“Na vida algunhas veces gáñase, outras veces apréndese” é unha frase que reflicte ben o que quere dicir, pero non sempre sucede o último, porque as persoas tercas, soberbias, non adoitan reflexionar. O seu é gañar sempre, si ou si. Algo que non é bo para a saúde mental e física de quen o practican.

Un exemplo actual foi Laura Borrás, expresidenta do Parlament de Catalunya, exdiputada, exlíder con moito poder de Junts, a nena mequeira de Puigdemont, que se cría que podía facer as cousas na administración coma se da súa propia casa tratásese, sen ter en conta que a lei é para todos e que a ejemplaridad no desempeño do seu traballo é condición imprescindible para exercer as súas funcións na administración.

Este mércores, o Tribunal Supremo ha ratificado a condena contra Laura Borrás que se lle impuxo no seu día e que ela recorrera. O alto tribunal considera que foi achada culpable de fraccionar contratos durante cinco anos para entregarllos a coñecidos seus cando estaba á fronte do Instituto das Letras Catalás. Non é que fóra un descoido, non; é que sabía perfectamente o que facía. Avisárana, pero coma se chovese. Críase totalmente impune. Esa impunidade que dá a pertenza a un partido que estaba a gobernar.

Borrás, amparar nese invento do "procés", aproveitou que o Pisuerga pasa por Valladolid e pretendía que lla incluíse na amnistía, coar no grupo dos posibles beneficiados para que ela tamén fose bendicida con devandita medida. Como parvos son os que cren que o son os demais, o Supremo concluíu que a súa condena non está relacionada co proceso independentista, senón que entende que os feitos se enmarcan nunha conduta insere na corrupción dun funcionario público que se sitúa á marxe da lei.

Imos, que encima a xa exlíder de Junts quedouse composta e sen poder volver á política institucional. Porque aí segue, tentando sacar cabeza (estatura ten para que lla vexa), aínda que, de momento, as súas aspiracións quedan no baúl dos recordos de Karina. Como dicía Aristóteles, “Non se pode ser e non ser algo ao mesmo tempo e baixo o mesmo aspecto”.

As reaccións de Junts: de Guantánamo á "toga nostra"

Como era de esperar, as reaccións dos compañeiros de partido de Borrás non se fixeron esperar. Con maior ou menor acerto, aproveitaron a ocasión para sacar os canóns e dirixilos cara á capital do Reino.

Jordi Turull, secretario xeral de Junts, político nada moderado nas súas declaracións, dicía entre outras lindezas que “a xustiza española vaise consolidando como o Guantánamo da xustiza europea”. Díxoo con esa hipocrisía na que se haxa inmerso. A xustiza é a mesma que cando falla a favor deles é xusta, e cando a sentenza non lles é favorable, insúltana.

Que dirán os cidadáns non independentistas que sufriron o procés? Os presos do Guantánamo dos independentistas? Sexamos serios e utilicen outra linguaxe, que nos coñecemos todos. A Borrás xulgoulla por saltar a lei. O que significa que hai consecuencias para ela, como calquera fillo de veciño, faltaría máis. Os privilexios ou son para todos ou para ningún. Os que se dedican á política deben aplicar o da muller do César: "Non só hai que ser fiucegos, senón tamén parecelo". No caso de Borrás, non se daban ningún dos dous requisitos.

Turull equivocouse, aínda que o seu discurso vaia dirixido aos seus votantes para sacar partido mediático. Que Turull fale da "toga nostra" resulta chocante cando a "cousa nostra" aplicouse e séguese aplicando en Junts , os descendentes directos do pujolismo. Os seus fillos, por certo, son listísimos en facer negocio grazas ao cargo do seu pai.

Que Borrás non foi nunca un exemplo está á vista. Sen ir máis lonxe, na súa etapa como presidenta do Parlament, que se supón que é a representación do “pobo”, pasouse por media Europa explicando o procés e a suposta represión do goberno de España contra Catalunya. Todo iso pago con diñeiro de todos os cidadáns cataláns.

É ético? Evidentemente, non. Aproveitaba o seu cargo para facer pedagoxía das súas ideas, deixando ao carón ao resto das persoas que non están na “pomada” do independentismo. Sexamos serios. #Deixar xa de lamentar tanto e pensen que Catalunya somos todos. Porque de salvadores da patria, a xente está ata os cumios. Dicía o gran Molière que "A hipocrisía é o colmo de todas as maldades".

As accións teñen consecuencias e quen as levan a cabo deben asumir as responsabilidades das mesmas. #Queixar e botarlle a culpa a outros é o máis sinxelo e pouco ético que hai. Aínda que se me esquecía que a ética lla deben aplicar os demais; eles están bendicidos e teñen bula para facer á súa antollo.

Turull, nin os xuíces son santos nin demos, nin Junts son os elixidos. A soberbia é unha mala conselleira. Ademais, tranquilos, que algunha cousa lle buscarán a Borrás, que a xustiza catalá é máis xusta. E sobre o de "a toga nostra", de verdade crenllo? Dino por algo? Como di a frase inicial: "Na vida algunhas veces gáñase, outras veces tamén se perde".