A redución da xornada: necesítase un amplo consenso político

O Goberno formado por PSOE e Sumar finalmente aprobou onte en Consello de Ministros o anteproxecto de lei para a redución da xornada laboral. Non foi fácil que a coalición gobernamental haxa chegado a un acordo interno para dar o primeiro paso e cumprir a que foi unha das promesas estrela da lexislatura, dentro dun programa marcadamente progresista. Lembremos que a vicepresidenta e ministra de Traballo, Yolanda Díaz (Sumar), puxo o berro no ceo o pasado decembro polo que ela interpretaba como dilacións do ministro de Economía, Carlos Cuerpo (#PSOE). Onte ambos compareceron xunto á portavoz do Goberno para escenificar que as fisuras están superadas. Parabén. As formas importan.

E aínda importarán máis a partir de agora, cando empezo o trámite parlamentario. Porque, tal como quedou claro co paquete de medidas sociais que o Executivo incluíu na denominada lei ómnibus, non será fácil obter os apoios necesarios. Basta lembrar que este anteproxecto nace sen o respaldo das patronais, que contarán cos seus representantes políticos nesta tramitación.

Desde o Sindicato de Traballadores pensamos que este reto, a redución da xornada laboral, debería transcender os vellos esquemas da política. O paso da cultura do presentismo á da produtividade, que implica a redución da xornada, debe superar o espectro político do que provén —a esquerda— e incorporar tamén a todos os partidos do arco parlamentario, incluídas as forzas consideradas máis liberais ou conservadoras. Coa redución da xornada laboral, España decide en que liga quere xogar no que respecta aos niveis de desenvolvemento. Basta con botar unha ollada aos países máis avanzados que nos rodean para constatar que os máis adiantados, tanto a nivel económico como social, levan anos mover en estándar mesmo inferiores ás 37,5 horas.

Por iso pedimos un consenso político sólido para a redución da xornada, unha especie de pacto de Estado. Só así se poderán activar as políticas complementarias a este avance social. Referímonos á implementación de medidas reais que favorezan a produtividade e a xeración de valor a pesar da diminución do tempo de traballo. Este é o argumento que debería convencer á patronal, en particular ao sector das pemes, que son as que se mostraron máis reticentes á redución da xornada. E tamén debe ser un obxectivo, hai que dicilo sen complexos, das forzas sindicais. No STR somos conscientes da magnitude do avance social que temos ante nós e poremos toda a carne no asador.

O anterior non significa que non vaiamos velar celosamente, iso si, por protexer a letra pequena do anteproxecto de lei durante estas negociacións, nas que é previsible que se deban facer algunhas concesións aos sectores empresariais. Pero xa advertimos que isto non trata de recortar soldos nin de incrementar a dispoñibilidade a través da vía dixital. Se esa é a vía do acordo, significará que non entendemos nada. Isto vai de mellorar, por unha banda, a conciliación e, por outro, a produtividade para garantir que as nosas empresas non perdan competitividade coas 37,5 horas semanais. En definitiva, trátase de desenvolvemento. E iso, nun país normal, debería merecer un amplísimo consenso político.