Luz e escuridade

Rodrigo Brión Insua

Suicidio

Imaxe de arquivo sobre o suicidio


Hai uns días, mentres preparaba unha entrevista a María Rosa Álvarez Prada, decana do Colexio Oficial de Psicoloxía de Galicia, pensaba en o suicidio, un pensamento que rolda a cabeza de máis dun, e como tratar un tema tan delicado ante unha persoa versada como ela. Ás veces vénnos á cabeza só para reflexionar sobre el, sobre a desesperación, a determinación e a valentía necesarias para poñer o punto e final (o certo é que non se se definilo como valentía, pero a falta dun termo mellor falarei do valor de alguén que decide poñer fin a todo. Ou se achega máis á covardía?). Noutras ocasións é un pensamento fugaz que nos atravesa nun momento difícil, deixando unha pegada de vergoña por sequera coquetear por un milisegundo con esa idea. Con todo, moitas máis persoas das que cremos levan a cabo, e con terrible éxito, ese plan. Algo que se podería evitar en moitos casos cun pouco de atención profesional, lamentablemente escasa estes días.


A verdade é que se fala pouco de suicidio. Demasiado pouco se temos en conta que é, segundo a OMS, a segunda causa de morte non natural máis común entre os 15 e os 29 anos de idade. Ou ao descubrir que Galicia é un dos puntos negros no “mapa de suicidios” nacional. Un estudo da revista ‘Psiquiatría e Saúde Mental’ expón que entre os anos 2000 e 2012, só na Coruña, suicidáronse 67,9 mulleres por cada millón de habitantes, unha cifra que en homes dispárase ata os 216,6, datos que só superan Almería, Xaén e Málaga. Ou que en Galicia máis 225.000 conviven con antidepresivos.


Normalmente o suicidio asóciase a persoas con trastornos mentais ou que atravesan dificultades económicas ou persoais. Con todo, ás veces sinxelamente hai persoas que son incapaces de achar a felicidade aínda que os demais supoñamos que non teñen motivos para ser desdichados. Pero, como sabelo? Cada persoa é un mundo. O gran desafío en realidade é conseguir que este tema deixe de ser un tabú e todas esas persoas poidan falar con liberdade dos seus problemas e reciban toda a axuda necesaria sen recibir reproches.


É traballo dos medios conseguir que se faga visible este problema do que moitos non se fan eco por medio a “alentar” futuros intentos, pero tamén das administracións, que na maior parte dos casos optan por mirar a outro lado. En realidade, é traballo de todos e o certo é que se están dando pasos para iso. Se tecleas “suicidio” en Google, o buscador o primeiro que che ofrece é axuda, facilitándoche o chamado “teléfono da esperanza”. Non todos buscan a palabra suicidio na internet para buscar cifras ou informarse do tema, como é o meu caso. Tristemente, as intencións de alguén que busca esa palabra na rede adoitan ser máis escuras. Estremece pensar cantas persoas acharían nas buscador “ideas” ou “a mellor opción”.


Non fai moito contáronme que un psicólogo da miña zona suicidouse. Se mesmo un psicólogo só atopa esa vía de escape, que esperanzanos queda aos demais?Neste punto, lembro as palabras do meu primo Antonio, ao que o suicidio lle tocou de preto cando, durante as festas do pobo, o irmán dun amigo apareceu colgado dunha viga. Sobre o motivo polo que un raparigo novo, cunha vida normal e todo o camiño por diante toma esa decisión, Antonio sempre recorre a unha explicación tan conmovedora como arrepiante: “Alguén que decide facer iso faio nun día de escuridade…ou nun día de luz”. Elixan vostedes.

Sen comentarios

Escribe o teu comentario




He leído y acepto la política de privacidad

No está permitido verter comentarios contrarios a la ley o injuriantes. Nos reservamos el derecho a eliminar los comentarios que consideremos fuera de tema.

Máis opinión
Opinadores

Galiciapress
Praza da Quintana, 3; 15704 Santiago de Compostela
Tlf (34)678803735

redaccion@galiciapress.es o direccion@galiciapress.es
RESERVADOS TODOS OS DEREITOS. EDITADO POR POMBA PRESS,S.L.
Aviso legal - Política de Cookies - Política de Privacidade - Configuración de cookies - Consello editorial - Publicidade
Powered by Bigpress
CLABE