“Din que non hai maior cego que o que non quere ver”. A cegueira mental é un grave problema para a sociedade. Con consecuencias na maioría dos casos que se basean en cuestións partidistas, chamadas intereses económicos, que se antepoñen a outras cuestións, mesmo por encima da saúde das persoas, que parece que importa pouco.

O cambio climático ha dado xa máis que motivos efectivos para que se tomen medidas de verdade para loitar contra iso. As catástrofes que se están producindo: frecuencia de ondas de calor, danas, inundacións hai xa tanto tempo, a penúltima, moi preto, na Comunidade Valenciana, co resultado de todos coñecidos, fai necesario un replanteamiento da situación. Será posible? A conferencia anual sobre o cambio climático (COP29), tamén coñecida como “Cume financeiro”, que se iniciou este luns en Bakú, Acerbaixán, non está exenta de tensións negociadoras, o que implica o atraso na aprobación da axenda. O punto principal é a aprobación dun novo financiamento en favor dos países máis vulnerables, a gran discusión de sempre.

Nesta edición, marcada tamén polo triunfo de Donald Trump, quen se inclina por sacar a Estados Unidos do Acordo de París, conta con grandes ausentes: Emmanuel Macron, Olaf Schulz, o presidente brasileiro Lula, o colombiano Petro e o primeiro ministro holandés, entre outros.

Os países que participarán no cume da ONU, por primeira vez en 15 anos, deben revisar, unha vez máis, o financiamento. Ademais, porase énfase nos compromisos asumidos por cada Estado para reducir as súas emisións de gases de efecto invernadoiro. Iso quere dicir que todos deben presentar unha nova folla de ruta para aliñar co obxectivo do Acordo de París, que pretende conter o quecemento moi por baixo do 2ºC e continuar os esforzos para limitalo a 1,5ºC.

O diñeiro, como sempre, é o gran obstáculo que estará presente ao longo das xornadas. A cuestión, máis aló das cifras, é que se deberá planificar como e cando se asignará as novas dotacións económicas. Os 100.000 de “axudas” despregadas até o 2022 son moi criticadas porque dous terzos deles consisten en préstamos, cos seus correspondentes intereses, o que significa que a débeda dos países segue crecendo. Por que os fondos non se realizan como doazóns? Porque unha cousa é a teoría e outra ben distinta a práctica.” Poderoso cabaleiro é don diñeiro”, que diría o xenio de Quevedo.

Quen son os países máis contaminantes? A primeira posición é para China, responsable do 30% do total. A realidade é que o xigante asiático contamina tanto como EEUU, India, Rusia e Xapón xuntas, países que ocupan o segundo, terceiro, cuarto e quinto lugar de contaminación. Agora, a Unión Europea e Estados Unidos, entre outros, queren que Pequín asuma parte da factura, pretensión que será difícil que China cumpra por dúas razóns: ten a súa propia axenda de axuda climática, e porque domina grandes sectores da reconversión enerxética, como os metais raros, que tanto necesitan os países “avanzados”e que farán a vista gorda por” necesidade”.

O evidente é que hai persoas que cren que, aínda que poucos, pódense conseguir pequenas melloras neste cume, cuxa sede non é o lugar máis axeitado, tendo en conta a súa produción importante do ouro negro que tanto contamina. Se se mira detidamente quen son as empresas patrocinadoras (partners), son empresas maioritariamente nacionais, vinculadas en maior en menor medida á familia do ditador, como ocorre noutros países con réximes autoritarios, onde as “familias” xogan un papel importantísimo.

COP29, unha nova ocasión, con máis problemas que noutras edicións anteriores, e á espera do que decida o novo presidente estadounidense Trump, que non é partidario de continuar. Cambiaría de opinión? Creo que non: é de ideas fixas e máis agora cando os resultados lle deron máis apoios Pode estar sentenciado o próximo COP30 cuxa sede será Brasil?