A Lei de Amnistía e a broca sen precedentes no Congreso
Os deputados de Vox, que levan unha temporadita crecidos, créronse os reis do mambo
Foto de autor de Carmen P. Flores
Icona de correo electrónico
por Carmen P. Flores
31/05/2024 19:00:00h
Imaxe dun bocadillo que simboliza os comentarios
Le e fai comentarios
Din que o exemplo é a mellor lección que se pode impartir para ser cridos. As palabras en demasiadas ocasións soan a ocas e cando se rasca un pouco para coñecer a autenticidade das mesmas, voan, lévallas o vento como a ilusión do que creu nelas. Os seus autores fan xogos de ilusionismo coas súas palabras e xestos cos que queren envolver ás persoas confiadas.
O Congreso dos Deputados, a institución representativa do pobo, viviu este xoves unha sesión parlamentaria importante pola transcendencia do tema: a aprobación da controvertida lei de Amnistía que tanto deu e seguirá dando que falar. A crispación entre bancadas foi máis que evidente, é dicir, foi unha auténtica batalla dialéctica e gesticular das súas señorías que daban a imaxe de estar nun patio de colexio onde as bandas de mozas encerellábanse verbalmente e a piques de chegar a outro tipo de accións máis graves
Os deputados de Vox, que levan unha temporadita crecidos tras os seus encontros con Milei, Le Pen, Meloni e Netanyahu, créronse os reis do mambo ou mellor dito, os gardiáns das esencias da Inquisición. Tiñan premeditado montar o espectáculo no hemiciclo e conseguírono, coa axuda dalgunhas señorías do PP que lles seguiron o xogo.
Estar en desacordo é saudable para o debate, a discrepancia é boa, outra cousa moi distinta é a confrontación, o espectáculo bochornoso protagonizado polos que representan á cidadanía e que deberían dar exemplo, cousa que non fan.
Os berros acompañados de insultos e faltas de respecto resoaron no Congreso con palabras como: traidor, corrupto, covarde, calaña, parvo, hipócrita, vendido, cínico, Txapote, e a traca final, sudaca ou tucumano, referir expresamente ao deputado Gerardo Pisarello, polo seu país de orixe, Arxentina. Que por certo é a terra do admirado de Vox, o ultradereitista Milei.
Entre as voces de VOX que se ouvían estaba a de José María Figaredo, que pertence a unha familia asturiana de “ben”. É sobriño de Rodrigo Rato, aínda que máis escorado á ultradereita. Ten un perfil de neno elegante malcriado, sabelotodo , ademais moi feito ao insulto do que adoita facer alarde, con esa chulería e a súa boneca chea de pulseiras…
O Congreso necesita xente rigorosa, seriedade e ejemplaridad, cousas das que nesta lexislatura carece algunhas das súas señorías que dan a nota unha sesión si e outra tamén. Aínda que na do xoves chegase a un nivel realmente lamentable, intolerable. Algunha decisión debe tomar tanto a presidenta da cámara como os partidos políticos. A situación non debe continuar, é unha imaxe que leva á xente a dicir a frase: sempre se están pelexando e ao final todos son iguais. “Dar exemplo non é a principal maneira de influír sobre os demais; é a única maneira”, dicía Einstein.
A lei de Amnistía segue o seu curso, acompañada da polémica que irá en aumento tendo aínda bastantes días de “gloria”. Estou segura que cando pasen os días, os anos, o que quedaría en boa parte da cidadanía é a gran rifa con insultos incluídos: sudaca, traidores . Non é un pouco penoso?
Escribe o teu comentario