As mulleres afgás non teñen nada que celebrar nestes tres anos

Din que o tempo o cura todo. Algunhas cousas si, outras, en cambio, empeóraas. Algúns tratan de darlle unha man de pintura para blanquear o que en tantas ocasións de xeito evidente está fóra de lugar por moito blanqueamiento que lle dean.

Este mércores cumpríase o triste terceiro aniversario da chegada ao poder dos talibán a Afganistán, despois da súa vitoria na guerra, o que supuxo tamén a retirada das forzas da OTAN, e unha desgraza para o pobo. As celebracións estenderanse por todo o territorio ao longo de máis dunha semana, onde os desfiles “triunfais” de militares, carreiras de cabalos, loitas con espadas fóronse multiplicando, todos relacionados cos homes barbudos que son os donos do país. Nin unha sombra das mulleres, as cales, desde hai tres anos, perderon todos os seus dereitos na vida social, familiar e por suposto política. Foron varridas, perderon os seus dereitos, pero o que non perderon é a súa dignidade e as súas ganas de seguir loitando por recuperar todo o que lles foron arrebatado pola forza.

Pasaron xa tres anos, que para as mulleres e a maioría da poboación parecen tres séculos e pervive o mal soño de vivir baixo un réxime onde continua as execucións extraxudiciais, encarceramentos, desaparicións, torturas, malos tratos. Por si non fose suficiente, o Goberno dos fundamentalistas, nun retroceso no tempo, retomou as execucións públicas para infundir máis medo e horror entre a poboación.

As mulleres e as nenas están a ser a poboación máis afectada polas medidas dos talibán, que entre outras cousas prohíbenlles que estuden, traballen ou saian ás rúas sen estar acompañadas dun home, a máis diso cambiarlles a vestimenta e obrigalas a levar o burka. As mulleres convertéronse en obxectos ao servizo dos homes: primeiro foron os seus pais e os seus irmáns até chegar aos seus maridos, o que as converte en escravas do home.

O 99,56% da poboación afgá profesa a relixión islámica coa súa particular interpretación por parte dos seus dirixentes. Para algúns musulmáns “o islam favorece os dereitos e igualdade das mulleres, e mesmo sinala que a pesar de ser creados de forma diferentes, e ter diferentes responsabilidades na sociedade, son iguais en canto ao seu status espiritual, intelectual e social”. 

A pesar de que os talibán prometeron que as mulleres manterían os seus dereitos, as palabras levoullas o vento e fixeron todo o contrario. O pobo afgán é refén dos seus dirixentes, da súa relixión, e instauraron o medo e a decepción en todo o país.

A palabra blanquear vólvese a utilizar cando con todo o que está a suceder en Afganistán, onde os dereitos humanos están a ser pisados, resulta que algúns países falan de establecer un diálogo cos talibán quen, até agora, só China, Rusia e Nicaragua recoñeceron ao réxime. A pregunta é: É posible que países chamados democráticos dean ese paso? Todo é posible e cando hai negocios polo medio máis aínda.

As mulleres afgás son un exemplo de valentía na súa loita constante, non teñen medo e desde dentro, e especialmente desde fóra, seguen dando exemplo ao reclamar os seus dereitos. Nos Xogos Olímpicos celebrados hai poucos días en París, a deportista afgá Manizha Talasha realizou un acto de protesta na súa rutina diaria de breakdance: a deportista que formaba parte do equipo dos refuxiados cubriu unha carpa co texto “Liberen ás mulleres afgás”. A autora foi descualificada, pero é evidente que o seu xesto valeu a pena porque se viu en todo o mundo. Dicía a activista Rada Akbar que “todo o que poden facer as mulleres en Afganistán é quedar na súa casa e respirar”. O que non deben facer o resto de mulleres do mundo é quedar coa boca pecha, mirar cara a outro lado coma se o tema non fose con elas. Hai que seguir denunciando, traballando para axudar a unhas mulleres que o perderon todo como persoas, menos a dignidade, nestes tres anos de terror talibán.