Din que Deus os cría e os intereses xúntanos. É un refrán popular, con algunha variante, que reflicte moi ben determinadas actitudes de persoas que o que teñen en común entre elas son os beneficios económicos que lles pode reportar estar xuntos. fNo é precisamente que a súa alianza sexa “por amor á arte”, senón pola arte que teñen os socios para enganar a case todas as persoas que se propoñan.

Se hai un político catalán camaleónico ideológicamente falando, ese é Toni Comín, que conseguiu a base de arrimar ao seu xefe, Carles Puigdemont, que este o sitúe como cabeza de lista de Junts nas eleccións europeas do próximo día 9 de xuño. Fíxoo a pesar das críticas internas dunha boa parte de cargos do seu partido que ven como un personaxe como Comín conseguiu dar o salto. A súa carreira en Junts foi meteórica e as súas credenciais son arrimar ao poder e pasarlle o cepillo a Puigdemont, cousa que fai moi ben. A pregunta que se fan internamente en Junts é: Que méritos fixo Comín para ocupar o número un da lista cando hai persoas con mellor traxectoria política que el?

O que non se lle escapa a algunhas persoas é o percorrido e os seus cambios de partido desde o 2003, que entrou en política da man de Pascual Maragall, o seu gran valedor durante os seus anos na contorna socialista e posteriormente como militante “mequeiro” do PSC. Comín distanciouse dos socialistas cando non puido sacar máis rédito - non estaba Maragall e o seu irmán Ernest foise a ERC enfadado coa dirección socialista-. Así que Comín tirou a cana para pescar e a súa lazó caeu en ERC, o peixe gordo.

Alí, da man de Junqueras, ao que conseguira obnubilar a través da proximidade mística-relixiosa dos dous. Tan é así que Junqueras apostou por el para conseller de Saúde, a pesar de non pertencer ao mundo sanitario, como até entón foran os anteriores titulares. Coa aplicación do 155, e todo o que veu despois, fuxiu a Bruxelas, sen dicirlle nada aos seus “compañeiros republicanos”. A proximidade buscada de Comín con Puigdemont convertíalle no seu escudeiro, persoa de confianza. Así o demostra a súa posición na lista das europeas por decisión do fuxido. Ese achegamento cotián co seu “xefe” supúxolle a ruptura con ERC, ao que consideran unha especie de “traidor”, non é para menos. É que este político viviu sempre do seu apelido - non se que pensaría o seu pai, se vivise, dos seus vaivéns políticos -, e foise sempre con aquelas compañías das que podía sacarlles rendemento. Dicía o magnate da prensa en Estados Unidos, William Randolph Hearst que “un político fará calquera cousa por conservar o seu posto. Mesmo se converterá en patriota”.

Toni Comín, o patriota, foi sempre un neno mequeiro, moi sensible, enganchado durante anos ao chupete . Só hai que mirar a posición dos seus dentes. Deixado o biberón, o seu chupete e vendo que a política é un bo camiño, se atopas quen che dea a man, enganchouse á tetina política onde até agora lle foi moi ben. Mesmo na súa estancia en Bruxelas onde conseguiu labrar unha imaxe nos medios de comunicación de loitador independentista; conseguir un escano no Parlamento Europeo; convencer a Puigdemont de que el é o seu home de confianza, con asesoramentos filosóficos e estratexias de ataque ao goberno de España; e de paso, que a súa irmá Betona Comín siga facendo negocio, tanto na súa etapa en ERC - Consellería de Saúde- como despois co partido de Puigdemont. Aí vella fervorosa aplaudindo todo o que faga falta nos mitins que realiza Puigdemont, que son uns cantos.“Deus os cría e os intereses xúntanos”...