A soidade non desexada e “os estafadores do amor” en pleno século XXI

Cada vez a sociedade conta con máis elementos, ferramentas de comunicación - novas tecnoloxías- mediante as cales ten a capacidade de comunicar. Iso en principio pode parecer que é bo, aínda que sempre, como en todo, ten os seus inconvenientes cando os lerchos, as persoas sen escrúpulos, aprovéitanse diso para sacar proveito, facer dano ás boas persoas e outras máis vulnerables.

Nos tempos actuais avanzouse moito en novas tecnoloxías, en vías de comunicación, en medicamento e tantas e tantas cousas que resulta imposible enumeralas todas. Con todo, noutras seguimos igual, ou quizais peor: a soidade non desexada que afecta a unha de cada catro persoas, unha cifra moi significativa que debería alarmarnos. As cifras son frías, pero fan referencia a persoas que senten, que pensan, que tentan vivir e que ven soas, en moitos casos esquecidas pola propia familia, os amigos e até os veciños.

Ao falar de soidade referímonos á non desexada. A outra é a que, nalgún momento, ou en moitos, hai xente que a quere, necesítaa, a propósito de que despois volverán ao seu ritmo de vida de sempre e en máis dunha ocasión utilízase a frase “máis vale só que mal acompañado”, como unha desculpa. Esa situación é querida, necesaria, a outra é unha peste, unha laxa que afunde a quen a sofre, afastándoa do dereito que ten a formar parte da sociedade con todos os seus dereitos, incluído a que alguén se preocupe deles. “A soidade é a única cousa que atopas cando non as buscas”, dixo alguén.

Cada persoa é un mundo, din, e cada mundo é unha historia que non sempre se coñece. Nese mundo unipersoal hai persoas, homes e mulleres, que son obxecto dos lerchos, os ladróns de sentimentos que os achegan á soidade non desexada. Eses ladróns aprovéitanse da vulnerabilidade para estafalas da peor maneira posible: conquistándoas coma se fosen galanes de cine. Así se están realizando os novos enganos aos que se lle puxo nome: o romance scam ou ,en linguaxe que se entenda, os estafadores do amor que se prodigan a través das redes sociais., e como é ben fácil adoptar unha personalidade, a que se queira, o envurullo resulta “máis crible”.  

Neste escenario, a Garda Civil ha detido a varios individuos pertencentes a unha trama que estafaran a dúas mulleres 325.000 euros facer pasar, un deles, por Brad Pitt.  O impostor camelaba ás dúas mulleres con mensaxes que as facían crer que estaba namorado delas. Cando xa consideraba que se creron o engano, pedíalles diñeiro para un proxecto. As mulleres caeran cunha inxenuidade propia dunha persoa que está soa e que ten falta de estima, de agarimo. Unha vez conseguido o diñeiro, pois, o seguinte é desaparecer, deixar a esas mulleres na máis triste das ruínas, co corazón roto, e coa moral polos solos.

As estafas amorosas non son só un tema das mulleres que son “moi románticas”. Os homes , especialmente maiores, están a ser obxecto tamén de estafas amorosas. A diferenza é que adoitan ser en vivo e en directo, de maneira presencial, aínda que tamén, en menor medida, danse nas redes sociais. Porque din que “estar só é ser diferente, ser diferente é estar só”. A quen corresponda, creo que, a toda a sociedade, pero tamén aos que gobernan, lles incumbe estar atentos a esta pandemia que é a soidade non desexada das persoas maiores, pero tamén afecto a outros   sectores da sociedade que se di moderna. A solidariedade, o estar atentos a esas persoas que viven permanentemente na soidade das súas casas por diferentes motivos. Non se pode pasar delas porque non nos compete. Craso erro, a sociedade ten a obrigación de preocupar delas: as que viven á beira, no seu edificio, no seu barrio. A dignidade é cousa de todos, para iso, din que os humanos somos persoas Ou quizais non?