De volta ao tajo político, co aínda sufocante calor estival, a tensión política recobra a normalidade de sempre e a noticia dada por Pedro Sánchez de adiantar un ano o Congreso do PSOE. Mentres que o PP, despois do conclave estival, como cada ano, en Pontevedra, onde gozarían da magnífica gastronomía galega, avisa de que preparou a súa artillaría para non dar tregua ao presidente do Goberno. Argumentos non lles faltan.

Din que a mellor defensa é un ataque e así se interpreta a decisión do líder socialista da convocatoria do Congreso, sen dar tempo aos que discrepan de preparar unha alternativa á súa candidatura. É unha fuxida cara adiante? É a estratexia de Pedro Sánchez de telo todo atado e ben atado para seguir dirixindo como man firme ao PSOE, que conseguiu moldealo ao seu estilo tan personalista que cambiou até a filosofía do mesmo. O que ocorre, exemplos hai máis dun de que non sempre é así: Franco pensaba o mesmo e nunha volta de man desmontáronlle a parada desde dentro. A confianza excesiva é unha mala conselleira.

Este luns, reuníase a Executiva do PSOE para dar o visto e prace á proposta de Sánchez. E como era de esperar a proposición de celebrar o congreso os días 15,16 e 17 de novembro en Sevilla, foi aprobada por unanimidade. A unanimidade que dá o haber rodeado de persoas que non lle van a levar a contraria Cantos críticos están na executiva? Ningún, por tanto, é a unanimidade que desacredita a democracia interna.

Por que convoca o congreso? Está claro: sacar de encima aos díscolos que din en público o que pensan. Sánchez quere xente dócil e comprometida con “o seu proxecto”, que non é o do socialismo. Necesita cambiar a varios dirixentes territoriais que lle están creando problemas porque non comparten o seu novo modelo socialista que trouxo o seu líder. E é que determinados socialistas da periferia levan tempo non compartindo o rumbo do seu partido, entre eles os pactos con determinados partidos políticos como EH-Bildu, Junts, ERC e compañía polas concesións que veñen ocasionando para conseguir primeiro a súa investidura e despois apoiar algunhas das súas leis. A pinga que colmou o vaso foi o pacto con ERC para a investidura de Salvador Illa como presidente da Generalitat de Catalunya , que, a conta diso, pediu un “concerto económico para Catalunya” similar ao vasco. Montero como outros socialistas implicados manifestan que “é un financiamento singular, non un concerto”,

Aínda que Montero, que foi elixida por Sánchez para que da cara sobre “o financiamento singular” e así librar el de falar do tema, ten a suficiente desenvoltura como dicir unha cousa un día e ao pouco tempo dicir a contraria sen o máis mínimo rubor e non dar conta do lugar no que deixou a súa ética. Xa o dicía no seu día o magnate Steve Jobs: “A estratexia é pescudar que non facer”, e iso é o que está a facer Pedro Sánchez presidente do goberno: o non facer nada el.

O congreso dos socialistas a dous meses, os orzamentos que de momento segue no aire se serán aprobados ou non, o tema de Begoña Gómez e agora - para distraer ao persoal?- a auditoría ao ministerio que levaba Ábalos polo tema das máscaras, mellor dito, da adxudicación das máscaras aos amigos. Esta situación molestou de xeito abondo ao exministro, que sente perseguido. Unha reentré política para Pedro Sánchez que non ten boa pinta, nin no partido, nin no goberno. Son demasiadas frontes abertas e aínda que é unha persoa con sorte, non sempre na vida a sorte está de parte dun. Por certo, ten enfronte ao PP, que chegou cargado de demandas por varios temas…