Con demasiada facilidade, algunhas persoas en xeral e políticos en particular cambian de opinión cunha facilidade asombrosa e sen tan sequera ruboricen, algo natural, ou, como algúns dirían, teñen a cara máis dura que o cemento rápido. A memoria pode ser fráxil para algúns, pero as hemerotecas son implacables con quen onte dixeron negro e ao pouco tempo defenden o branco coma se sempre fixérono. Exemplos hai moitos en todas as cores políticas.

Vendo o panorama actual en Catalunya (no resto de España é igual), véñennos á memoria dúas frases da mesma persoa en momentos diferentes: unha cando estaba en política e a outra cando tomou a de Villadiego. “España róubanos” é a frase que no seu día pronunciaba en sede parlamentaria catalá o notario metido a político Alfons López Tena, unha persoa naqueles tempos exaltada, que viña comerse Catalunya ou polo menos a cambiala despois de pasar por varios partidos políticos. Xunto a dous colegas con tanta marcha como el, Joan Laporta e Uriel Bertrán (militante de ERC), decidiron crear unha plataforma electoral, Solidariedade Catalá pola Independencia (despois converteríase en Solidariedade pola Independencia, SI), que na súa primeira etapa electoral fixo tanto ruído que conseguiron sacar catro deputados. Nas seguintes, as cousas non foron ben e quedaron sen representación.

Os tres mosqueteiros do independentismo quedaron compostos e sen escano. O radicalismo que representaba a súa plataforma foi asumido por Artur Mas, o seu goberno e a CUP, que facían das súas. Pasados uns anos, a frase de López Tena, que tanto calou en sectores da política catalá, quedou no esquecemento. Fai tan só uns poucos anos, o notario, que volveu ao seu traballo e agora está xubilado desa profesión, sorprendíanos con outra frase: “Nunca apoiarei o ‘procés’ porque sería colaborar cun réxime autoritario”. Un cambio de actitude que algúns cualifican de “evolución”, como adoitan dicir os que cambian de ideoloxía. Pasou de non querer responder en español a xornalistas a ser vogal do Consello Xeral do Poder Xudicial, a dicir en 2023 que votaría aos socialistas e a considerar un home de Estado. Non entraremos en máis detalles, porque queda claro o sucedido e, polo menos, tivo a valentía de explicalo.

Hai, políticos e partidos, para os que o escurantismo é a súa maneira de actuar: fan unhas cousas e explican a contraria. O caso de Junts é paradigmático. Éncheselles a boca con “España róubanos”, “España oprímenos e explótanos” e unhas cantas frases máis que case todo o mundo escoitou demasiadas veces. Pero non se lles cae a cara de vergoña ao negociar cos socialistas, que agora gobernan en coalición, mostrando algunhas das cousas pactadas e acordando outras que non se coñecen e que cheiran a negocios. Puigdemont e o seu colla celestial necesitan colocar aos que se quedaron sen choio. Quere ter poder e prebendas. Aposta por ter unha “figura” como a que no seu día exercía Josep Antoni Duran i Lleida, quen, por certo, tiña suite no Hotel Palace para estar máis cerca do Congreso. O seu compañeiro de partido, o hábil Josep Sánchez Llibre, gran negociador e abridor de moitas portas, actual presidente da patronal catalá Foment, segue viaxando moito a Madrid para facer de “mediador”. Aos raparigos e raparigas de Puigdemont gústalles relacionar coas elites (todas) que manexan o cotarro na Vila e Corte. Fan un papel no hemiciclo do Congreso para que os vexan e outro ben diferente cando as cámaras e os fotógrafos desaparecen. Son uns mestres, pero vese por onde van. Puigdemont está encantado de ser o santo santorum e de que vaian en peregrinación a velo, e, ademais, si é posible, que se saiba. Outros encontros lévaos en segredo. Só quédalle #facer a foto con Pedro Sánchez ...

Puigdemont está a facer o dobre xogo: críticas ao Goberno e, á súa vez, negocia, vai introducindo aos seus peóns máis independentistas no poder económico do Estado (ese que rouba a Catalunya). Pere Adoitar, un independentista confeso cuxo nomeamento foi no seu día polémico polos seus centos de tuits nada apaciguadores, como o que dicía: “Espero que nos vaiamos porque me dais pena todos os españois”. Pois ben, Adoitar incorporouse hai pouco á Comisión Nacional dos Mercados e a Competencia, con sede en Madrid e que desenvolve un papel moi importante. Non lle molestará ir á capital do imperio?

O outro colocado, Ramón Tremosa, ex eurodiputado ao que se lle coñece por grandes actuacións como denunciar un chiste do personaxe Mauricio Colmenero da serie Aída, segundo el, de mal gusto. O sentido do humor non o ten moi desenvolvido. Case a finais de xaneiro anunciaba que renunciaba ao seu cargo de concelleiro no Concello de Barcelona para dedicar “de cheo á docencia” porque non podía compaxinar as súas dúas ocupacións e inclinábase por abandonar a política pola docencia. Pero Tremosa cambiou de opinión, e iso de deixar a política pensoullo mellor. Non é un cargo político ser conselleiro de AENA? É evidente que si. Puigdemont púxoo aí para influír na ampliación do aeroporto do Prat-Josep Tarradellas, xa que están a favor da ampliación e de que o traspaso do aeroporto sexa unha realidade…

Como interesa ter xente en todos os ámbitos, o comunicador catalán que foi nas listas de Junts ao Senado e independentista até chegar a catalanizar o seu apelido de Calza a Calçada, e de nome Miquel, atopou un posto no consello de administración de RTVE, cun bo soldo. Este goteo de desembarco en Madrid non será o único, como tampouco a presenza de xente afín a Puigdemont en grandes empresas do IBEX. Irase vendo aos poucos.

Mentres isto sucede e pode entender como unha colaboración “sincera” entre Puigdemont e os socialistas para dar estabilidade ao Goberno, de verdade?. Puigdemont, que non o pode remediar, dá a puñalada trapera e lanza ao seu novo protexido do incomprensible “Goberno da República” (goberno no exilio). Que exilio? Que respecto á democracia e ás urnas? Jordi Domingo, presidente actual dese goberno con permiso do seu xefe Puigdemont, levanta de novo o batifondo. Esta vez, para seguir dando a batalla no exterior contra España, recollendo firmas para entregalas na ONU, desde o Consell, que o venden como o goberno no exilio. Enganar á ONU? É non saber con quen lla están xogando.

Con esta estratexia de enganar á ONU e a outros organismos internacionais, teñen diñeiro para iso? A idea é volver á carraca da consulta, coa peregrina idea de que só poidan votar os nados en Catalunya. Pureza de raza? Clasificación de cataláns? O certo é que estes iluminados, que din falar en nome de Catalunya, deixan unha mala imaxe da comunidade, á que non representan porque non son maioría. Deus gárdenos si algún día estes personaxes autoritarios tivesen o poder nas súas mans. Claro que a traxectoria de Domingo é para escribir un libro. Proviña de Bandeira Vermella, aterrou no PSUC (igual que Roures) e coqueteó con Rusia, abrindo o seu bufete de avogados en Moscova. Despois desa etapa, converteuse nun independentista furibundo. Os reconvertidos son os máis feroces defensores do que toque nese momento.

Ante este panorama no que nada é o que parece, onde a lealdade, a ética e o compromiso son palabras ocas, ao final, do que se trata é de poder e diñeiro; o demais son meros eslóganes publicitarios para seguir enganando ao populacho con pan e circo… Como dicía o emperador Nerón: “Que bo actor morre comigo!”