A rexeneración “dos medios” segundo Sánchez e a Lei Fraga

Cando alguén esta enfadado, ou mellor dito encabuxado de maneira supina, o que debe facer, din, é contar até cen, como mínimo e despois, con máis tranquilidade explicar as cousas que pensa dun determinado tema. Só así, afirman os entendidos se mesurarán as palabras. O malo da cuestión é cando pasan as horas e o cabreo continua. A pregunta é que facer entón?, pois explicar o que pensan e facelo da mellor maneira posible, sen andar con demasiados rodeos.

O presidente do goberno, Pedro Sánchez, comparecía o mércores da pasada semana ,na que se chama “a representación do pobo”, o Congreso dos deputados, para explicar o seu plan de rexeneración democrática que anunciaba hai xa tres meses. O presidente foi realizando pinceladas, se entrar en detalles, do contido dese “proxecto” que tanta preocupación está espertada en distintos sectores, especialmente nos medios de comunicación. O que chamou a atención, é o seu afán de “#meter” cos medios que o critican, non cos que el considera amigos e aos que rega non con auga que vai “escasa” senón con diñeiro público. Aínda que tratase de disimulalo o que pretende é controlar os medios e aqueles que non se deixen, pódelles caer a de Deus, desde Moncloa.

Sánchez cando falaba utilizaba con demasiada frecuencia a palabra “pseudomedios” que publican mentiras, bulos. É evidente que hai medios cuxos contidos son de dubidosa credibilidade, é unha minoría. O que sucede case sempre, as minorías gañan á maioría. Diso sabe moito o presidente do goberno; Junts, ERC son un exemplo moi claro. Pedro Sánchez é presidente do goberno grazas a estas minorías.

Tentar controlar aos medios de comunicación ten tinguiduras nada democráticas, e se un rumbo totalitario, situación que non é propia dunha democracia consolidada como é a española, polo menos eu pensábao. É que o líder dos socialistas cre ter a tixola -de momento é así- polo mango tamén chamada chama publicidade institucional, subvencións, e calquera outro nome que se lle queira dar.

Para iso pretende reformar a Lei de publicidade institucional co obxectivo segundo o mesmo explicaba, de “limitar” o diñeiro que as administracións públicas -xa se mete tamén noutras administracións-destinan aos medios. Para que, non teñan máis financiamento público que lectores e recalcou que non haxa partidos que compren a liña editorial co diñeiro de todos. E ademais o presidente pediu máis trasparencia nos datos de medición de audiencias. Dino polos medios grandes?, porque os ”pequenos” non dispoñen de diñeiro suficiente para comprar tráfico, e ademais non reciben publicidade do goberno de España, o que quere dicir que están discriminados. Trasparencia na distribución de publicidade?.Pois non estaría nada mal.

No seu afán de presentar esa rexeneración- dos medios- quere saber, en aras á trasparencia, quen son os propietarios dos medios, cando o goberno coñece perfectamente o nome de propiedade de cada un deles. Facendo sementar a dúbida sobre os mesmos con esta soa afirmación.

A utilización moderna de "pseudo" é algo que se pode aplicar: ao goberno, á chamada clase política, onde tamén existen pseudopolíticos, pseudodiputados, pseudosecretarios, pseudopartidos que non adoitan cumprir nin co seu programa electoral nin coas promesas que viñeron realizando durante a campaña electoral. Nestas situacións os seus votantes non teñen dereito máis nada que á pateadura, os políticos amenten e non ocorre nada. Quen lles pide responsabilidade entón? Pois debe ser a Rita a Cantaora. E, aínda así, hai só hai pseudomedios? Dicía o Filosofo e estadista británico Sir Francis Bacon que “En materia de goberno todo cambio é sospeitoso, aínda que sexa para mellorar".

Todo o que está a ocorrer é un sinsentido, democrático: hai que deixar traballar aos medios e os que publiquen unha información que non é certa, aí estás as leis para que a xustiza xulgue o feito e aplique a mesma. Con esta decisión de “a súa rexeneración democrática" producíronse opinións para todos os gustos, a favor e en contra. A máis sensata a do novo lehendakari Imanol Pradales que manifestaba “a rexeneración democrática ten máis que ver cos valores democráticos e éticos que co control dos medios”. Unha opinión de alguén que ten a sensatez e a ética como referentes.

Por certo, falando de pseudos, aí poderemos atopar ao secretario de Estado de Comunicación, cuxa formación académica non ten nada que ver coa profesión xornalística. O malo do asunto é que tampouco quere aprender e non sente ningunha simpatía polos medios “pequenos”, aos que nin recibe, nin escoita as súas propostas que en máis dunha ocasión quixeron exporlle. E iso que ten un bo número de “xornalistas” no gabinete para poder despachar con eles e non marxinalos. Iso si, a vicepresidenta do goberno Maria Jesús Montero, nunhas declaracións, profundando na proposta do seu xefe afirmaba que se debe ter en conta para a medición das audiencias, o impacto das noticias en redes sociais, o tempo de permanencia dos lectores, o retuiteo. Alguén dixo que “as institucións pasan por tres períodos: o do servizo, o dos privilexios e o do abuso”.

Moitos acusan a Sánchez de ter intereses persoais para sacar adiante a proposta, é posible que sexa así, o que significa que tanto el, como o propio partido socialista están a equivocarse moito. Hai problemas máis importantes que meter agora nese charco, non é propio dun partido coa tradición do PSOE ao que moitos millóns de persoas identificárono coa tolerancia, non co autoritarismo. Se consegue levar adiante a proposta a Pedro Sánchez lembraráselle, no mundo dos medios, como no seu día a Fraga pola famosa lei que popularmente lla bautizou como a Lei Fraga que tiña moito que ver co control dos medios. Sóalle, presidente Sánchez?