Cerdán, Ábalos e Koldo, o trío das mordidas

Di un refrán popular que “o home é o único animal que tropeza dúas veces na mesma pedra”, e que certo é. Non se aprende; parece que a memoria, e especialmente a ética persoal e política de quen teñen responsabilidades (e da sociedade en xeral tamén), desapareceu do seu quefacer diario. Páiranse a pensar, despois de cada xornada, se a súa actuación do dúia foi ética? Ou a soberbia non lles deixa ver que os valores son importantísimos na súa maneira de actuar? Creo que moitos non o fan, á vista está. Só así se entende que non haxa semana —ás veces nin días— sen que salten noticias de escándalos, choriceos e, por descontado,⁸ acusacións entre partidos do tipo “e ti máis”. Que alentadoras e didácticas son esas imaxes. Non sei quen dixo que “hai camiño que ao home parécelle dereito, pero ao final, é camiño de morte”.

Este xoves saltaba a noticia, aínda que o rumor viña sendo insistente desde facía xa bastantes días. A UCO facía público un informe no que se acusa ao secretario de Organización do PSOE, Santos Cerdán, de presuntos cobros de comisións a cambio de adxudicacións de obras. Nas cintas que saíron á luz están rexistradas conversacións de Cerdán, José Luís Ábalos e o seu asesor Koldo García, nas que falaban de  mordidas, de diñeiro. Un trío da “bencina” económica que se beneficiou dos seus cargos para enriquecer —persoalmente?— con diñeiro de empresarios con poucos escrúpulos, como os seus interlocutores. Hai un proverbio que di: “Todos se queixan de falta de diñeiro, pero de falta de intelixencia, ninguén”.

A situación de Santos Cerdán, a man dereita de Pedro Sánchez, fixo reaccionar —non quedaba outra— ao presidente do Goberno e secretario xeral do PSOE, que compareceu ante os medios de comunicación, tras a “renuncia” de Cerdán, para dar a cara sobre o escándalo do segundo secretario de Organización socialista en pouco tempo. Ábalos primeiro, Cerdán despois, organizaron ben as mordidas e desorganizado ao seu partido. Asumiuno nunha crise importante. 

Sánchez empezou a súa intervención pedindo desculpas pola actuación de Santos Cerdán. Explicaba que non coñecía as “actividades” da súa persoa de confianza. Cualificou a situación de grave. Sempre confiara nel, até esta mañá na que coñeceu os informes, que —di— créese. Non fixo autocrítica, e as culpas recaeron enteiramente no trío da bencina. Vaia tres personaxes, que non tiveron en conta o dano que infrinxiron até agora ao seu partido.

Que vai facer agora Pedro Sánchez? Segundo explicaba, pedirá unha auditoría externa para despexar as dúbidas da cidadanía, reestruturará a súa executiva —que non o Goberno— e anuncia que non convocará eleccións. Que pensa seguir até 2027. 

O PP descarta unha moción de censura porque non a gañaría, e insiste en pedir que se marche o presidente e convóquense novas eleccións. A actitude dos populares, que desde hai tempo veñen realizando unha persecución sobre o presidente e o propio Goberno, mantén sempre —con algunhas variacións— o discurso da corrupción, acusándoos de ser unha mafia. Feijóo non está a facer unha boa oposición; actúa en demasiadas ocasións con pouca intelixencia e cun vocabulario impropio de alguén que quere chegar a gobernar en España.

 “Mafia”, “ladróns”? Son algunhas das expresións que utiliza o líder popular. Con esas palabras —e outras— se está botando encima á oposición, que de momento non lle vai a apoiar na súa improbable moción de censura nin nun hipotético Goberno. Na contorna de Feijóo atópanse personaxes que en nada lle benefician. A moderación que se lle pide desde algúns sectores non se está levando a cabo. O seu radicalización non lle beneficia nada, e as súas intervencións no Congreso afastan a moitos cidadáns que poderían votarlle se centrase máis o seu discurso e a súa actuación. “Non te achegues a unha cabra por diante, a un cabalo por detrás e a un parvo por ningún lado”, di un proverbio.

A situación para os socialistas, especialmente para o presidente Sánchez, é complicada, tensa e de difícil solución. De todas as maneiras, hai que esperar a que a xustiza traballe. Pero o problema está aí: o líder socialista equivocouse dúas veces ao elixir ao seu número dous, e iso non é bo. A familia socialista está máis que preocupada vendo que as cousas non marchan ben. Seguirá gobernando Pedro Sánchez? Non é fácil mantelo, aínda que os partidos que dan apoio ao Goberno —especialmente Junts— necesitan que siga o actual Executivo, porque aínda está por resolver a amnistía de Puigdemont, e interésalles a continuidade. De todas as maneiras, se continúan saíndo máis documentos que impliquen a máis persoas, as cousas poden cambiar radicalmente e a sombra dunhas eleccións volverá estar sobre a mesa. Está a corrupción impregnada na política española? Pois iso parece. 

Dicía o novelista francés Georges Bernanos: “O primeiro signo da corrupción nunha sociedade que aínda está viva é que o fin xustifica os medios”.