Cando os nenos piden a unha dos seus proxenitores que lle lean un conto, ao chegar ao final do mesmo, os lectores adoitan dicir, como colofón ao esforzo e querendo manter o interese do receptor: “colorín colorado este conto acabouse”. Neste caso que nos ocupa, a cousa pode ir por “colorín colorado este conto aínda non se acabou”. Así poderiamos definir clausúraa do Congreso do PSOE, onde algúns pensaban que os críticos alzarían a voz. Pouco coñecen o funcionamento do partido socialistas- ocorre o mesmo en todos os partidos- que participan nun congreso para “debater” a súa estratexia e elixir ao o seu secretario xeral, mentres el fai o propio co equipo que debe acompañarlle no seu mandato de catro anos. As cousas están atadas e ben atadas. Cantos militantes de base acoden ao conclave? Ben poucos: son cargos electores, secretarios do partido, alcaldes, cargos de confianza, etc. Así que o debate é un pacto selado e ben selado, con algunha achega calculada para que non se diga.

O Congreso de Sevilla non era un máis, non, representaba un peche de filas ao líder do partido e presidente do Goberno, Pedro Sánchez, que chegaba á capital andaluza coa mochila chea duns cantos casos xudiciais, algúns dos cales lle afectan persoalmente: a súa muller Begoña Gómez e o seu irmán. Ademais do caso Koldo, Aldama e as súas declaracións incriminatorias contra pesos pesados do seu partido, Ábalos, e o penúltimo, Juan Lobato, que o tivo e ségueo tendo en albas. Ademais das trabas que lle pon os partidos que lle dan soporte para gobernar, que son demasiadas.

Con todo isto encima, consígnaa era pechar filas, chegar a acordos, botarlle a culpa á dereita e a ultradereita - que a teñen-, a determinados medios e xornalistas, xuíces e de momento, só salvouse a Igrexa. Por certo, os medios da nai Igrexa, están a xogar un papel realmente penoso, sectario e nada cristián. Porque mentir, din, é pecado, e deles deben estar até o pescozo. A vantaxe que teñen é a confesión, a absolución dos pecados e despois a seguir coa mesma cantilena para volver ao confesionario.

O Congreso do PSOE transcorreu sen “discrepancias” públicas, polo que non é un congreso como tal. O malo é que hai moitos anos nos que non hai discrepancias, porque os que mandan interprétanas con disidencia, cousa que non é igual. As votacións á elección dos líderes adoitan ser á “búlgara”, situación que non é boa. Así que, unha vez máis, o consenso foi a carpa que protexeu a Pedro Sánchez que necesita “todo o agarimo” do mundo, como se puido apreciar en máis dunha ocasión durante as xornadas congresuais. Significativa é a foto do presidente sentado en primeira fila acompañado da súa muller, e os seus dous arietes: María Jesús Montero e Santos Cerdán. Nese escenario Sánchez collía á súa muller da man, nun xesto de complicidade que quería demostrar a felicidade que lle embarga. Non pasou desapercibida a actitude do matrimonio Sánchez-Gómez.

Mentres, a escenificación de consenso entre toda a militancia” socialista era a estratexia do día, mellor dito, de todos os días. Dicía Margaret Thatcher: “Para min, o consenso parece ser o proceso de abandono de todas as crenzas, principios, valores e políticas. Ou sexa que é algo no que ninguén cree e ao que ninguén pon obxeccións”.

Pasado o fin de semana sevillano, de consenso, de peche de filas, vén o luns, onde as súas “señorías” puxeron datas, todas este mes de decembro, para as distintas comparecencias que son unhas cantas. Así que este mes de decembro, no que as ilusións, as planificacións das festas do Nadal con reunións familiares e de amigos, non lle vai a ser moi agradable ao presidente do goberno e a súa familia, nin ao propio partido socialista. “Colorín colorado este conto aínda non se acabou”.