O ditador Maduro executa unha fraude electoral nas eleccións da esperanza

Dicía o ex presidente da República de Costa Rica, Óscar Arias que: “Hai unha diferenza sinxela entre un ditador e un demócrata: se o demócrata non ten oposición, o seu deber é creala, mentres que o soño do ditador é eliminar toda oposición”. Isto é o que fixo o ditador venezolano,  Nicolás Maduro, que “gañou”, as eleccións do seu país, segundo declaraba o Consello Nacional Electoral (#CNE), organismo que como se sabe controla o propio Maduro.

Os resultados das votacións era o que se esperaba: fraude electoral ao máis  estilo dos ditadores pola vella que viven inmersos nas prácticas da ameaza, a violencia, o medo inculcado que fixo que varios millóns de venezolanos tivesen que marchar do país a buscar unha vida mellor. Moitas son as necesidades dun pobo que pasa miseria, mentres o ditador e o seu círculo máis próximo -incluído unha boa parte do exercito corrupto- viven de marabillas, na abundancia, o luxo, o malgaste e con miles de millóns no estranxeiro.

Estas eleccións eran esperadas polo pobo venezolano como a gran esperanza do cambio que se podía producir. Así o esperaba os países democráticos que querían un envorco nas votacións. Tamén se temía o que sucedeu, a fraude electoral, e a violación dos dereitos dos votantes. Dereitos que o ditador Maduro pásallos pola entrepierna. Iso si, de face ao mundo, quixo dar a sensación de non gañar por goleada, só notificou que o seu partido obtivo o 51% dos votos, e á oposición outorgoulle o 44%. Todo un “xesto” que a oposición non se traga e que afirman  que gañaron eles co 70% dos votos.

Hai países que non se creen estes resultados e pediron que se revisen mesa a mesa todos os votos emitidos para coñecer a verdade. Permitirao o ditador?  Non, é o gran Maduro, o condutor de autobuses que chegou ao poder tras a morte do seu xefe Chaves e non  ten a intención de deixar a presidencia do seu país. Mesmo xa esta preparando ao seu fillo primoxénito, para a sucesión o día que queira marchar. Ese fillo que mentres o pobo morre de fame ten un colección de coches de luxo que costa unha millonada. Que realiza viaxes de luxo e como o seu pai xa ten os tics dun aprendiz de ditador.

En España, o goberno de Sánchez foi prudente e pide que se faga un reconto dos votos, mentres que Sumar, e Podemos pediron que se respecte a vitoria de Maduro. É máis, o portavoz adxunto de Sumar no Congreso, Enrique Santiago felicitou ao ditador á vez que lle dicía á oposición que debe aceptar os resultados. Esperábanse outra cousa? Non.

Desde Podemos defenden a Maduro e aseguran nas redes sociais que “o pobo de Venezuela votou democraticamente e elixiu a Nicolás Maduro presidente”. Mentres que Bildu felicitaba a Maduro “Con alegría podemos dicir que Maduro gañou as eleccións Felicidades presidente!”.

Como era de supor estas tres formacións, tan democráticas,  esperábanse que reaccionase  como o fixeron: Podemos e Sumar porque recibiron moito diñeiro da ditadura bolivariana para os seus respectivos países. Bildu? Pois todos lembramos que Venezuela sempre deu acubillo aos etarras fuxidos, moitos dos cales aínda seguen nese país. Así que todo o que se agradece ao ditador son as axudas recibidas durante anos.

O que está moi calladito é Zapatero, quen por certo si que estaba  en Caracas  “observando” como trascurrían os comicios e que  non dixo nin pio dos resultados. Non houbo fraude electoral?, o sabe que si, pero como na copla, Zapatero converteuse en “o ben pagao” do ditador e xa se sabe “poderoso cabaleiro é don diñeiro”. A pregunta é Seguirá Pedro Sánchez utilizando a Zapatero como veu facendo até agora?. Sería unha vergoña.

O que sinto é a  frustración da inmensa maioría do pobo venezolano que viu como a esperanza de cambio hase esfumado. E que non sabe como acabará agora o gran problema desta gran estafa electoral.  Desde estas liñas quero saudar e animar a Óscar  Hernández, columnista deste diario,  e a Alex Fergusson, tamén opinador que sempre nos trouxeron as súas opinións  sobre o seu país, Venezuela que tanto queren e fanlle sufrir  por culpa dun ditador sen escrúpulos.