Traballadores orgullosos de selo (con todas as letras)

 

Nos últimos anos, e no contexto da tendencia que nos leva a unha linguaxe que, co obxectivo de ser politicamente correcto, moitas veces cae en modas un pouco absurdas, puidemos observar como o termo traballador ou traballadores foi desaparecendo ou suavizar nalgúns libros de estilo. É o caso de certas empresas que prefiren chamalos colaboradores. Ou dalgunhas organizacións que optan pola fórmula de persoas traballadoras. Coma se a condición de traballador tivese que ser disimulada, coma se fose algo pexorativo, mesmo coma se fose necesario humanizar ao colectivo, ao que se identifica cunha das actividades máis intrinsecamente humanas, por certo. Sorprende este tratamento que esconde a etimología do termo cando, polo que achegamos á sociedade e o que representamos no ámbito da loita para unha sociedade máis xusta e igualitaria, ser traballador debería ser considerado un orgullo.

Este 1 de maio, desde o Sindicato de Traballadores, queremos pór o foco xustamente neste factor. É moi importante manter a nosa autoestima nas cotas máis altas. O Día Internacional do Traballador é unha data que, máis aló de ser un símbolo de loita histórica, converteuse nunha poderosa ocasión para reflexionar sobre os logros obtidos polos traballadores ao longo do tempo e, ao mesmo tempo, resaltar os desafíos que aínda persisten no camiño. Neste contexto, o orgullo de ser traballador cobra unha relevancia crucial, especialmente nun momento en que as dinámicas laborais están a experimentar transformacións que afectan de maneira directa as condicións de vida e traballo de millóns de persoas.

O traballador foi, historicamente, a columna vertebral da economía, o motor que impulsa o progreso. Con todo, a pesar dos avances que se lograron en termos de dereitos laborais, como a xornada de oito horas ou a igualdade de remuneración por igual traballo, o camiño aínda non está libre de obstáculos. A globalización, a dixitalización e a precarización do traballo fixeron que as loitas sindicais sexan máis necesarias que nunca.

O sindicato, como instrumento de organización e defensa colectiva, segue sendo un actor esencial para asegurar que os dereitos dos traballadores non sexan vulnerados. Pero non é un segredo que os sindicatos se enfrontan a un panorama complicado: desde a crecente fragmentación do emprego, até a constante presión dos intereses empresariais que buscan reducir custos á conta dos dereitos dos traballadores. A externalización, o emprego a tempo parcial, as condicións de subcontratación e as reformas laborais regresivas son algunhas das ameazas que desafían a unidade e a forza do movemento sindical.

É aquí onde o orgullo de ser traballador é fundamental, en contra das retóricas, explícitas ou non, que tentan disimular a nosa condición que nunca debería disimular. E isto non é unha arenga de ningunha ideoloxía política: é unha definición da nosa circunstancia, que non ten por que ser disimulada con artificios da linguaxe. Tentalo é un movemento estratéxico de quen temos en fronte, que, sen dúbida, tentan diluír ao inimigo. Hoxe máis que nunca, as traballadoras e traballadores deben sentir parte activa dun colectivo que loita non só por condicións laborais dignas, senón tamén por un modelo económico máis xusto e equilibrado.

Xuntos somos capaces de loitar polos dereitos de sempre e polas formas de inxustiza que van aparecendo, algunhas moi sutís. En traballadores asalariados ou naqueles que non gozan dunha estabilidade laboral formal, como os traballadores autónomos, os de plataformas dixitais ou aqueles con contratos temporais. A precariedade laboral non discrimina, e o futuro do traballo debe incluír a todos os sectores, asegurando que non quede ninguén atrás.

Pero tamén é importante recoñecer que o traballo, ademais de ser un dereito, é unha fonte de dignidade e de identidade. O orgullo de ser traballador non só debe ser entendido como un acto de resistencia fronte ás adversidades do sistema laboral, senón tamén como un recoñecemento do valor que ten o labor diario. Cada tarefa, por pequena que sexa, forma parte dunha engrenaxe que permite que a sociedade funcione e que as economías se manteñan. É por iso que debemos sentirnos orgullosos de cada esforzo, de cada xornada, e de cada conquista que se logrou en conxunto.

En definitiva, o 1 de maio debe ser un recordatorio de que o traballo non só é un medio de vida, senón tamén unha fonte de identidade. O traballador é unha peza esencial non só na roda económica, senón no proceso de construción dunha sociedade máis xusta. Hoxe, máis que nunca, a unidade dos traballadores ao redor das organizacións sindicais é básica para enfrontar os retos da globalización e a precarización laboral, e para que o orgullo de ser traballador siga sendo unha bandeira de dignidade e loita.