Abascal fai o harakiri e salva a Feijóo

Os avisos de auga que se vían no horizonte deron paso a unha gran tormenta, con saraiba incluída, cuxas consecuencias se irán vendo aos poucos. Nun dicir amén produciuse a gran voadura de pontes na dereita e a ultradereita, é dicir entre o PP e VOX. A causa, nun principio, unha escusa de algo que non estaba no pacto entre PP e VOX que subscribiron no seu día: a acollida nas comunidades autónomas dos menores estranxeiros, aos que o PP se está de acordo aceptalos nas comunidades gobernadas polos populares e a oposición frontal da ultradereita de Abascal, o seu xefe máximo. Dicía a escritora María Oruña que “ter unha escusa non é o mesmo que ter xustificación”.

A tensión entre os dous partidos producíase esta semana. Abascal declaraba que estaba disposto a romper o pacto co PP se aceptaba recoller a menores nas comunidades nas que o PP goberna con VOX ou que estes danlle soporte. Os populares tomábanllo como unha ameaza. A verdade é que Feijóo, até agora tivo que tragar moitos sapos dos ultras, mesmo, nalgúns temas, para non desentonar habíase escorado cara a territorio pouco centrista, ou moderado. Con esa ameaza, respondéronlle distintas voces populares, entre elas as do seu líder, nas que dicía que non aceptaba ameazas, que non lle daba medo a ruptura. Outros falaban dunha escusa para romper.

Este venres, o líder popular, Alberto Núñez Feijóo comparecía ante os medios de comunicación, con preguntas dos xornalistas incluídas, afirmaba “A min non me vai a impor chantaxes ninguén”. Para o líder popular “a política migratoria non consiste en lavar as mans, como fai o PSOE, nin pechar os ollos como fai Vox. “O problema de Vox parece ser o PP e eu mesmo. O PP vai seguir facendo oposición ao 'sanchismo'", sinalou. Segundo Feijóo “O noso partido teñen palabra, ten principios, ten experiencia de goberno e ten madurez política”. As súas palabras ían dirixidas directamente a Abascal, que desde hai tempo non pode nin ver a Feijóo, háselle atragantado.

O que é evidente que, Abascal, viulle as orellas ao lobo coa presenza na política dun personaxe populista da mesma ideoloxía que el, Alvise Pérez, coa súa formación “#Acabar a Festa”, que se presentaron nas eleccións europeas e conseguiron 800.000 votos, moitos dos cales proviñan dos seus votantes. Algo que lle preocupa e que tenta arranxar. De que maneira?, hai que lembrar que esas eleccións europeas os seus “compañeiros” ideolóxicos habían conseguido uns magníficos resultados, explotando o malestar social xerado pola inmigración que sempre, por desgraza é un tema, recorrente, ten os seus seguidores. Nesta materia, Abascal atopou o seu filón para facer bandeira. Está disposto a explotar ao máximo para atopar o seu espazo. O triste do tema é que eles que se consideran católicos practicantes, iso da caridade cristiá que deberían practicar só aplícana para eles mesmos.

Abascal, moi autoritario impuxo o seu criterio á hora de romper o pacto co PP. O que significa que máis de 500 persoas vanse a ir á rúa, mentres o seu líder e os seus amigos seguirán tendo un soldo, non miserable. Fálase xa da marcha de cargos e empregados de VOX, ao PP?. É máis que posible. Iso de tocarlles o peto non lle gusta a ninguén. “Coa comida non se xoga”, dicía alguén.

Para Feijóo, a ruptura dos pactos con Vox foi unha liberación, non estaba cómodo cos pactos. Esta ruptura devólvelle ao galego a centralidade que estaba a buscar, aínda que algún sector do seu propio partido non lle guste demasiado o centro e se escore máis á dereita. O PP sempre tivo distintas sensibilidades dentro do seu partido, que non llo puxeron fácil ao seu líder, a calquera que ocupase o cargo en cada momento.

O que se está asegurado é que, igual que o que está a suceder, pola esquerda, Sumar e Podemos que están en contra de case todo do que fai ou di o goberno de Pedro Sánchez, á dereita, o espectáculo que ten previsto realizar Abascal e os seus raparigos vai estar asegurado. Menos mal que as vacacións xa empezaron e iso do descanso, a praia, os cruceiros e demais van entreter durante unha temporadita aos políticos, que por outra banda, tamén as necesita.