Despois de 34 anos como líder de UXT, Pepe Álvarez quere seguir

Este último trimestre do ano vai estar moi animado con tantos congresos que se van a levar a cabo: PSOE, ERC, Junts, así como o da  #UXT Federal, cuxo congreso está fixado do 25 ao 27 de novembro en Barcelona. A gran novidade do conclave uxetista é que Pepe Álvarez, o seu secretario xeral, xa anunciou que optará a un terceiro mandato Federal. Díxoo na súa intervención, o pasado xoves, no Comité Nacional da UXT catalá, argumentando que sente forte para facer fronte aos retos que ten a organización e como sente imprescindible engadía: “Non convén deixar ao sindicato nestes momentos, porque se tardaría algún tempo en estar ao cento por cento”. 

Álvarez, un mozo sindicalista de 68 anos, colleulle o gusto ao cargo, a Madrid, centro do poder político e económico deste país, e como vén sendo habitual, fai xa uns cantos anos, nos representantes políticos e sindicais, están a perpetuarse nos seus cargos coma se non houbese recambio para substituílos, que sería o desexable cando levan xa tantos anos. Este é o caso de Pepe Álvarez: leva 8 anos á fronte da UXT federal, pero viña de estar 26 na UXT de Catalunya como secretario xeral, ademais estivera noutros cargos do sindicato. Leva afiliado ao mesmo desde 1975. 

É que o actual responsable da UXT nacional é un fenómeno porque leva a nada despreciable cifra de 34 anos dirixindo aos uxetistas e exercendo o poder, sen deixar que creza ao seu lado alguén ao que pasarlle a testemuña. Debe pensar que si Cándido Méndez, o seu antecesor, estivo á fronte da UXT 22 anos, aínda quedan uns cantos anos. Ten enerxías suficientes e morrerá coas botas postas. É o seu estilo e a súa ambición de conservar o poder e o que iso significa. Sábeo e gózao que dá xenio.

Os novos dirixentes sindicais, en Catalunya, e suponse que noutros lugares tamén, mesturan a defensa dos dereitos dos traballadores coa política, cousa que non deberían facer. Os dous sindicatos maioritarios, CCOO e UXT, interviñeron e de que maneira en todo o “proces”, os políticos presos, os indultos, a amnistía e agora, a poucos días da Diada (festa nacional de Catalunya) aproveitaron a ocasión, nunha nota de prensa conxunta, de demandar a protección e desenvolvemento da lingua catalá en todas as actividades das nosas vidas,- o que xustifica a súa imposición no sistema  educativo catalán-  dicía a nota de quen tamén afirmaban a necesidade dun novo modelo de financiamento autonómico. Apoian o concerto económico para Catalunya? É evidente que si. Igualmente piden o traspaso de Rodalies ao goberno da Generalitat de Catalunya, cando non hai tantos días unha boa parte do persoal non estaba de acordo co traspaso. Consultárono aos traballadores? Non. 

É curioso como os dous sindicatos non se pronunciaron nunca, nin vimos a solidariedade, coas familias que estiveron e seguen reivindicando máis horas de español nas clases, algunhas das cales sufriron acoso. O silencio de UXT e CCOO foi clamoroso. Os pronunciamientos, así como os apoios sindicais, son selectivos.

Quen empezou o cambio da UXT de Catalunya? Pois Pepe Álvarez, que se foi afastando do seu partido "irmán”, o PSC, deixando en mans de ERC a secretaría xeral con Camil Ros, un independentista á fronte.  No entanto, unha boa parte do sindicato plantouse e fíxose un enjuague, pondo a Matías Carniceiro, home forte en SEAT e no sindicato, como presidente. Era a fórmula para equilibrar a balanza que impide que Ros campe ás súas anchas, aínda que en máis dunha ocasión fixo das súas.