“Onde hai patrón Sánchez, non manda mariñeiro Marlaska”

“Onde hai patrón, non manda mariñeiro”, di un refrán popular que tantas veces se utiliza para xustificar cando a alguén se lle desautoriza. Desbaste moito ao que sofre a acción e só quédanlle ao ofendido dúas cousas: tragar saliva e esbozar un leve sorriso tan forzada que parece pouco crible, ou pronunciar a famosa frase. Unha das dúas opcións é a que debeu adoptar o ministro do Interior, Fernando Grande-Marlaska, cando foi oficialmente desautorizado polo presidente do Goberno, Pedro Sánchez, ao rescindir de forma unilateral o contrato de compras de material armamentístico a Israel. O motivo: a “rebelión” da outra parte do Goberno, representada por Sumar, que estivo todo o mércores ameazando con romper a coalición e deixar en evidencia ao propio presidente do Goberno.

Marlaska aproveitou a Semana Santa para sacar adiante a compra de balas á empresa Guardian Defense & Security, á que non era a primeira vez que se lle compraba algún tipo de material. Xa en 2020 realizouse a primeira adquisición, ao presentar a empresa a oferta económica máis vantaxosa para a compra de 15 millóns de balas para pistolas da Garda Civil, que precisamente comprara á mesma empresa en 2016 unhas 9.216 pistolas. Nesas datas non existía o conflito actual entre Israel e Gaza.

A postura de Marlaska, que consultara coa Avogacía do Estado a posibilidade de romper o contrato de compra, foi clara: aconselláronlle manter o pedido, porque se rompía unilateralmente habería que pagar unha indemnización. Así llo explicou ao presidente Sánchez, que, debido ás protestas dos seus socios, debeu pensar que maior sería o custo se rompía o pacto con Sumar, que ameazara con deixalo tirado e saír do Goberno se non se cancelaba o contrato. Así que, ante esa posibilidade, mellor dicirlle á empresa que non se compraría o material encargado. Creuse o presidente que Sumar ía romper o pacto? Só foi unha pouse. Estar no Goberno non é algo que estean dispostos a deixar; víveno moi ben. Yolanda Díaz e os seus colegas ministros están encantados de selo. A actitude de Yolanda Díaz e os de EU foi só unha pouse de face á galería, é dicir, aos seus votantes, que están a baixar. Ameazan, pero non rematan.

Pedro Sánchez é o líder europeo que máis se significou no seu apoio aos palestinos e criticou duramente ao primeiro ministro de Israel, Benjamín Netanyahu, polos seus ataques indiscriminados contra a poboación civil, á que está a matar e pretende expulsar das súas terras a quen aínda quedan, despois de máis de 60.000 mortos. Un xenocidio polo que o mundo clama, pero polo que pouco se fai para lograr esa paz que tanto se invoca.

O presidente Sánchez decidiu renunciar a comprar material armamentístico, pero máis pola súa imaxe internacional, que podería quedar danada pola contradición de erixir como líder europeo no rexeitamento a Israel e o recoñecemento de Palestina como Estado. Perder prestixio no panorama europeo (é, ademais, líder dos socialistas europeos) é algo que non se pode permitir. Non foron as presións dos seus socios de coalición, senón a súa propia decisión e algunhas poucas voces de dirixentes socialistas.

Os representantes de EU foron os máis duros co Goberno. Agora, despois da marcha atrás de Sánchez, quedan tranquilos e poden vender o seu triunfo “sobre” o presidente do Goberno.

Estar nun goberno e pertencer á UE non é tarefa fácil cando se xoga un dobre papel: goberno e oposición. É o caso dos socios de Sumar, que son goberno cando lles convén e oposición cando teñen que aceptar determinados posicionamentos. Os beneficios son para eles; os marróns, para “o Goberno do PSOE”. Alguén dixo que “os únicos hipócritas honestos son os bos actores”.

A situación, aparentemente, de “repregamento” de Pedro Sánchez e a desautorización ao ministro Marlaska mostran que a situación en Moncloa anda quente. Dimitirá Marlaska? Ou, sinxelamente, pronunciará a frase “Onde hai patrón, non manda mariñeiro” e seguirá coma se non pasase nada? É unha situación normal da política…