Nicolás Maduro consuma o seu golpe de estado como bo ditador

Os ditadores non deixan nunca de selo, nin durmindo: menten, aterrorizan á cidadanía e reducen a liberdade a eles mesmos e ao seu grupo de palmeiros, que viven ríndolle as grazas sen protestar as súas decisións.

Este venres, a comunidade internacional estaba pendente de Venezuela por ser o día fixado para a toma de posesión do presidente do país: un candidato elixido lexitimamente, Edmundo González, e o ditador Maduro, quen manipulou os resultados electorais para continuar gobernando con man dura, como sempre o fixo. As actas que se lle pediron a Maduro para coñecer realmente os resultados non foron mostradas, nin as mostrarán, porque os resultados non son os que dixeron, e os organismos que el mesmo controla e manipula actúan segundo convenlle.

A hora indicada oficialmente para a toma de posesión era as 12 horas locais, o cinco da tarde, hora española. Ademais de pechar as fronteiras por terra e aire, polo si ou polo non aparecía o lexítimo gañador, Edmundo González, o seu xuramento adiantouse varias horas para evitar que, a pesar das medidas represivas tomadas, puidese aparecer o lexítimo gañador, a quen ao longo da semana veu ameazando: secuestrou ao seu xenro e, o xoves, detivo e posteriormente liberou a María Corina Machado. Dous avisos que quizais han retraído a Edmundo González no seu intento de chegar a Caracas e tentar ser investido. Polo si ou polo non, até o lugar elixido para a toma de posesión foi cambiado.

Consumado xa o golpe de estado do ditador Maduro, quen ten, de momento, seis anos por diante para seguir oprimindo máis aos venezolanos, algúns deles, dada a situación, están dispostos a marchar do seu país coa tristeza de abandonalo e coa desilusión da impotencia de que non foi posible o cambio de presidente e de réxime. Seis anos de ditadura son demasiados, insufribles.

Maduro, rodeado de moi poucos presidentes —só os de Nicaragua (tamén ditadura) e Cuba, tres cuartos do mesmo— recibiu a reprobación de EE. UU., que aumentou a 25 millóns de dólares a recompensa para calquera información que poida levar á captura do ditador venezolano, así como do seu gran executor, Diosdado Cabelo, por quen tamén ofrecen outros 25 millóns. Mentres tanto, a Unión Europea ha aprobado novas sancións contra a presidenta do Tribunal Supremo de Xustiza de Venezuela e tamén contra os ministros do goberno de Maduro, porque a UE considera que todos eles contribuíron a socavar a democracia e o Estado de dereito en Venezuela. Pola súa banda, o secretario xeral da Organización de Estados Americanos, Luís Almagro, reiterou o seu apoio a Edmundo González e rexeitou a investidura de Nicolás Maduro. A Rede Liberal de América Latina expresou a súa profunda preocupación pola crise que atravesa Venezuela.

O secretario xeral da ONU, António Guterres, dixo seguir “con moita preocupación a situación en Venezuela, onde o presidente Maduro se juramentó para un terceiro mandato no medio de denuncias de fraude”, e pediu liberar a todas as persoas detidas.

Dicía Montesquieu que “Cando se busca tanto o modo de facerse temer atópase sempre primeiro o de facerse odiar”.

O máis crítico coa situación foi o expresidente español Felipe González, quen declarou que Maduro asumiu a presidencia “como o que é, un covarde que dá un golpe de estado, que rouba a soberanía popular e queda no poder baseado nas bayonetas”. O expresidente socialista esixiu á comunidade internacional, especialmente á UE, que recoñeza a Edmundo González como gañador das eleccións. “Non facelo é un xesto de covardía”. Nesa liña, Felipe González chamou ao goberno de Pedro Sánchez a encabezar os esforzos políticos europeos para buscar o restablecemento da democracia en Venezuela. Outros países tamén mostraron o seu rexeitamento ao golpe de estado de Maduro.

Pasadas unhas horas, María Corina Machado compareceu a través das redes para explicar o sucedido coa súa detención no día de onte, cando fora arrestada por policías de Maduro, quen a obrigaron a gravar varios vídeos. Tras as presións internacionais, ao ditador non quedou máis remedio que deixala en liberdade. Tamén falou do prometido regreso de Edmundo González, de quen dixo que lle pediu que non entrase no país ata que chegue o momento axeitado, porque a integridade de González Urrutia é primordial para lograr o rescate da democracia no país. Para María Corina, “Edmundo virá a Venezuela a juramentarse como presidente electo no momento cando as condicións sexan as axeitadas”, dixo a líder opositora.

Por certo, unha delegación do Partido Comunista de España (#PCE), encabezada por Manu Pineda, quen ten dobre cargo no PCE e en Esquerda Unida, ademais de estar en Sumar, arroupou ao ditador, a quen apoia cos ollos pechados e de quen fala marabillas. Nesta ocasión, nin Sumar nin Podemos apoiaron a Maduro, quen, por certo, non desaproveitou a ocasión para meter con “a imperialista España”.

Esta é a situación do ocorrido este venres en Venezuela, onde Maduro demostrou que a democracia, as leis e as críticas internacionais non lle fan cambiar de opinión e pretende seguir seis anos máis castigando ao seu pobo. Claro que a situación cambiou: a comunidade internacional está a ser crítica con el, e só os réximes autoritarios apoian o seu golpe de estado.

Nicolás Maduro debería botarlle unha mirada ao ocorrido en Siria e como terminou o seu ditador, exiliado en Rusia. A tiranía dos gobernantes ten un límite, e a Maduro queda pouco tempo, aínda que el queira demostrar o contrario.

Corrixín erros ortográficos, gramaticais, de puntuación e algúns problemas de coherencia básica. O texto aínda podería revisar máis a fondo se se desexa maior precisión ou estilo.