É o caso Iñigo Errejón a punta de iceberg doutros casos?

Estes días bole nos medios de comunicación e consecuentemente na sociedade a dimisión do deputado Iñigo Errejón, quen ademais abandona a política. Vaise cinco minutos antes de que o expulsasen tras coñecer varias acusacións de violencia machista, e posible acoso sexual. Unha noticia que deixou paralizada á clase política e a boa parte da cidadanía, que non acababa de entender o sucedido. Máis aínda vindo dun político que estaba en contra dos malos tratos ás mulleres, que participaba en manifestacións feministas e que se lle enchía a boca coa defensa da muller. Tendo en conta que o seu “partido” alardea de ser un partido feminista, non se entende o ocorrido.

Errejón é o típico personaxe con cara de neno que non rompeu un estudio e ao que lle confiaría a xente algún segredo. Bo político até o día da súa dimisión, e un actor consumado: unha dobre vida do que representaba e o que realmente era. Unha situación que levou, en segredo?, e que máis dun sabía o que estaba a ocorrer e miraba para outro lado. É que algunhas persoas non son capaces de asimilar convenientemente o poder que cren posuír polos cargos conseguidos: a ética pérdese cando o ego fai acto nas persoas que cren que son os deuses do Olimpo, ou nalgúns casos os machos alfa. O sucedido con este político non só pasa na política, é estrutural e hai que combatelo, sen medo.

 Dicía Óscar Wilde que “na vida todo é sexo, menos o sexo: o sexo é poder”. Principalmente para os homes que ven como sexo e poder van da man. Nalgúns casos o comportamento “atípico” dalgúns políticos pode traducir en que política e sexo son dúas caras da mesma moeda

Segundo algúns expertos estadounidenses preguntados sobre por que se repite o binomio político-escándalo sexual, varios explican que os líderes máis carismáticos son tipos de carácter ousado que tenden a arriscar demasiado. Outros comentan que os políticos representan ao “macho alfa”, o gorila da manda. Quizais por ousados chégase ao poder, pero ese carácter failles tamén máis próximos ao perfil de acosador. Polo poder e o sexo hai algunhas persoas que son capaces de involucrar nas bajezas máis impensables e sorprendentes.

O sucedido con Iñigo Errejón, posiblemente adito ao sexo e outras sustancias, non é un único caso. Na política, como noutros sectores, hai demasiados machos alfa que, crer poderosos, pensan máis polo colgajo da entrepierna que polo cerebro. O preocupante dos políticos é que a ejemplaridad que debería acompañalos no cumprimento das súas responsabilidades deixárona colgada na percha dun hotel ou nun piso alugado. Os machistas, os acosadores ou os machos alfas están en todos os partidos políticos. Unhas veces coñécense as súas actuacións, outro non.

En Podemos, Pablo Iglesias, no 2016, nun chat pecho co seu entón compañeiro de partido, Juan Carlos Monedero, entre outras lindezas, impropias de dous políticos, escribía referir á presentadora Mariló Montero: "Azoutaríaa ata que sangrase”. Unha afirmación machista, que a presentadora denunciou. Non foi até dous anos despois cando Igrexas lle pediu perdón. É outro caso illado? Máis dunha militante ou senadora denunciaron nos medios as actitudes machistas dalgúns dos seus dirixentes, empezando polo macho alfa.

A actuación de Errejón, que fixo un buraco na xa debilitada formación de Sumar e na esquerda, é a punta do iceberg dos acosadores, dos machistas que se aproveitan dos seus cargos, e pode traer consigo unha lista numerosa de políticos que actúan amparados nos seus cargos, que pensan que estes outórganlles impunidade para facer coas mulleres o que lles apeteza.  Coñecedores do poder que cren ter, saben que moitas mulleres non os denuncian por medo. Agora parece que ese tempo está a se acurtar, as mulleres agredidas han decidido que non lles teñen medo, que eles representan a bajeza da política e que non poden estar nin un minuto máis nun cargo público. 

Aínda que non nos enganemos, estes casos seguirán ocorrendo, porque mentres determinados personaxes sen ética dedíquense á política, as cousas continuarán igual. Dicía Aristóteles que “non se pode ser e non ser ao mesmo tempo e baixo o mesmo aspecto”. Abran as portas, deixen pasar o aire e ventilen as estancias. É o que deben facer os partidos, tamén o resto da sociedade.