Losantos creou a canle interna de denuncias do PSOE

Un mono con dúas pistolas que acaba de descubrir a grifa. Eduardo Inda despois de ver a versión do director de Novecento dobrada ao español suramericano. Federico Jiménez Losantos tras asistir a un concerto de Ismael Serrano. 

Ocórrenseme poucas hipóteses máis de quen tivo a idea de que era bo para o PSOE lanzar unha canle de denuncias interno -pero xestionado desde fóra- anónimo e centralizado en Ferraz.

Balance desa caixa de correos no #PSdeG, en pouco máis dunha semana: 

Unha denunciante anónima envía unha queixa de acoso sexual contra o presidente da Deputación de Lugo, alguén llo filtra a Catro , que o desvela previa encerrona ao secretario xeral José Ramón Gómez Besteiro, quen só logra forzar a dimisión a medias do acusado -José Tomé, que defende a súa inocencia, deixa o partido pero conserva as súas actas-; Besteiro sabía da denuncia meses antes pero ocultou mentindo na citada encerrona, montada por un programa cuxa subdirectora foi deputada co anterior secretario xeral, rival de Bestero-; esta mentira debilita aínda máis o seu cuestionado liderado, algo que aproveitan algúns rivais internos para ensinarlle a porta de saída; posteriormente un deses críticos, o alcalde de Barbadás, é denunciado de acoso laboral a través da canle, acusación que, do mesmo xeito que Tomei, rexeita, vaise do partido pero non dimite, a pesar de que Besteiro pídello, a diferenza do que fixo con Tomé, inmediatamnete. De guinda, hoxe, dúas ex-concelleiras doutra voz crítica con Besteiro, a alcaldesa da Coruña, Inés Rey, acúsanlle a ela e á súa man dereita, José Manuel Lage Tuñas de acoso laboral. Denuncia formulada a través da famosa canle e que se acaba filtrando á prensa pouco despois. 
 

Sempre me queda o recurso de enviar á canle que Sánchez tocoume o cu  En teoría, aplicando o celo que enarboran algúns,o presidente do Goberno debería dimitir
 

Se foron capaces de ler do tirón o parágrafo anterior parabén pero, síntoo, a súa tarefa non terminou porque, sorpresa, oh sorpresa, intúo que pronto saltarán máis denuncias sobre cargos do PSdeG procedentes da famosa caixa de correos anónima.

E se me equivoco e non saltan máis, sempre me queda o recurso de enviar á canle que Pedro Sánchez tocoume o cu unha vez cando fun cubrir un mitin. En teoría, aplicando o celo que enarboran algúns,o presidente do Goberno debería dimitir e así eu, por fin, conseguiría o que realmente aspiro nesta vida, a miña propia entrada na Wikipedia.
 

Desculpas se alguén sente ofendido por tratar con aparente frivolidade temas moi serios, como son o acoso sexual e o acoso laboral, pero é unha licenza poética para tentar transmitir non só a magnitude da guerra civil que hai no PSOE -non só no PSdeG- senón tamén o perigosos que son para todos estes mecanismos de xustiza paralela.

Repito, o acoso sexual e o acoso laboral son temas moi serios. Tan serios que son delitos regulados no Código Penal. 
 

En concreto, o acoso sexual no Código Penal español castígase no artigo 184, que sanciona a quen solicite favores de natureza sexual no ámbito laboral, docente ou similar creando unha situación intimidatoria, hostil ou humillante, con penas de prisión de tres a cinco meses ou multa de seis a dez meses, que se agravan nalgún suposto.  O acoso laboral ou “mobbing” castígase no artigo 173.1 como trato degradante reiterado no traballo, impondo penas de prisión de seis meses a dous anos.

Ninguén na esquerda vaise expor que  estes aquelarres inquisitoriais de xustizas paralelas explican moito do auxe neofascista?

Grosso modo para lograr unha condena, o denunciante -que non ten por que ser a vítima, pero que debe dar a cara- debe pasar o filtro da fiscalía, que avaliará si hai indicios suficientes e/ou convencer ao xuíz instrutor de que hai caso para, eventualmente, lograr unha pena nun xuízo que dirixirá outro maxistrado. En todo o proceso, o acusado ten dereito a defender coa axuda dun avogado, que lle paga o Estado se é necesario. En teoría, in dubio pro reo (saúdos ao Tribunal Supremo que xulgou ao fiscal xeral) e non se poden facer investigacións prospectivas -outro saúdo, agora para ao xuíz Peiteado-.

Non é un sistema perfecto nin moito menos, é patriarcal e atufa a vella garda franquista, pero ten máis garantías que a infernal caixa de correos interna de Ferraz. 

A presunción de inocencia existe por algo. Porque aos que lles gusta a vinganza gózana máis fría e porque as miserias humanas son abundantes en calquera organización, pero dentro dos partidos políticos a miúdo son infinitas.
 

Antes de proceder a esconderme debaixo de pedra, lanzo esta pregunta, ninguén na esquerda vaise expor que  estes aquelarres inquisitoriais de xustizas paralelas explican moito do auxe neofascista?  Dígoo por esa parte notable da poboación que sente ameazada. Algo farían, ou non.