Din que a democracia leva diálogo, pactos, acordos entre as forzas políticas maioritarias, sen deixar de lado aos partidos minoritarios. Estes últimos hai que telos en conta na súa xusta medida, é dicir, en base á representación conseguida nas urnas. O que non pode suceder é que as minorías se constitúan no protagonista da política española. Deben ter un papel, pero non o principal.

O pacto non escrito, pero que se veu seguindo, é o de acordar os grandes temas de Estado entre os dous partidos maioritarios. Veuse facendo nos distintos gobernos do PSOE ou do PP. O consenso é unha das virtudes da democracia que non se debería esquecer. Pero desde a chegada de Pedro Sánchez á presidencia do Goberno de España, esta norma desapareceu, dando paso á imposición que dá o poder, deixando de lado a representación do partido que máis votos conseguiu. É certo que os pactos para gobernar forman parte do xogo democrático, pero iso non impide apartar á metade da poboación, deixala de lado. Nin é democrático, nin ético

No tempo que leva Pedro Sánchez á fronte do Goberno, cantos pactos realizou co PP? Pois máis ben poucos: un, o acordo para desbloquear a renovación do CGPJ, que chegou despois de cinco anos de estar caducado .Chegouse a un acordo ante as presións da Unión Europea e dos mesmos xuíces. O pacto chegou nun momento de alta tensión política e interpretouse como unha mellora da situación.Todo parecía indicar que supuña achandar o camiño para outros acordos noutras institucións e organismos; Banco de España, o consello de RTVE, a cúpula da Comisión Nacional do Mercado da Competencia, ou a Comisión Nacional do Mercado de Valores.

O certo é que, este mércores, o goberno nomeaba ao aínda ministro, José Luís Escrivá como presidente do Banco de España, sen habelo acordado co PP como se falou no seu día e como sempre. Até agora fíxose: presidente elíxeo o goberno e o vicepresidente o primeiro partido da oposición. Iso rompeuse, o que significa, polo menos de momento, que o o PP non estará polo labor para o resto de cambios e nomeamentos. sente ninguneado e non se lle perdoa ao PSOE a fazaña.

Sánchez, unha vez máis, excluíu do diálogo a unha maioría de españois que representan o partido popular. Fíxoo para facer o que el quere e pactar con aquelas outras formacións que mellor lle reporte ao goberno. É dicir para seguir manteniendose na presidencia do goberno, para seguir exercendo o poder e premiar, sen consultalo, a aqueles partidos minoritarios, con acordos sen luz e taquígrafo polos seus votos no Congreso.

Os autócratas, caso de Pedro Sánchez, sempre adoitan atopar calquera maña para saír coa súa, cortar calquera diálogo e marxinar a unha parte da cidadanía porque non a considera súa, porque non o votan: Cidadanía de primeira e de segunda ... Como dicía Winston Churchill: “Se abrimos unha disputa entre o pasado e o presente, atoparemos que perdemos o futuro”.

Pedro Sánchez equivocouse en tirar pola recta. É máis necesario que nunca o diálogo, os pactos co maior partido da oposición, naqueles aspectos que se consideran de Estado. O pechar a porta e decidir con quen quere pactar a uns prezos tan altos non é bo para o país, nin para as súas xentes. Outra fronte máis aberta e van uns cantos…Tamén o PP debe ser realista e cambiar a varios dos seus portavoces que cando abren a boca deixan en moi mal lugar ao seu xefe Feijóo.