Que teñen en común Carles Puigdemont e Pablo Iglesias?

Dicía o poeta e dramaturgo francés Pierre Corneille, alá polo século XVII, que “hai que ter boa memoria despois de mentir”. Algúns, ademais de “carecer” voluntariamente desa capacidade mental, cren que os demais padecen desta carencia, actitude que ofende á intelixencia.

Quen se escudan na ausencia de memoria, o que realmente demostran é unha falta de ética tan esaxerada que até poden tapar o Sol. Todos os sectores da sociedade contan con algún pillo ou, mellor dito, con algún mentireiro convulsivo que se lles ve vir por moito que traten de ocultalo. Neste momento, hai uns cantos. Imos dar dous  exemplos que se tocan como os extremos e que responden á pregunta 

Que teñen en común Carles Puigdemont e Pablo Iglesias? Pois que Igrexas, o candidato de Unidas Podemos á presidencia da Comunidade de Madrid, anunciaba que abandonaba todos os cargos institucionais en política. É máis, engadía que deixaba a política de partido e institucional,  deixaba “claro” que seguiría comprometido co seu país, Para máis recochineo, apostilaba: “Non quero ser un tapón para a renovación de liderado que se teñen que producir en Podemos”. Renunciábaa producíase no ano 2021, e diso só pasaron tres anos.

A case todos, a decisión de Igrexas colleulles de improviso e algúns exclamaron que era unha perda importante na política. Esta que escribe non llo creu, era unha pequena paréntese. Non me equivocaba. O “dimitido” deixou á súa muller, Irene Montero, e á súa amiga Belarra á fronte do partido. Tamén ao seu outra amiga, Verstrynge - que por certo dimitiu ao pouco tempo canso da actitude contra ela das dúas susodita-. Belarra e Montero foron e seguen sendo, por desgraza para o feminismo, dúas marionetas en mans do seu mentor, que desde dentro e fóra marcoulles o camiño. Un destino bo, por certo, para elas dous; unha deputada no Congreso e a outra Eurodiputada no Parlamento Europeo, onde segue facendo populismo barato e aceptando as normas que lle obrigan a quitar símbolos cando está nas instalacións. Montero pensa que está na Carreira de San Jerónimo e Europa é outra cousa.

O que deixou a política colocouse en medios de comunicación como tertuliano - mellor dito, como predicador- e as súas relacións co goberno socialista leváronlle á televisión pública, TVE. Agora Pablo Iglesias, que non ten cargo institucional nin político, está a negociar co ministro Bolaños a composición do Consello de Administración de RTVE, previa a que o goberno aprobase vía decreto a lei de RTVE, para ter maioría e controlar este órgano. A pregunta é, en calidade de que está a negociar Igrexas? Non hai persoas capacitadas no partido que poidan realizar esta función?

 A resposta a esta última é que non, cargoullas a todas e as que quedan non se atreven nin a miralo, moito menos a protestar. A representación de Pablo Iglesias nesta negociación, pero tamén noutras, é a representación do cacique do casarío, o autoritarismo dun partido que é a casa grande de Pablo Iglesias. A novidade é que, ao parecer, o que se marchou quere volver dirixir en primeira liña, sen disimulo, o partido. Porque sen el Podemos “non ten futuro” e o mundo acábase.

O outro personaxe, o expresidente da Generalitat de Catalunya, Carles Puigdemont, alcumado o mentireiro, despois de que na campaña electoral dixese, en varias ocasións, que se comprometía a abandonar a primeira liña política - é dicir deixar a política- se non era elixido presidente da Generalitat, cousa que non fixeron como é manifesto. Tamén dixo con esa chulería que lle caracteriza que estaría presente no Parlament  na toma de posesión de Salvador Illa e non foi. A realidade é que esperaba un recibimento multitudinario e non foi así; polo que enganou aos Mossos, nin foi ao Parlament e colleu a de Villadiego para non ser detido.

Agora Puigdemont, non só non se afasta da política, se non que vai volver á presidencia de Junts, colocando aos seus fieis servidores ao seu lado- . Desaloxa á súa amiga Laura Borras, e a dedocracia disfrazada de votacións lavará a imaxe dun autoritarismo evidente.

Que teñen en común Puigdemont e Igrexas? É moi fácil a resposta: ningún deles foise da política, que os seus respectivos partidos son o seu casarío e que amenten máis que engordan as súas contas bancarias. Escribía Albert Camus que “a liberdade consiste, en primeiro lugar, en non mentir. Alí onde prolifere a mentira, a tiranía anúnciase ou se perpetúa”.