Pablo Iglesias, un modelo de empresario que non pide créditos, senón doazóns

A morte do expresidente Pepe Mújica hai uns días suscitou miles de opinións: de mandatarios de medio mundo, de xente anónima e dos que se fan chamar amigos seus, que aproveitan a ocasión para publicar en X algunhas das fotos que fixeron no seu día co expresidente uruguaio. Un exemplo de honestidade, entrega e ética para a clase política, para todo o mundo.

Moitos foron os comentarios, todos favorables sobre a persoa e o político. Un deles, o do expresidente do Goberno, Pablo Iglesias, “retirado” da política, metido a empresario “de comunicación”, copropietario dun bar, inversionista en México. E, sobre todo, mago das finanzas. Triplicou o seu patrimonio desde que chegou á política e promocionou á súa parella para copar o poder do seu partido. E xa se sabe que, para moitos, poder é diñeiro. O seu texto en X, por certo, acompañado dunha foto con Mújica, di: “Déixanos o guerrilleiro, o presidente, o compañeiro, o referente ético, a boa persoa… Até sempre”. Estas palabras indignáronme, porque iso de “compañeiro” e “referente ético” demostra que non aprendeu nada del: entrou pobre á presidencia do goberno, doou boa parte do seu salario, e saíu do goberno e da política coa mesma casa, o mesmo coche e a mesma muller coa que chegou a ela, cheo de ilusión e múltiples plans para mellorar a vida das persoas, do seu pobo.

Pablo Iglesias fixo todo o contrario: non doou nin un euro dos seus salarios. Tampouco a cota ao seu partido, que é obrigatoria? E iso que entre o seu soldo e o da súa compañeira de vida e partido, a cantidade que entraba e segue entrando é moi importante. Onde quedou a promesa de rebaixar os soldos? Como cantaba Karina, no baúl dos recordos. A gran sorpresa foi cando pasou de vivir nun piso nun barrio “obreiro” a un casoplón con piscina incluída nun barrio residencial e de propiedade, non de aluguer. Aí chovéronlle as críticas, pero fixo oídos xordos. Os diñeiros seguiron entrando e a vida de millonario fíxose evidente. Só a vestimenta de Pablo Iglesias quería demostrar que seguía sendo o mesmo, pero non. Di un refrán popular que “home moi parlero, non escapa de embusteiro”.

En cambio, Irene Montero pasou por asesores, estilistas e cambiou a súa maneira de vestir: era ministra e tocaba cambiar a imaxe e competir coa súa até entón compañeira de partido, Yolanda Díaz, que deixara os pantalóns texanos e a súa vestimenta de avogada laboralista por outra máis acorde co cargo. Converteuse nunha “rica”, como a definen agora. Todo cambia cando aparecen xuntos don Poder e don Diñeiro…

Pablo Iglesias, o macho alfa, o personaxe cun piquito de ouro, non se afacía a ser só un profesor de universidade, dar clases e pasar desapercibido. Así que, despois duns meses —poucos, por certo— desaparecido, volveu á carga con varios proxectos e converteuse en “un empresario de éxito e un mago das finanzas co diñeiro dos demais”, eses que aínda llo creen. O penúltimo proxecto foi pedir diñeiro para cambiar o bar que puxo en funcionamento e que se lle quedou pequeno. Até agora conseguiu máis de 140.000 euros, que non son poucos. Necesita algo máis para cumprir o seu “soño” de crear un espazo cultural “antifascista”. Como se pode comprobar, el non arrisca nin un só euro: faio cos diñeiros dos demais, mentres na súa casa seguen entrando dous bos soldos. Cando alguén monta un negocio, se non dispón de diñeiro, pide un crédito; el teno moi fácil: pide donativos, e os "paganinis", a cambio, reciben unha carta dándolles as grazas. Repartirá as ganancias entre esas persoas que achegaron capital? Non, porque son donativos. Facenda pedirá contas a Pablo Iglesias por ese diñeiro? Porque debe cotizar, xa que a súa taberna Garibaldi non é unha entidade social… ou si?

Pablo Iglesias, o trapelo que quere ser filósofo e salvador do mundo, foise a México. Despois irá a outros países para que a xente coñeza a verdade da información, porque alí (como aquí tamén, di el) a dereita copa todos os medios de comunicación e os xornalistas están comprados. Só el é o posuidor da verdade. Dicía Catón o Censor: “Non perdas o tempo en discutir cos estúpidos e os trapelos: a palabra téñena todos, o bo xuízo só uns poucos”.

Non hai moito tempo lía unhas declaracións do fillo de Fernando Múgica, José María Múgica —asasinado por ETA—, que dicía sobre Pablo Iglesias: “Pablo Iglesias é un ‘fascista’ na acepción de George Orwell, o autor da novela 1984: un fascista é un matón, e Pablo Iglesias ten trienios de matón”. Desde que facía escraches a responsables políticos que non pensaban como el, ata que viña ao País Vasco a confraternizar cos seus amigos de Herri Batasuna, e ao que non se lle viu nunca combatendo o terrorismo. Pablo Iglesias é un perfecto fascista nesa acepción. E apela Múgica á esquerda democrática a combater o populismo totalitario. Unha definición que lle vén moi ben a Igrexas. Escribía Catón o Mozo: “Non perdas o tempo en discutir cos estúpidos e os trapelos: a palabra téñena todos, o bo xuízo só uns poucos”.

A coherencia é practicar o que se predica, e no lince do diñeiro que financia os seus negocios co diñeiro dos demais, ética e coherencia non é que teña moita.