Un domingo glorioso para España

Hai tanto tempo que a ilusión, a alegría colectiva afastouse da sociedade española. Facía falta pois algún acontecemento que trouxese de novo esa sensación que tanto alimenta o espírito e sosiega as meninges. A alegría é o medicamento que a xente necesita como antídoto dos males que sempre axexan, que adoitan ser bastantes. Así que calquera escusa é boa para estar alegres. O que quere dicir que benvido sexa dispor deses momentos nos que nos cheguemos a crer os mellores do mundo.

O domingo, último día da semana, considérase unha xornada placida, a antesala dun pouco desexado luns. Sempre hai excepcións, e nesta ocasión producíronse. Este domingo non foi un máis, senón un domingo de gloria para os españois, gústelles ou non o fútbol ou o tenis. A selección española de fútbol fíxose co trofeo da Eurocopa tras vencer á selección inglesa, que daba por feito que gañaría á española. Unha ilusión que se desvaneceu cando faltaban poucos minutos para concluír o partido e o empate que até entón seguía ofrecendo o marcador, daba a volta e a Vermella, coa súa forza habitual que demostrou na competición, marcaba o gol que pasará á historia.

A afección inglesa, moi maioritaria no estadio, enmudeció co resultado. Mentres que os 11.600 españois que estaban presentes, celebraban con entusiasmo o resultado, non era para menos. Iso da furia española non é un tópico, é a realidade que se viu unha vez máis ao longo das xornadas do campionato. Conseguiu gañar a todas as grandes seleccións, non perdeu nin un só partido e tivo a millóns de afeccionados atentos aos televisores e pantallas xigantes que moitos concellos colocaron nas súas prazas.
 

E é que, desde facía moitos anos, a selección española non xerara tanta ilusión entre a cidadanía de todas as idades. A xente nova ha vivido con intensidade os partidos, especialmente a final, algo que algúns afirmaran no seu día que á xente nova non lle interesaba o futbol, graxo erro, vendo como millóns deles viviron con paixón os partidos da Vermella. Unha paixón de pertenza a un proxecto colectivo como é a Selección: os berros foron unánimes, sen diferenzas, todos a un tempo. O mesmo que o equipo nacional onde o compañeirismo, incluso a amizade dos seus compoñentes, deu unha lección de comportamento, de ser unha gran familia futbolística realmente impresionante, a imitar por moitos.

O Rei Felipe VI acompañado da súa filla Sofía, moi afeccionada ela ao balompé, non se quixo perder o triunfo, o mesmo que o presidente do goberno Pedro Sánchez, que gozaron de xeito abondo. Un triunfo redondo que serve para sentir orgullo dun país que vibra sempre. 

A Vermella e o fútbol fixeron máis pola integración e o orgullo de ser españois que a clase política. Ademais, conseguírono en moi pouco tempo. Fixérono sen estridencias, con compañeirismo, ilusión, ganas e porque son capaces de crerllo sen importarlles as procedencias dos seus integrantes, que son diversos, como o país.

O domingo foi tan redondo que en Inglaterra, outro mozo, non xa promesa, senón toda unha figura do tenis mundial, Carlitos Alcaraz, facíase co tan prezado e prestixioso trofeo de Wimblendon 2024 tras vencer a Djokovic, toda unha lenda do tenis, nun partido trepidante onde Alcaraz se erixiu como o digno herdeiro do seu admirado Djokovic, por certo, gran admirador do murciano.

Así que este domingo foi de gloria polos triunfos da Vermella na Eurocopa e de Alcaraz en Wimbledon. Unha xornada redonda na que a resaca do luns, encheunos de orgullo. Non sei quen dixo, pero tiña razón que “o entusiasmo move o mundo”. A Vermella e Alcaraz conseguírono e devolveron o orgullo a boa parte da cidadanía.