Hai discusións que sempre van producirse, porque as discrepancias, a interpretación de determinados temas e o control “absoluto” de moitos partidos políticos por parte dos seus dirixentes fan imposible que a democracia interna funcione. Todos os partidos actuais son así? En maior ou menor medida, si, aínda que o traten de disfrazar.

Nos partidos políticos, nuns máis que noutros, a aplicación da democracia interna é máis que mellorable, a pesar de que a Constitución española, no seu artigo 6, mantén que a estrutura interna e o funcionamento dos partidos deberán ser democráticos. Pero iso cúmprese realmente? Existe unha garantía normativa nos partidos que asegure certos principios democráticos, en particular, respecto dos dereitos dos militantes (simpatizantes), a selección dos cargos, dos candidatos, a transparencia das decisións e outro punto importante: as relacións entre maiorías e minorías?

Estes días, VOX, partido da ultradereita cuxo líder, Santiago Abascal, é noticia (nunca deixou de selo por un motivo ou outro), tivo os seus dous días de “gloria” ao levar a Madrid o primeiro cume de Patriotas, partido ultraeuropeo que, por certo, ostenta agora a presidencia e cuxa folla de ruta é a mesma que a de Trump. Con invitados ao encontro que son o máis selecto da ultradereita europea: Viktor Orbán, presidente de Hungría; Marine Le Pen; o italiano Matteo Salvini ou o holandés Geert Wilders, no conclave “trumpista” no que o presidente de Estados Unidos foi, sen estar presente, o protagonista deste primeiro encontro cuxo lema é “Facer Europa grande outra vez”, algo así como a copia que fixeron de Trump coa súa "Make America Great Again" e que marcou a folla de ruta para implementarlo en toda Europa. Esa é a súa intención. Conseguirano? Desexamos que non, mal iriamos.

Abascal conseguiu con este cume tapar o goteo de saídas de dirixentes do seu partido. A penúltima, a súa man dereita en Castela e León, Juan García-Gallardo, quen, nunha extensa carta colgada nas redes sociais para que todo o mundo decátese, afirmaba, entre outras cousas, que a súa marcha se debe ás discrepancias coa dirección nacional e a unha falta de lealdade, ademais de esixir unha conduta ética aos altos cargos. Dirao por Abascal, cuxa muller, Lida Bedman, recibiu un soldo de máis de 60.000 euros da editorial de Gabriel Ariza, fillo do coñecido expolítico do PP Xullo Ariza, “asesor” de cabeceira de Abascal, cuxo poder critican (en petit comité) máis dun dirixente?

Sorprende que García-Gallardo fale destes temas e da falta de democracia interna e do centralismo do seu partido. De verdade non sabía o que era VOX? Descoñecía que Abascal coroouse como Kaiser de España despois do seu tour político con dirixentes ultras europeos e a súa presenza na toma de posesión de Trump, que está a aproveitar no seu favor?

Abascal sempre tivo a mesma idea de VOX: un partido nacional, co que iso significa de centralista, cuxas decisións, todas, tómanse na sede de Madrid, sen darlle autonomía ás direccións rexionais. Non admiten críticas internas nin que ningún dirixente poida ter máis protagonismo mediático que o seu líder. Esta situación tan pouco democrática (tendo a Franco como referente, que se pode esperar?) foi o detonante da marcha de persoas relevantes como Afasto Vidal-Quadras (un dos seus fundadores), Javier Ortega Smith (antiga man dereita de Abascal), Macarena Olona, Iván Espinosa e bastantes dirixentes máis. Abascal non é precisamente un demócrata convencido, máis ben todo o contrario: véndese moi ben e en cada momento rodéase de persoas que lle seguen a mensaxe sen rechistar. Cando hai algunha discrepancia, por mínima que sexa, están sentenciados e téñense que marchar antes de que os boten.

A pesar das distintas crises, o partido de Abascal segue subindo nas enquisas, algo que resulta, polo menos, curioso, por non dicir preocupante, dadas as ideas do suxeito, quen, por certo, énchese a boca falando de patriotismo, pero apoia a Trump e as súas medidas arancelarias que van afectar a moitos sectores deste país: Como aos agricultores, que os aranceis lles van a causar danos moi importantes, e outros sectores industriais. En canto á deportación de traballadores latinoamericanos, aos que chaman delincuentes, tanto que fala da Hispanidade, da nai patria, agora non os defende.

Abascal, o egocéntrico dirixente que viviu moitos anos baixo o paraugas do PP ata que decidiu que ese papel se lle quedou pequeno e deu o salto a crear o seu propio partido, onde tería o poder absoluto, é un perigo para a democracia deste país e estase aproveitando da onda da ultradereita que está a xurdir en Europa. Coidado con este líder de table muscular (propia ou operada), de mirada fría e de man de ferro cando a súa “democracia” interna vese lixeiramente comprometida. Como dicía o expresidente dos Estados Unidos Herbert Clark Hoover: “É un paradoxo que todos os ditadores suban ao poder pola escaleira da liberdade de expresión. Inmediatamente despois de alcanzar o poder, cada ditador suprime a liberdade de expresión a todos excepto a si mesmo”.