É coñecido que os shows das televisións de Estados Unidos son moi bos, contan con verdadeiros xenios. Rin deles mesmos e as críticas aos políticos, con ese humor tan característico, fan as delicias dos telespectadores. A posta en escena é xenial e as novas xeracións non desmerecen aos seus antecesores; vale a pena velos. Son uns mestres da crítica con humor intelixente que deixa non só sorrisos, senón máis dunha gargallada, algo que vén moi ben á saúde.

O presidente de Estados Unidos, Donald Trump, que leva uns dous meses e medio no cargo, está a montar cada show que ten ao mundo arrepiado. O gran actor da política norteamericana está a montala parda, sen arrincar un só sorriso; máis ben, unha cara de horror que mostra a preocupación polas súas medidas anunciadas que todos coñecen. A penúltima, a explicación da subida de aranceis de “todo o mundo”, entre eles o europeo, á que ademais insulta e chama ladróns.

A escenificación do seu show tivo lugar nos xardíns da Casa Branca (Xardín de la Rosa), co edificio presidencial cuberto de grandes bandeiras americanas, atril, e debaixo deste unha longa fileira de tulipanes vermellos. O famoso libro no que estampa a súa firma grandísima, por certo, mostra que se executa o que anunciara nada máis tomar posesión. O escenario complétase cunha representación dos seus amigos, xente do mundo económico, social e, para que perciba a xente que é plural, algúns traballadores, como bombeiros, que adornan moi ben.

Nese show, que protagoniza Trump, é o rei da obra, cuxa pretensión é demostrar ao mundo que é o dono e señor deste planeta chamado Terra: que manda, decide, insulta, cambia as regras e o que non as asuma queda sinalado como “inimigo de EE. UU., coma se Estados Unidos fose só el.

Chamou a atención a ausencia da súa sombra até o mesmo martes, Elon Musk, que non estaba presente nesta xornada histórica na que debía compartir os aplausos. Iso significa, como era previsible, que o presidente llo sacou de encima máis pronto que tarde.

O problema da comparecencia preséntase cando o presidente anuncia unha orde executiva que impón “aranceis recíprocos a países de todo o mundo”, cun arancel do 10% ao Reino Unido e do 20% á Unión Europea. Iso evidenciaba a importancia do espectáculo que ofrecía en directo todas as televisións do mundo; o anuncio era o suficientemente transcendental como para estar atentos á pantalla. A súa intervención deixaba ao descuberto, se non se arranxa antes, a descomposición comercial global, posto que os aranceis de Trump teñen como obxectivo un intento de transformar un modelo económico gravemente danado. E, como se pode imaxinar, esta manobra está clara que afecta a todo o mundo.

O discurso de Trump estivo marcado de insultos, mentiras, manipulacións e disparates, porque cre que o resto do mundo saqueou, enganado a EE. UU. Os asistentes, elixidos, aplaudían ao seu xefe con gran satisfacción, aínda que esta ocasión, o número de asistentes foi inferior a outros actos.

Trump, con esa chulería e cara de desafío, mostrou que está disposto a pór a proba os límites dunha democracia de 250 anos para tomar represalias contra aqueles que el considera inimigos, aínda que non sexa así. Tamén ten a idea de que, chegado o momento, con esa obsesión dos inimigos que ve por todas partes, pode chegar mesmo a desmantelar partes do goberno federal, ou expulsar aos estudantes que están legalmente no país, entre outras medidas. O seu irracionalidad chegou até tal punto que mesmo cortou o financiamento ás maiores universidades de investigación de Estados Unidos.

O certo é que este xoves, as bolsas europeas sufrían unha baixada do 3% e o mercado de divisas, o dólar estadounidense, baixou e tocou o seu nivel máis baixo desde que Trump chegou á presidencia. Con esta guerra dos aranceis, ninguén gana, nin sequera EE. UU., que se verá tocada por varias frontes. Os efectos sufriraos a cidadanía norteamericana.

Dúas cousas a sinalar, ademais do anuncio: que Musk non sairá máis nas fotos no interior da Casa Branca, con neno incluído, e que os 200 millóns que puxo para a campaña electoral do agora presidente, máis os case 1.000 millóns que logrou arrincar aos seus amigos, e a posta á súa disposición da rede social X, portavoz potente que lle axudou e de que maneira no resultado das eleccións, serviu a Trump para recuperar a presidencia e a Musk para pensar que sería o verdadeiro presidente na sombra, cousa que non ocorreu. Trump utilizouno como un clínex. O que ocorre é que o dono de X é o suficientemente maniobrero como para facer caer ao seu amigo Trump. A súa aspiración seguirá sendo ser o inquilino da Casa Branca.

Dous, que diante do atril, unha gran fileira de tulipanes vermellos adornaba ao artista do show. Ás persoas que lles gustan estas flores din que son líderes natos e fan que os demais confíen no seu criterio. A cor vermella non é casual, é o do amor e a paixón. Dúas cousas que di sentir Trump polo seu “rancho”, que é EE. UU. para el.