Na época que estamos, en pleno verán, con altas temperaturas na maior parte de España, o que realmente apetece é darse un bo baño que faga máis levadío os efectos da calor ou ir á montaña, para aqueles que a prefiran.

Pero esta fin de semana, moitos non poderán gozar destes praceres mundanos; o deber coa política, ou quizais o deber cos seus intereses persoais apartaranlles diso. É unha fin de semana quente, non só climatoloxicamente falando, senón politicamente tamén. Calores de traizón aos amigos, aos compañeiros de goberno e de partido. Dúas formacións , o PP e o PDeCAT-antiga CDC que fundou no seu día Jordi Pujol -van ter senllos conclaves- por motivos diferentes.

Na reunión dos populares, que non están no seu mellor momento, sexa cal for o resultado, os coitelos estarán afiliados. A división no seo do PP é unha realidade. Despois veñen os axustes de contas dos que se alcen co triunfo. E é que o formulación de dar unha imaxe “moderna”, aberta e participativa dos militantes, que nunca se deu, constituíu unha trampa mortal para os populares. Agora do que se trata é de coñecer, nesta batalla por controlar o PP, se gañará Aznar, representando por Casado -o tapado que introducira no equipo de Rajoy-, ou pola contra Rajoy representando por Sáenz de Santamaría. Mariano dixo cando marchou dos seus cargos que non quería saber nada das eleccións, que non tomaría partido. Esa postura durou o tempo que Aznar se meteu de cheo na contenda. Estaba a esperalo hai tempo. Non pode ver a Rajoy nin en pintura, gardáballa e esperou o momento oportuno para facerlla pagar. Aznar é un tipo frío, calculador e rencoroso.

Rajoy, o home “tranquilo” que o tivo todo, agora sente traizoado por moitos dos que lle deben os seus cargos. Son moitos e variados os que cambiaron de chaqueta, incluído o seu entrañable e protexido amigo, Alberto Núñez Feijoo. Estes acontecementos servíronlle para entrar en campaña, sen que se lle vexa demasiado, pero estivo. Cal será o resultado? Algúns pensan que as manobras na escuridade poden influír no voto favorable a Casado, pero creo que Soraya pode deixalo co mel na boca. Imos saber moi pronto.

Mentres o conclave do PDeCAT, vén marcado coa ameaza de Puigdemont de marcharse do partido se Pascal segue á fronte do mesmo. Non a quere e a vapuleou en máis dunha ocasión. El, os seus peóns, e uns cuantos reconvertidos de nacionalistas a independentistas séguenlles na súa tolemia personalista con tinguiduras irracionais. Non aceptan que ninguén lles contradiga. Tense que facer o que el manda. Está constantemente desautorizando as decisións do goberno -do que forma parte tamén ERC- e torpeando as negociacións co goberno central.

O paseo de Torra con Sánchez polos xardíns da Moncloa, no que se escenificaba que se habería unha nova etapa, non agradaron ao fuxido, que o que busca é a confrontación permanente. Ese é o seu argumento. Co PP sempre tivo a escusa perfecta. Sánchez ten outro “talante” , polo menos en público. Así que hai que buscar un boneco de trapo para cravarlle os alfinetes políticos. A confrontación tamén é cousa de bruxería para ter enganados aos incondicionais. Hai que seguir alimentado a chama da manipulación dos sentimentos que foi e segue sendo a gran arma empregada en todo este "procés".

Quim Torra, o enfeitizado está a facer o ridículo: vaise a Madrid, reúnese con Sánchez, di que se abre unha etapa de dialogo e en paralelo, léalla un día si e outro tamén ao goberno socialista "dialogante". Mentres que o seu xefe, segue movendo os fíos da política institucional. Como se entende? Non se trata de entender, senón de cumprir ordénelas como meras marionetas. Ata onde cre que vai chegar? Ata que Sánchez se dea conta de que lle están tomando o pelo.

A decisión do xuíz Llarena de retirar as ordes europeas de detención de Puigdemont e o resto de fuxidos serviulles para vender un relato de triunfo sobre a xustiza española que é moi mala. Non venden a realidade do sucedido e puxeron a directa á desobediencia. A volta do ex presidente a Bruxelas significa a reactivación dos seus plans de poñer en marcha o Govern da Republica, saltándose á toureira, as leis e as institucións europeas.

A retirada da petición de Llarena, supón que os fuxidos que poderán circular por toda Europa e o mundo mundial, pero durante 20 anos non poderán pisar Catalunya, España tampouco, pero iso para eles non ten importancia.