Enfrontouse a Trump e dixo esta frase que tanto molestou ao presidente de EE. UU.: “Unha persoa que pensa en construír muros e non en construír pontes, non é un cristián”.

Este luns de Pascua, o Papa Francisco falecía. Facíao en silencio e haber despedido dos seus fieis, a xente que tanto amaba e defendía. A morte, aínda que esperada polo seu estado de saúde, colleu a todos por sorpresa, porque o Domingo de Resurrección aparecía no balcón da Santa Sé para dirixir ás persoas que enchían a Praza de San Pedro para escoitalo. Con voz débil, pero co carisma que sempre tivo e con esa forza que lle caracterizaba, montado no Papamóvil cara ao seu último percorrido en vida pola praza, saudaba aos presentes que con alegría gozaban do momento que nunca máis volverá repetirse. Visto o sucedido, o que se desprende do xesto do Papa Francisco foi un acto de despedida, o seu adeus aos fieis representados polos presentes alí.

A morte do Papa Francisco foi un duro golpe para os católicos e para os que, non sendo crentes, admirábano pola súa reforma no seo da institución e o seu valor á hora de acometer cambios profundos que seguirán aí sen que poidan ser cambiados.

A Igrexa necesitaba urxentemente unha transformación profunda sen levantar demasiadas bochas, cousa imposible. O sector máis conservador da Igrexa afianzouse e controlaba as reviravoltas de poder do Vaticano, querendo vivir no pasado. Unha actitude nada axustada á realidade e afastada da súa misión como Igrexa. Abrir as xanelas do Vaticano, deixar pasar o aire fresco que descontaminara o interior. Reformar a Curia Romana (conxunto de órganos de goberno da Santa Sé e da Igrexa católica) foi un dos primeiros obxectivos aos que dedicou os seus primeiros esforzos o recentemente elixido Papa Francisco. Había que desmontar unha estrutura arcaica de máis de 430 anos, o que significaba un esforzo arduo, con moita resistencia por parte de quen até a data controlábana de maneira pouco transparente e afastada das persoas e da función propia: “igrexa, das persoas”.

Creou unha nova estrutura eclesiástica e deu máis poder á comisión que investigaba, por primeira vez na historia, os casos de abusos sexuais na Igrexa.

O Papa Francisco foi un pastor da Igrexa moi especial. Marcou a súa etapa e conseguiu, con esa humanidade e proximidade que malgastaba, moitas cousas que até entón parecían imposibles de mover: acometer sen medo o lastre dos casos de pedofilia. A pesar de que no seu día manifestou que “as unións entre parellas do mesmo sexo non poden equiparar ao matrimonio”, o Papa pediu respecto polas persoas homosexuais. Un xesto que nunca antes fixera a Igrexa. Autorizou aos sacerdotes a absolver ás mulleres que abortasen. Suprimiu a excomunión dos divorciados que se volven a casar.

Son tantas as cousas que modificou e outras polas que se interesou: transparencia financeira, a súa aposta pola ecoloxía, a economía solidaria e a loita contra os abusos. A súa visita aos países pobres, ou aqueles onde os católicos están en minoría. O seu achegamento a outras relixións. As súas críticas a diferentes líderes mundiais demostraron que o seu papado marcou un cambio moi importante tamén na forma en que a Igrexa se achega aos fieis: mediante o diálogo e a apertura. Os cambios de cardeais que veu realizando durante o seu mandato, non sen problemas e posibles “golpes” de estado internos, parecían facer pensar que non chegaría a terminar eses cambios. O certo é que, coa morte dun home sinxelo, próximo e solidario, a continuidade do seu legado parece estar garantida.

Cando dentro de 15 días reúnase o Colexio Cardinalicio (máximos responsables da Igrexa católica), formado por cardeais nomeados directamente polo Papa, todo parece indicar, salvo sorpresas, que o legado do Papa Francisco poderá ter continuidade no seu sucesor.

Dicía o Papa Francisco: “Como me gustaría unha Igrexa pobre… e para os pobres”. Enfrontouse a Trump e dixo esta frase que tanto molestou ao presidente de EE. UU.: “Unha persoa que pensa en construír muros e non en construír pontes, non é un cristián”.

O mundo chora a morte dun Papa que deixou unha profunda pegada difícil de borrar.