“A revolución do sentido común”? A revolución dun tolo!

Sentido común? Despois de escoitalo, é un sinsentido o enumerado polo presidente, que parecía estar nas pavías: “Durante moitos anos, un establishment radical e corrupto arrebatou o poder e a riqueza aos nosos cidadáns.

Donald Trump pasou todas as expectativas no seu discurso de investidura, que deixou ao mundo democrático máis preocupado do que xa estaba, e non era pouco, tras os anuncios da súa política gobernamental que se foron anunciando ao longo destes dous meses antes de xurar o seu cargo como 47.º presidente da EE. UU.

Con todos os expresidentes no acto do Capitolio, Trump iniciaba o seu discurso tras xurar o seu cargo cunha pouse prepotente, coma se estivese “sinalado” pola man de Deus, que, segundo el, protexéralle nos seus “dous atentados” para cumprir unha misión. Outro enviado divino para salvar o mundo? O inicio do seu discurso denotaba unha actitude de desquite, tanto na forma como no fondo das súas palabras, contra todos os anteriores presidentes, aos que acusaba de levar ao país ao desastre.

Para o reelixido presidente, como anunciase ao longo da súa campaña, isto é “a revolución do sentido común”, un slogan que podería ser o contrario: “a revolución dun tolo protexido polo diaño”. Sentido común? Despois de escoitalo, é un sinsentido o enumerado polo presidente, que parecía estar nas pavías:

“Durante moitos anos, un establishment radical e corrupto arrebatou o poder e a riqueza aos nosos cidadáns. Cos alicerces da nosa sociedade rotos e aparentemente en completo mal estado, agora temos un goberno que non pode manexar nin sequera unha simple crise interna, mentres tropeza cun catálogo continuo de acontecementos catastróficos no estranxeiro”, afirmaba o novo presidente.

As caras de póker dos expresidentes que aguantaron estoicamente o seu discurso dicíano todo, cando o que lles pedía o corpo era levantar e deixalo plantado pola falta de respecto. Pero os exmandatarios marcaron a diferenza con elegancia.

Entre outras medidas, a de expulsión masiva de inmigrantes, aos que cualificou de delincuentes, será a súa primeira orde do día: a deportación masiva, incluso facendo uso das forzas armadas. Sobre o cambio climático, non ten sentido para o louro platino e moreno de bote, porque anunciou que se ía a producir unha importante actuación para atopar petróleo e así non ter que exportalo, asegurando con iso a baixada de prezos.

Nesa liña de saltar todas as recomendacións para contribuír a reducir as emisións de gases e á mellora do medioambiente, anunciou que se acabou iso dos coches eléctricos, e que se poderán fabricar todo tipo de coches (aínda que contaminen máis). Minutos despois, nun comunicado do gabinete de prensa da Casa Branca, anunciábase que Estados Unidos se retira do Acordo Climático de París.

Outra das súas xenialidades expansionistas é que ten pensado recuperar a Canle de Panamá, que llo regalaron ao país que leva o seu nome, que cobra cotas caras aos barcos norteamericanos e que, segundo el, xestiona Chinesa. O de cambiarlle o nome ao Golfo de México segue na súa mente, aínda que co permiso, digo eu, de México. Tamén plantará unha bandeira en Marte, para xúbilo de Elon Musk, que é un dos seus “caprichos” espaciais nestes momentos.

Os aranceis seguen sendo unha aposta de Trump, quen afirmou que os porá a todos os países para enriquecer aos cidadáns norteamericanos.

“A partir de hoxe, a política oficial do goberno de Estados Unidos será dicir que só hai dous xéneros: home e muller”, díxoo coa mesma efusividad que sempre lle caracteriza. Curiosamente, o domingo, nunha gran festa, subíronse ao escenario o grupo Village People, quen cantaron o mítico himno gai E.M.C.A., que, por certo, veu utilizando Trump na súa campaña.

O espectáculo visto na tarde deste luns puxo de manifesto que, a pesar de gañar unhas eleccións, Trump non é un presidente democrático, ten tics fascistas, non sente respecto polos seus antecesores e rodeouse de xente como Musk, nada fiable. Na súa tolemia de facer grande a Estados Unidos, está a buscarse máis inimigos que amigos no mundo, e é un perigo público de primeira orde.

A esperanza virá da oposición dos demócratas, que lle frearán; dos cidadáns que non o queren; e dos medios de comunicación, con xornalistas valentes que denuncien o que está a suceder para pararlle os pés.

Ao mundo, co que está a suceder, só faltáballe un Trump para pechar o círculo da ultradereita radical.