Este 7 de outubro cúmprese o primeiro aniversario do ataque sen precedentes no sur de Israel, por parte dos terroristas de Hamás. Ese día mataron a 1.200 persoas e 250 foron secuestradas. A data de hoxe só 150 reféns continúan en mans dos terroristas, e uns cantos morreron. A masacre perpetrada foi a peor na historia de Israel, e o conflito que se orixinou despois, que aínda continúa, é máis, que foi crecendo, é a guerra máis longa entre israelís e árabes desde o fin do conflito que fixou as fronteiras do Estado de Israel en 1949, en que se produciron períodos dunha certa tranquilidade seguidos de conflitos continuos. É un problema de moi difícil solución. Menos aínda coa chegada ao poder de Benjamín Netanyahu, primeiro ministro de Israel desde decembro do 2022, aínda que anteriormente ocupara ese cargo durante uns cantos anos,

Os gobernos de Netanyahu non son precisamente un modelo democrático e de tolerancia, senón todo o contrario: autoritarismo que se foi acrecentando nos sucesivos gobernos ao non contar cos votos suficientes e ter que pactar con grupos ultras. O actual goberno, chamado de emerxencia e unidade tivo que dar entrada a partidos ultraortodoxos e de extrema dereita, algúns dos cales proveñen do Sionismo Relixioso, representando unha corrente radical dos militantes ultranacionalistas, que se atopan moi arraigados nas colonias de Cisxordania. Ese conglomerado explosivo ha contribuído máis aínda na intransigencia do primeiro ministro.

O ataque de Hamás, o 7 de outubro do 2023, non foi unha acción improvisada, senón que fora minuciosamente preparada con tempo. Un ataque que deixaría descolocado tanto ao goberno como ao exército israelí, así como aos temidos servizos secretos, o Mossad, din que un dos máis eficientes do mundo que ao parecer non decatar do ataque . Que pretendían os terroristas de Hamas? Segundo o Cidob tiñan un triplo obxectivo: desmontar o mito da invulnerabilidade do Estado israelí; volver pór a cuestión palestina na axenda política; e provocar unha resposta desproporcionada que indignase á comunidade internacional. Cousa que conseguiron grazas a Netanyahu e os seus socios de goberno.

Se Hamas quería provocar a Israel con ese “golpe” de asasinatos indiscriminados, conseguírao. O goberno de Israel, co seu primeiro ministro á cabeza, non llo pensaron dúas veces, e nunha acción desproporcionada e cruel, iniciaron a vinganza contra o pobo palestino, cunha crueldade poucas veces vista en moitos anos. Unha vinganza que lembra o “ollo por ollo, dente por dente” da lei do Talión que algúns cren practicable nestes tempos. É que iso do perdón non lles serve, pero se a vinganza

As accións de Hamás tiveron unhas gravísimas consecuencias nos ataques indiscriminados do exército israelita nas que oficialmente morreron preto de 40.000 persoas, non obstante a ONG afirman que as cifras poden ser máis do dobre. Iso é o que quería Hamás para os palestinos? É a estratexia duns terroristas e a resposta dun goberno sen piedade, expansionista e supremacista. Unha soa vida humana vale máis que os actos de Hamás e a resposta do goberno israelita. O malo do asunto é que coa explicación de querer terminar con Hamás e os seus compañeiros na “loita”, Netanyahu non tivo bastante con Gaza, senón que tamén iniciou unha guerra co Líbano onde viven os terroristas de Hezbolá, que son financiados por Irán. Quizais por iso, ou por que toca polo tema nuclear, o exército israelita bombardeou Irán, que é un dos países musulmáns máis poderosos do mundo, e Israel crese estar por encima deles.

En Gaza, Hamás está a ser xa obxecto de críticas públicas pola situación á que levou ao pobo que se atopa nunhas condicións extremas que deberían levantar conciencias. O preocupante da situación é que nin EEUU, nin a Unión Europea nin outros países non conseguiron que Netanyahu decrete un cesamento do fogo para sentar a negociar. El debe crer o enviado de todos. Ante esta actitude, a preocupación é máxima si continúa de Yahvé enfrontar a Gaza, o Líbano, e paso con Iemen - polos seus piratas - e a temible Irán, a máis complicada polo arsenal atómico co que conta.

Este triste primeiro aniversario da barbarie que marcou un punto de inflexión no conflito palestino-israelí, todas as mirades seguen pendentes nas accións que ten preparadas o goberno de Netanyahu, e as respostas dos países dos que son obxecto. Di un proverbio xudeu que “o orgullo é a raíz de todos os males. E como pode facer a persoa para lograr salvar do orgullo? A resposta é moi simple: enfocar no “facer” en lugar de enfocar no “ser””.