Debe integrar Cidadáns no PP e desaparecer?

Un partido de centro é sempre necesario. Supón equilibrar a balanza para que os extremos da política non sexan os que teñan a chave da gobernabilidade.

Non pasaron tantos anos, 18, desde a constitución en Catalunya do partido Cidadáns que proviña da plataforma “Cidadáns de Catalunya”. Os seus principios foron: Cidadanía, Liberdade e igualdade, laicismo, bilingüismo e Constitución. Os impulsores foron un grupo de intelectuais que viron a necesidade dunha formación de centro, como elemento de equilibrio entre a dereita e a esquerda, ademais da defensa dos constitucionalistas fronte a derívaa que estaba a tomar os partidos chamados catalanistas cara ao independentismo, e o que ocorría pouco despois: as loitas políticas e sociais.

Na asemblea Constitúe, saíu a figura do presidente do partido, un mozo avogado de 26 anos, Albert Rivera, coa frescura e inhibición da súa idade que a puxo en práctica na súa primeira campaña, en cuxo cartel electoral aparecía espido. Só as mans tapaban o que educadamente chaman vergoñas.

O partido foi como a entrada de aire fresco á política: ilusión, esperanza e a necesidade de atopar a dirixentes que entendesen o que estaba a pasar en Catalunya e boa parte dos cidadáns sentisen representados. Así que a subida en votos foi crecendo até chegar ao 2015, cando Rivera presentouse como cabeza de lista ás eleccións xerais, onde Cidadáns conseguiu un triunfo inesperado. Votárono tres millóns e medio de persoas, con 40 deputados. Que sucedeu entón? Pois que o partido centrista converteuse en auténticas protagonistas da política española. Con ese triunfo que colleu a todos por sorpresa, Rivera que non estaba asentado politicamente, creuse que podía ser presidente, e equivocouse ao non chegar a acordos cos socialistas. Iso evitaría a entrada de Podemos no Goberno -  serían eles-  e comezou o principio do fin do partido laranxa

A soberbia e a falta de experiencia política fixeron que Rivera non vise vir o que lles depararía o futuro. E iso que o mesmo ano, con Inés Arrimadas como cabeza de lista nas autonómicas catalás do 2017, Cidadáns foi a forza máis votada, con 37 deputados. Estaban na gloria, Adoita pasar si os dirixentes están máis nas minchas que pisando terra. Ao final como dicía o político galego Manuel Iglesias Curral ““Aquí pasou ou que pasou”,

Nin Arrimadas nin antes Rivera, e algún que outro político de Cidadáns, souberon dixerir os éxitos, así que como sucedeu con outros partidos, Cidadáns foi perdendo votantes e consecuentemente presenza institucional  en comunidades autónomas, concellos e no Congreso dos Deputados.

Co debate interno, as eleccións europeas e cataláns, exponse si teñen que concorrer sós coas súas siglas ou se integran no PP, para segundo algúns non desaparecer, ou o que é o mesmo, para que algúns sigan tendo cargos e soldos.  Dous sectores están enfrontados, porque o PP xa dixo que ir en coalición, nada de nada, deben integrar e concorrer coas súas siglas. Outros en cambio prefiren ir coas súas propias siglas. Así que, neste punto atópase a situación do partido que pisou o ceo e baixou ao purgatorio. Que bando gañará o pulso? Pois pode suceder que se dividan: en Catalunya irán sós e nas europeas integraranse no PP. É unha boa solución? Non, a división é mala. Un partido de centro é sempre necesario. Supón equilibrar a balanza para que os extremos da política non sexan os que teñan a chave da gobernabilidade. Sería un grave erro que Cidadáns desaparecese, aínda que estean agora nunha travesía do deserto, que non gusta, pero que en ocasións é necesaria. Así que só queda esperar para ver como terminan as negociacións de PP e Cidadáns e de paso coñecer quen será a cabeza de lista do PP en Catalunya, outra das incógnitas que mantén Núñez Feijóo.