A carta de Pedro Sánchez, os xornalistas e a resistencia colectiva

Iniciouse xa oficialmente a campaña para as eleccións catalás que se celebrarán o próximo 12 de maio. Non foi un inicio normal, veu marcado polo bombazo da decisión do presidente do goberno Pedro Sánchez, de anular toda a súa axenda para tomar catro días de reflexión nas que debe decidir si continúa gobernando España ou se marcha. Esta decisión sorprendente débese, segundo explica el mesmo nunha carta dirixida á cidadanía, ao seu malestar por “os ataques sen precedentes” da dereita e a ultradereita contra a súa esposa, tras coñecer a apertura de dilixencias a Begoña, da que di estar profundamente namorado.

A carta reflexiva de Sánchez puxo patas para arriba a política española, que non se esperaba esta reacción e moito menos a semana de campaña do 12M. Case ninguén entende a postura do presidente, máxime cando se lle ten por unha persoa forte e dura que encaixa moi ben as críticas dos seus adversarios. É máis, algúns o plasmaban como a resistencia personalizada. Outros, chegado a esta situación, derivan a decisión do presidente ao aspecto humano: Non é unha máquina, é unha persoa “con sentimentos” ao que perturban as cousas que afectan á súa familia. Aínda así, non ten demasiada lóxica a súa decisión que deixou tamén moi descolocado ao seu propio partido, non é para menos.

A resistencia dun líder, do presidente do goberno de España, crebouse. É a tensión vivida durante case este ano de Goberno que leva co tema do independentismo, as súas concesións, ou a famosa Lei de Amnistía o que rompeu ao resistente? O que quere demostrar é que é humano, que as cousas persoais aféctanlle máis que as políticas? O coñece moi ben a política por dentro, as puñaladas traperas, os ataques ao contrario e as situacións difíciles nas que debe navegar con augas turbulentas, sábeo e até o mércores aceptábaas. Hai algo máis que sabe e que os demais descoñecen para tomar a decisión?
 

O certo é que os seus compañeiros socialistas han pechado filas con el. No mitin de inicio de campaña do PSC, no que por certo debía participar Sánchez, Illa dicía que “da túa resistencia individual facemos un chamamento á resistencia colectiva. Estamos contigo, presidente". E esa maquinaria electoral para pedir que Sánchez non se vaia xa empezou a mover en case todos os niveis. Este sábado, o Comité Federal será unha explosión de apoio ao presidente para que siga no seu cargo. Espérase ademais unha concentración na rúa Ferraz durante a reunión Federal que escenifique o apoio da “rúa” ao presidente. Os partidos que dan soporte ao goberno aseguráronlle o seu apoio, fóra de Puigdemont. Até un colectivo de xornalistas publicaron un manifesto apoiando a Sánchez, Entre outras cousas, os “colegas” manifestan que “os e as xornalistas abaixo asinantes convidamos a sociedade civil a sumar a este manifesto e a mobilizar nas redes sociais e nas rúas contra este atropelo antidemocrático. Os gobernos elíxense e cámbianse nas urnas e no Parlamento. Non ao golpismo xudicial e mediático. Non á máquina do lodo. Dáse a circunstancia que a maioría dos asinantes están a gozar dos privilexios de formar parte dos faladoiros dos medios públicos, ou son convidados a Moncloa, non todos, pero si bastantes. Estes mesmos asinantes non sacaron ningún comunicado denunciando os recortes que estamos a ter os profesionais, aos que se limitan a súa presenza nas roldas de prensa de Moncloa, ou ás viaxes co presidente. Non din nada de como están a derivar as roldas de prensa do goberno, dos deputados e dos partidos políticos en xeral onde se realizan roldas de prensa sen preguntas . Iso tamén é grave. Non defendo aos medios de dereitas e da ultradereita, que os hai, nos que bastantes profesionais non cumpren co seu obxectivo de informar, senón que fan política, moi determinada. Ocorre o mesmo coa esquerda, que tamén fai activismo político desde as súas posicións e que están protexidos, politicamente e profesionalmente. Non fai falta dar nomes de ningúns dos dous bandos, sábense. Nin uns nin outros están a facer o seu traballo, nin se atende á ética profesional que todos deberiamos respectar. Así que a nosa profesión, a de xornalista, tamén ten que facer unha reflexión e situar profesionalmente e politicamente, é un tema persoal de cada un que non debe levar ao terreo profesional. Algúns destes compañeiros débelles soar moito a frase do gran Perich: “Á hora de predicar co exemplo, é aconsellable predicar algo que nos guste”
 

Estamos nun momento moi crispado, onde os políticos traspasaron unha liña que nunca se debeu pasar. Reflexionar con tranquilidade, pensando que a sociedade se contaxia do clima crispado e o que produce non é nada bo. Nas súas mans está reconducir a situación, Dicía Ortega e Gasset que “o mando debe ser un anexo da ejemplaridad”.
 

En canto a Pedro Sánchez, o vindeiro luns, que se cumpre o prazo da súa reflexión, a súa decisión seguramente será a de continuar. Aínda que só el, a súa muller e o seu garda pretoriana coñecen a súa decisión.