Por que os políticos antepoñen o ben dos seus partidos ao ben común?

Dicía Platón que unha sociedade necesita bos gobernantes para ser exitosa: que sexan capaces de deliberar, de buscar o ben común, de atopar proxectos integradores. Os gobernantes teñen que ser capaces de promover propostas e un clima político co que se poidan recoñecer o maior número posible de cidadáns. Os electos teñen a responsabilidade que lle outorgan os votantes de propiciar as condicións para que se produza un diálogo produtivo entre os que pensan de distinta maneira. Iso é a grandeza da democracia: pluralidade, respecto e tolerancia. Platón rescataba ideais políticos moi valiosos, que teñen que ver coa capacidade do diálogo cooperativo e coa calidade moral dos seus gobernantes.

Estes días, os partidos políticos están a ser noticia - fai xa bastantes anos que é así- pola falta de sentido común e responsabilidade ao esquecer que o ben común da sociedade debería ser o seu primeiro obxectivo. Con todo, en todos, sen excepción, curmá por encima dese ben común, os intereses dos seus partidos, así como os persoais. A frase “que hai do meu” por moito que sexa antiga, segue estando vixente. Todo é palpable a diario. Os proxectos que afectan á sociedade e que poden beneficiala, resulta que nas votacións do Congreso serán aprobadas ou non dependendo das contrapartidas que reciban os gobernos das distintas formacións, ou os propios partidos. Temos os máis recentes, na investidura de Pedro Sánchez como presidente do Goberno e o prezo que tivo que pagar a aqueles que lle deron o seu voto: PNV, Bildu no País Vasco e os beneficios que conseguiron, máis o que se irán coñecendo, mentres que en ERC e Junts xa se coñecen parte dos “pagos”, e coñeceranse máis.

Cando os “mercadores” piden máis e prodúcese un rexeitamento aparecen as ameazas de que se non se cumpre o solicitado ocorrerán dúas cousas: os votos ás propostas que se deben aprobar no Congreso non sairán adiante. E dous, que ao Goberno pono na corda frouxa.  Mentres que a oposición, a súa postura é apoiar as propostas que seguen o camiño contrario. Non dan os seus votos para marcar territorio e levarlle a contraria ao Goberno ao cal acusan de haberlle “roubado a Moncloa”. O PP está a realizar un xogo perigoso, non pode ser que a todo diga que non, ou critique ao goberno fóra de España. A sensatez e o ben común, por encima do partidismo. O PP de Feijóo debería quitar da primeira liña mediática a uns cantos que cada vez que falan  sobe o pan.

A polémica do financiamento “singular” para Catalunya foi motivo de grandes discrepancias, de críticas feroces do PP e de declaracións non moi afortunadas de máis dun socialista con cargo. Até tal punto chegou a crispación e o chamado agravio co resto de comunidades que o presidente Sánchez está a botar foguetes pares atraer aos presidentes das comunidades gobernadas polos populares, co señuelo de máis ofertas económicas. Iso supuxo unha división de criterios no PP liderado, como non, pola presidenta da Comunidade de Madrid, Isabel Díaz Ayuso, cuxo protagonismo está a proba de bomba  e ademais marcoulle o paso ao seu xefe e aos seus compañeiros. Claro que algúns están xa cansados da protagonista e as discrepancias internas están aí.

Volvendo aos temas nos que non se pon de acordo, está o da emigración, a acollida destes polas comunidades, e a aprobación dunha Lei da materia á que o PP votou en contra. Son máis os temas, pero non é o motivo deste artigo.

Si por unha vez, os partidos, todos, antepuxesen o ben común por encima dos seus respectivos intereses partidistas, as cousas funcionaria mellor e os políticos cumprirían con aquilo polo que foi votados, Erasmo de Roterdam apuntou no seu día  algúns trazos do que sería o ben común: “Cando sigas un camiño recto, cando non fagas violencia, cando non desposúas a ninguén cando non vendas ningún cargo, nin corrompas a ninguén”.  Díxoo este filósofo e humanista, entre outras cousas,  no século XVI. E a pesar de que pasaron  uns cantos séculos segue tendo vixencia.