Os Xogos Olímpicos París 2024 chegaban ao seu fin este domingo no maxestuoso Estadio de Francia, onde o broche de ouro, clausúraa do gran acontecemento deportivo mundial que representan as olimpíadas, foi todo un espectáculo brillantemente desenvolvido durante dúas horas e media que millóns de persoas puideron gozar diante do televisor. Outros, os que estiveron presencialmente vivindo o espectáculo que realmente foi brillante, só comparado co vivido en Barcelona 92, que aínda se lembra como o mellor até a data.

Durante dúas horas e media, os deportistas foron os protagonistas da festa olímpica onde non tiñan que competir, senón compartir os minutos de gloria sen sacrificios, algo que lles ofreceron como colofón a uns días de frenéticos que algúns viron recompensados cunha das tres medallas que estaban en xogo. Os que as conseguiron, lucíanas colgadas dos seus pescozos, mostrándoas orgullosos ante as cámaras que recollían eses momentos. Os que non a lograron, non estaban tristes, gozaban do momento porque como dixo o presidente do Comité Olímpico Internacional, o Barón Pierre de Coubertin, en clausúraa dos Xogos Olímpicos de 1908 en Londres: “O importante non é gañar, senón participar”. Unha frase que pasou á historia e que define moi ben o espírito olímpico. É un privilexio o estar competindo, coñecer aos seus compañeiros, compartir uns días, e dar conta que o deporte serve para unir ás persoas, sen ter en conta a súa condición ou o lugar de procedencia.

A verdade é que é de apuntar que a organización foi boa, que a seguridade pode considerar como excelente ante os temores dun posible atentado e que o protagonismo institucional foi moi discreto.
A posta en escena do espectáculo de clausura, se hai que puntuarlles, é de 10, onde a música ocupou un lugar importante na cerimonia. Angele Kavinsky, Air e mesmo Phoenix deron espectáculo no escenario, rodeados dos miles de atletas que quedaron para a ocasión e que bailaron moi entregados. Mesmo Thomas Mars, o cantante do popular grupo francés terminou a súa canción “1901” levantado polos máis entusiastas.

A bandeira Olímpica foi entregada pola alcaldesa de París á alcaldesa de Los Ángeles, sede dos próximos xogos no 2028. Un acto emotivo, que foi complementando coa sorpresa da noite: o actor Tom Cruise como nunha das súas películas de Misión Imposible, baixa ao céspede do estadio descolgar desde o tellado do estadio para, tras percorrer uns metros, saudar á alcaldesa parisiense á dos Angeles, recoller a bandeira, e na súa clásica moto de película percorrer as rúas da cidade da luz para entrar nun avión que lle levaría até Los Ángeles, onde deixaría a insignia olímpica. Todo transcorreu coma se dunha película tratásese.

París non defraudou, o mesmo que os participantes nas súas distintas competicións. Foron 16 días intensos, competitivos, duros para os atletas, ilusionantes para o público e toda unha marca de espectadores televisivos. Os xogos volveron a conectar á xente co deporte e o deporte cos valores que representa o deporte, que é capaz de entusiasmar a quen o practican cos que os gozan véndoo. Paris ben vale ser chamada a cidade da luz. Todo un exemplo do bo facer, Merci, Paris