A cidadanía lembra o vivido durante a pandemia da Covid. Un recordo que marcou para sempre a vida de todas elas. Non só polo virus en si e os seus efectos, que nalgúns casos seguen creando problemas, senón polo cambio producido na sociedade, e consecuentemente no funcionamento das administracións con respecto á atención aos cidadáns, que aínda continúa a pesar de que a pandemia, por sorte, foise a mellor vida.

A Covid é deses acontecementos que non se esquece por moitos anos que pasen. Os efectos do “virus” nas persoas que tiveron a desgraza de padecelo, que foron moitas, seguen lembrando que non somos inmortais e que en demasiadas ocasións somos a diana perfecta para calquera virus.

O confinamento sufrido durante meses para non ser contaxiados trouxo consigo a solidariedade da xente, e do sector sanitario, que se viron desbordadas polos acontecementos. O goberno tomou unha serie de medidas para salvar a situación. Entre elas, unha vez levantado o confinamento, implantouse a cita previa en todas as administracións para ser atendidos. Xa non valía presentar nas oficinas, sacar o billete e esperar que o número saia na pantalla para dirixir ao funcionario e facer as xestións correspondentes.

A cita previa, que aínda continúa, foi un verdadeiro encordio para todos, especialmente para a xente de máis idade, algunhas das cales iso do teléfono non se lle dá ben. Díxose que a medida era transitoria, e como ocorre neste país, o transitorio convértese en permanente, como segue até agora.

A cita previa viviuse e séguese vivindo moi mal pola maioría dos contribuíntes, algúns dos cales se acudiron en calquera oficina de atención e dependendo do funcionario - amable, ou con efecto guindilla- comunicoulle que ten que solicitar cita previa. Solicítaa verbalmente, e a resposta é: “Ten que facela telefonicamente”, cando hai varios funcionarios que están sen atender a ninguén. É igual, o informador, vólvelle a repetir que teñen que chamar por teléfono. Cantos cabreos de cidadáns constatáronse! Moitos, pero sempre teñen as de perder. “Estas son as normas”, e dino coma se fosen as Táboas de Moisés e as persoas, meros servos dispostos a dicir “si o meu amo”. A cousa non debería ser así, pero o é, e algúns deses funcionarios simpáticos din “é o que hai”. Víranse e continúan con outra cousa.

As eleccións adoitan ser unha boa época para os candidatos que prometen até facer unha ponte onde non hai un río. O candidato Pedro Sánchez anunciaba “un novo modelo de atención presencial á cidadanía con horarios flexibles e sen cita previa”. Todos se alegraron e celebraron a promesa de Sánchez. Iso ocorría no 2023. E desa proposta, nunca máis se soubo.

Agora, o goberno catalán de Salvador Illa anunciaba esta semana o fin da cita previa obrigatoria e foi máis aló, afirmaba que a mesma poderá ser efectiva nun prazo máximo de noves meses - é como un embarazo con parto, sen dor ou con dor administrativos?-. Esta medida aplicarase a todos os servizos públicos, incluídos os concellos, deputacións e consorcios. Enténdese que tamén ás administracións do Estado? Vaiche a saber, aínda que en nove meses, “seguro”, non se traspasaron as administracións do Estado ao goberno da Generalitat.

Os dereitos dos cidadáns están a verse vulnerados: os paganinis só teñen obrigacións, e non dereitos. En demasiadas ocasións, estes son tratados como obxectos. É algo demasiado habitual e que os que gobernan veno como algo normal cando non o é. Agora en Catalunya vólvese á carga con ese tema. De verdade vano a levar a cabo? Só quedan 9 meses máximo para comprobalo.

Por certo, como na viña do señor, non todos os funcionarios son maleducados e prepotentes, hainos que realizan o seu traballo de maneira efectiva e con empatía. Hai que dicilo tamén.