Puigdemont e a pluralidade dos medios públicos

Carmen P. Flores

Pilarrahola


É o mesmo traballar nun medio de comunicación público que privado? É evidente que non. No privado, os diñeiros son do empresario, no publico sae dos petos de todos os cidadáns, pense como pense e voten a quen lles dea a real gana. Por iso, os profesionais que traballan no público, deben ser plurais, como o é a sociedade catalá. Non hai cabida para o partidismo político que se debe colgar da percha das súas casas. As súas preferencias ideolóxicas maniféstanas nas urnas, introducindo o seu voto nelas. 


Isto é o que debería ser pero a realidade é ben distinta: son os yihadistas da información do procés que actúan verbalmente contra os que non se sumaron ao discurso único. Fano aproveitándose duns medios "públicos" que deixaron de selo nas súas mans. Estes yihadistas, moitos dos cales, están moi ben pagos a través das produtoras que facturan cantidades millonarias, que serven para tapar a ética profesional e a conciencia, se é que a teñen.


Como me dicía algún ateo como van a misa moitos deles, os pecados sonlles perdoados!. Ou se non soben a Montserrat, entran en misa, e o monxe de quenda sóltalles as súas homilías patriotas e así senten como os illuminati.


Cada día hai exemplos deste tipo de prácticas partidistas, tanto en Catalunya Radio como en TV3. A situación non cambiou coa aplicación do 155 que tanto critica e ao que están a desafiar día si e día tamén, con chulería. Iso é a liberdade de expresión? Onde queda o dereito á información dos cidadáns non independentistas?


Seguramente, eses "profesionais" metérono nos distintos escusados dos que dispoñen, que son uns cuantos. Eles utilízanos moito cando lles dan eses apertóns que lles vén máis dunha vez, cando ven en perigo os seus postos de traballo, a pesar de seguir cos ollos pechados a doutrina Goebbels cada día: "Unha mentira repetida mil veces convértese en verdade".


Toni Soler, o protexido económico, di que: "toda a extrema dereita está en Cidadáns", "que a Garda Civil é unha mafia", e queda tan pancho. É dicir segue traballando en TV3. 


Mentres que a Rahola, márchase a Arxentina, fala nunha canle de televisión, preséntalla como xornalista e escritora española, exprésase na lingua de Cervantes -non ten ningún problema- e di que hai 300 anos que lle impiden falar en catalán.  Pois para ter 300 anos consérvase moi ben, aínda que xa se nota que lle patinan as neuronas, como ao seu amigo o pequeno Napoleón que tanto se quere a se mesmo pero que está disposto a que Catalunya siga "sufrindo" o 155, que as empresas se vaian, que se perderon " uns cuantos millóns -quen sabe onde?- que non lle importa que se arme o rebumbio nas rúas, da man dos chamados Comités da Republica (CDR) e que a situación está a coller tinguiduras moi preocupantes. Esta a triste realidade da Catalunya actual.


“O fanatismo é redobrar o esforzo, despois de esquecer o fin”, dicía George Santayana.


Artigo orixinal publicado en catalunyapress.es

Sen comentarios

Escribe o teu comentario




He leído y acepto la política de privacidad

No está permitido verter comentarios contrarios a la ley o injuriantes. Nos reservamos el derecho a eliminar los comentarios que consideremos fuera de tema.

Máis opinión
Opinadores

Galiciapress
Praza da Quintana, 3; 15704 Santiago de Compostela
Tlf (34)678803735

redaccion@galiciapress.es o direccion@galiciapress.es
RESERVADOS TODOS OS DEREITOS. EDITADO POR POMBA PRESS,S.L.
Aviso legal - Política de Cookies - Política de Privacidade - Configuración de cookies - Consello editorial - Publicidade
Powered by Bigpress
CLABE