Si xa tiñamos evidencias do mal que lle sentou as elites españolas (económicas, políticas e mediatices) de que Pedro Sánchez e o PSOE, co apoio de forzas progresistas españolas e galegas (UNIDOS PODEMOS/ COMUNS/EN MAREA/ COMPROMIS, PNV, PDdeCat, ERC, BILDU…) gañaran a moción de censura e abriran un novo tempo político. Agora que Pedro Sánchez parece apostar por buscar apoios na súa esquerda, nas forzas que o levantaron á xefatura de goberno, as evidencias convertéronse en actuacións políticas, xudiciais e policiais cada cal máis truculenta.

A dereita española (PP, Cs) na súa ofensiva non ten reparos en utilizar os servizos tanto das cloacas do estado, que tan ben coñece, como de maxistrados e medios de comunicación e opinión (A RAZON, ABC, MUNDO….) afíns e coñecidos tanto pola súa simpatía polo franquismo e pola monarquía corrupta como pola súa dependencia financeira do IBEX 35. Unha ofensiva antidemocrática e fascistoide pero da que o PSOE non debeu perder de vista, que ten como obxectivo central impedir que chegue a acordos coa súa esquerda tales que poñan en perigo o seu ancestral e oligárquico dominio: non por casualidade España é un dos estados europeos con maior nivel de desigualdade económica e social e con maiores déficits democráticos. Neste histórico marco calquera acción política que teña como horizonte xa non finalizar senón reducir, aínda que sexa minimamente, as enormes desigualdades económicas, sociais e territoriais que caracterizan a España e que se atopan coa furibunda reacción das forzas conservadoras e cos seus poderes fácticos. Non digamos si xunto a ese obxectivo igualitario acompáñase a intención política de reconducir democraticamente o estado das autonomías e, por tanto, finalizar por caso co chamado “problema catalán”. A “España, unha grande e libre” se reolvería con toda a súa virulencia.

Na actual conxuntura chama poderosamente a atención o comportamento e as actitudes de a xefatura do estado pois mostran claramente un gran déficit democrático. A pesares do tempo transcorrido aínda resoan os ecos do agresivo discurso do monarca (outubro do 2017) sobre a situación en Catalunya no que avalaba o violenta carga policial do 1-Ou. Unha agresividade e unha paixón que utiliza para, por caso, denunciar os ataques que as clases populares veñen sufrindo por mor das políticas austericidas. Tampouco para denunciar con claridade a corrupción sistémica con que o Partido Popular (PP) alagou España. Quizais porque tería entón que explicar como non sabía nada tanto dos negocios e prácticas corruptas do seu pai, o rei emérito, como da da súa irmá e o seu cuñado. A pesar do pouco tempo que leva de monarca (catro anos) Felipe VIN xa deixou moi claro que segue fiel á tradición borbónica, o que non é unha boa noticia para unha democracia tan deficitaria como a española. Mala cousa que un xefe de estado (Felipe VI) non apoie a un xefe de goberno (Pedro Sánchez) e que se negue a ser o rei do todas as Españas (Catalunya). Peor cousa cando leva unha coroa herdeira dunha ditadura e lastrada pola corrupción.

Si a máis alta instancia do estado non se caracteriza polo seu talante xenuinamente democrático, outras instancias non menos relevantes como a xustiza contan cun número nada despreciable de membros dun forte talante conservador que, por tanto, móstranse claramente belixerantes co novo goberno saído da moción de censura. Unha recente proba tivémola no chamado manifesto dos 750 xuíces (10 de xullo) mediante o cal estes maxistrados presentaban a súa queixa diante do Consello Consultivo de Xuíces Europeos por unha suposta “gravísima ameaza contra a independencia xudicial” por mor de uno tal “linchamento público coa complicidade e o alento de políticos” contra o tribunal que ditara a sentenza no caso da chamada Manada. Un manifesto que supón que mentres este colectivo de maxistrados avala unha vergoñosa sentenza xudicial que practicamente condenaba a vítima e exoneraba os verdugos, o que non deixa de ser un comportamento xudicial moi preocupante desde un punto de vista democrático (o caso provocou escándalo en toda Europa), pide e esixe a máxima dureza cos políticos independentistas cataláns aos que chega a acusar de delito de rebelión. Un comportamento claramente franquista xa que sitúa como máis delituosa a conduta política duns gobernantes que os abusos sexuais duns violadores reincidentes. Un comportamento que, dado o elevado número de maxistrados que asinaron o manifesto, poñen en evidencia que a xustiza española aínda non se corresponde coa dun estado democrático. Algo que os tribunais europeos veñen confirmando un día si e outro tamén cos seus fallos contrarios as resolucións de xuíces españois, por caso, contra os políticos independentistas cataláns.

Neste curto repaso polas distintas ofensivas que tentan impedir que se force unha maioría progresista a nivel español non podemos obviar as chantaxes con que as cloacas do estado, agora por medio do excomisario Villarejo –un príncipe das tebras imputado e condenado por corrupción, branqueo de capitais e organización criminal- tentan someter ao goberno de Sánchez, para o que contan co apoio mediático da prensa máis conservadora e reaccionaria (ABC, A RAZON, O MUNDO..) e moito témome que co dalgunhas vellas gardas do PSOE. Estas cloacas, as mesmas que no seu día utilizaron o PSOE e o PP cando gobernaron, aproveitando a súa capacidade de resonancia mediatice polos seus fortes vínculos con medios como os anteriormente citados, non cesan de fornecer informacións comprometedoras e altamente desestabilizadoras tanto sobre os partidos políticos como sobre importantes instancias do estado. Aí están por caso as grandes movidas tendentes a tapar os escándalos de corrupción do PP, a cacería permanente e inmisericorde de PODEMOS, as insidias contra destacados/as membros/as do goberno Sánchez (revelacións de conversacións privadas, moitas veces trucadas, da moi brillante ministra da Xustiza a señora Delgado, cando era fiscal da Audiencia Nacional, con membros da cúpula policial de entón), forneceuno de informacións falsas sobre PODEMOS e os líderes independentistas cataláns… Informacións cuxos fornecedores teñen como un dos seus obxectivos prioritarios, sen xénero de dúbidas, impedir que o actual goberno do PSOE tanto chegue a pactar con PODEMOS un programa de goberno como a asinar a un acordo cos independentistas cataláns.

Pedro Sánchez está a empezar a pagar a factura que os seus predecesores socialdemócratas no cargo ( F. González, J. L. Zapatero) deixáranlle ao manter os aparellos do estado coase como os atoparon. Con todo, se quere avanzar nunha senda progresista, deberá limpar eses aparellos, para o que seguramente contará co apoio dos que o levaron a presidencia de goberno.