ERC xógalla aos socialistas cataláns coa presidencia do Parlament

Din que despois de plácido domingo vén o fodido luns. Neste caso, para o PSOE non o foi o domingo, e este luns está a ser fodido para o PSC. Tras gañar as eleccións autonómicas e o domingo as europeas cunha ampla vantaxe  resulta que os independentistas, Junts, ERC e a CUP, lles birlan a presidencia do Parlament e a maioría da Mesa. Deixáronlle a vicepresidencia segunda e as secretarias terceira e cuarta. Os Comúns de Colau vingáronse non apoiando á candidata socialista, téñenlla xurada pola postura de Collboni.

A xogada planificada por Junts, ERC e a CUP non se improvisou, senón que estaba atada e ben atada, como o demostra o discurso que xa traía escrito o novo presidente do Parlament, Josep Rull. Discurso que non se improvisa nun día, senón que, polos datos, citas e demais, leva o seu tempo confeccionalo.

#ERC xogoulla ao PSC. Os socialistas ofrecéranlles aos republicanos a presidencia do Parlament. Estes nin lle responderon á oferta. Situación que non chegaron a comprender os negociadores de Illa, que ao final se cheiraron a xogada. Salvador Illa non quixo falar cos populares para darlle os seus votos, querían un posto na Mesa. O resultado: pois que ERC caeu nos brazos de Junts, que tan mal lle fixo pasar esta lexislatura. Quen foi a autora do cambio de opinión? A principal, a aínda secretaria xeral e fuxida en Suíza, Marta Rovira, que non era nin é partidaria de pactar cos socialistas. E iso da esquerda onde queda?

Ás persoas que votaron aos socialistas, e outros partidos constitucionalistas, quedóuselles cara de idiotas. A maioría da cidadanía de Catalunya, como demostran os datos, non votaron o que ocorreu este luns no Parlament, nin consideran que os representen.

As dúbidas veñen cando a xente se pregunta: Serven para algo as votacións? As leis e o respecto ás institucións non afectan aos independentistas, que llas pasan pola entrepierna? Vendo o sucedido na segunda institución de Catalunya, a resposta é si. O mesmo que o respecto que merecen eses votantes, é algo que non preocupan aos tres partidos que se fixeron co control sen importarlle os resultados,

O presidente Rull, que participou activamente en todo o batiburrillo do procés, foi condenado a dez e seis meses de prisión, pero foi indultado polo Goberno, e só estivo en prisión 3 anos e 4 meses. E grazas ao indulto volveu á política, segue pensando o mesmo- e exprésao- e chegou á presidencia do Parlament de Catalunya. Iso só ocorre neste país moderno que é Catalunya.

Se non se respectan os resultados electorais, se votar é só un acto - un exercicio que din democrático- e algúns partidos revérteno no seu beneficio, alguén non entende por que sobe a dereita, a ultradereita e os populismos baratos dalgúns? Os que os votan, si.

O xa presidente Rull, di de todos os cataláns  co seu rosita amarela lucindo na solapa,  no seu discurso, por certo, o 90 por cento falado das cousas que só lles interesa ao tres partidos que lle deron os seus votos,  dicía que “a esperanza é máis forte que o medo”. A verdade é que neste caso non se cumpriu, porque a maioría da cidadanía tiña a esperanza dun cambio no país e, tras o visto e oído, tira por terra esa esperanza de cambio e eles volven outra vez cos temas identitarios. Nalgún momento falou de pluralidade, de integración, para reglón seguido manifestar aos vindos doutras terras que: “ Eu son de onde son os meus fillos”. Ten que dicir á xente como se deben pensar e sentir? Claro que si, outórganse ese don. Dicía Camilo José Cela que “seguimos nas mesmas inútiles resignacións… É grave confundir a anestesia coa esperanza”.

Rull, volvendo ao mantra Puigdemont, “consideraba unha anomalía que un presidente da Generalitat sexa cesado por outro presidente”. Esquéceselle que o que fixo o presidente do Goberno, naquelas datas, Mariano Rajoy, e foi ante o rumbo que tomara o Goberno de Catalunya. Aplicaron a lei. Esa que é aplicable aos demais, pero non a eles, porque son intocables e desagradecidos. Non lle deixaron a Pedro Sánchez, nin uns meses de respiro despois de haber metido no charco da amnistía, que tantos problemas lle está carrexando e que lle pode custar a presidencia do goberno.

Agora hai que esperar ao próximo día 25, na que se ten previsto a sesión de investidura, despois de que Rull realice a rolda de contactos e presentar ao candidato que conta con máis apoios Presentarase Puigdemont? Pode facelo, o que ocorre é que non conta cos votos suficientes. Ante esta situación surrealista, a sombra dunhas novas eleccións está máis preto que nunca. Seguindo con Cela: “O outono ocúpase de matar e o venres de varrer”.