Ser xornalista non é fodido. Fodido debe de ser levantar sacos nunha obra ou estar oito horas de pé ante unha máquina para empacar mexillóns. Pero en ocasións hai cousas que che poñen o estómago do revés. A diario, ao abrir o boletín de noticias que envían as axencias, atopamos titulares que nos fan querer pechar o portátil e mandalo dunha patada á outra punta da habitación. Que se unha menor abusada, que se unha nova apuñalada pola súa parella, que se unha sexagenaria golpeada polo seu marido, que se o xuízo a un violador, que se unha nai de cinco fillos á que prenderon lume viva… É violencia machista. É sempre. Todo o tempo. Todos os días.

As últimas cifras indican que, no primeiro trimestre, as denuncias por violencia machista creceron en Galicia un 10% con respecto ao ano pasado. Pode responder a dúas cousas: ou ben, afortunadamente, as mulleres están cada vez máis concienciadas de que denunciar é a única vía cando antes se invisibilizaba e que existan cada vez máis mecanismos e medios para que poidan facelo de maneira segura; ou ben cada vez somos máis violentos, a idades máis temperás, entrando máis pronto nunha espiral de violencia que non se pasa, porque a enfermidade da misoxinia non parece curar a ningunha idade.

Resulta repugnante enfrontar ao panel de noticias e ver que constantemente, acotío, hai boletíns que teñen o nexo de unión do machismo nunha ou outra medida. Non importa si trátase dun suceso, como a caída dunha muller desde un cuarto piso fuxindo do seu agresor, ou da última filtración das gravacións do ‘Caso Koldo’, onde os implicados repartíanse ás mozas disfrazadas de “noivas” ou “queridas” coma se fosen mercadoría -así as consideran, pois asumen que vai no prezo-, pasando polo exconselleiro de Mar denunciado por agresión sexual ou o aínda presidente da Comunidade Valenciana e as súas sobremesas no Ventorro. En todos estes titulares a muller é un elemento central, pero nunca no mellor dos sentidos.

O machismo rodéanos e impregna a nosa vida diaria por moito que, consciente ou inconscientemente, tentemos mirar cara a outro lado. Ocorre de festa, en centros comerciais, en colexios, en casa, no traballo… Cando non é unha violación é unha malleira; cando non é un asasinato é un intento. Son os nosos veciños que saúdan, os deportistas que adoramos, os políticos aos que votamos, o amigo ao que rimos as grazas…

Nas últimas semanas foron tres as mulleres asasinadas polas súas parellas ou exparellas en Galicia. Só estamos no ecuador de 2025 e imos camiño de superar a marca do ano pasado. Isto, que debería abrir diarios, queda sempre opacado por outros asuntos, algúns transcendentes, como o xenocidio en Gaza, outros máis banais, como a última ocorrencia de Vox para relegar á muller á condición de fiel e amante esposa, etiqueta da que, ao seu xuízo, nunca deberon desposuíla. Negan a violencia machista e mesmo se atreven a xustificala ou a disfrazala de feitos illados con tinguiduras racistas. Mentres isto sucede, o partido que lidera a oposición, ese que dixo gañar as eleccións, abraza aos presuntos agresores -literalmente-, denuncia ás feministas que se manifestaron ante a súa sede e utiliza a esta mesma ultradereita como muleta e radicalizan as súas posturas para tratar de atraer aos seus votantes, moitos deles mulleres que sosteñen as súas mesmas teses misóxinas.

Non sei si é unha cuestión cultural, de educación ou si vai no noso ADN. Tampouco sei si existe un remedio, máis aló de educar en igualdade e en respecto cara á outra parte da poboación mundial. Terán que pasar anos, décadas, séculos ata que se erradique a violencia machista e sexa só unha nota ao pé de páxina nos máis infaustos libros de historia, pero eu non o verei. Si verei e escribirei de máis e máis mulleres asasinadas, dos seus desgraciados verdugos e dos orfos que deixan. Non digo nada novo, porque todo isto xa se dixo centos de veces. O frustrante é que teña que repetir. Porque a violencia machista está aí. É sempre. Todo o tempo. Todos os días.