Eleccións en Catalunya, sen orzamentos e co problema da auga

Hai un refrán popular moi utilizado por moitas xeracións, quizais agora menos, pero que segue aí presente: “A deus rogando e co mazo dando”. Non fai falta explicalo, pero quizais habería que lembrarllo ao presidente da Generalitat e ao conseller do ramo Por que? Por algo tan “sinxelo” como que a convocatoria de eleccións en Catalunya realizada por Pere Aragonés tras non conseguir os votos de Junts e os Comúns para aprobar os orzamentos, agora resulta que, en plena seca, cun plan de investimentos previsto en infraestruturas e outras medidas para mitigala - por certo, con moito atraso-, agora resulta que todo queda escrito no papel e non executarase. A irresponsabilidade é máxima tendo en conta a grave situación que se está vivindo en Catalunya pola escaseza de auga debida á seca Nin Junts nin Comúns paráronse a pensar que nestes momentos toca arremangarse, xuntar esforzos, deixar de ideoloxías e afrontar a seca. Isto non é un chiste, é un problemón entendido por moi poucos políticos, Iso de que o urxente non lle quite tempo ao importante, non o acaban de entender. O único co que están de acordo son cos parches que se van administrando e que non arranxan o problema de fondo, que vén de lonxe.

Levamos 36 meses consecutivos de seca meteorolóxica e 24 meses nos que as temperaturas foron toda unha marca: falta auga, faltan infraestruturas e un goberno que invista máis nelas e menos en chiringuitos partidistas. É que o problema actual vén de lonxe, a memoria falla e a vontade dos que han gobernando até agora falla máis que unha escopeta de feira. Acórdanse que entre 2007 e 2008 durante 16 meses Catalunya non dispuxo de choivas importantes e os encoros baixaron o seu caudal? Algúns si, os que gobernan non. Dá a sensación de que só saben sacar decretos de seca, mirar ao ceo, rezar para que chova e soluciónelles os problemas inmediato. Despois esquécense e  até a seguinte crise. Iso é o que sucedeu tras o episodio de seca do 2008. A Axencia Catalá da auga (ACA) anunciou nesas datas, aos catro ventos, que se ía a investir en infraestruturas hídricas,  cousa que non fixeron. Tiveron a sorte de que choveu e os pantanos  enchéronse co cal as infraestruturas quedaron no caixón onde dormen os proxectos aos que non se lles asigna partida orzamentaria. 

O presidente Aragonés nunha das súas intervencións no Parlament de Catalunya prometera que, se se aprobaban os orzamentos deste ano, destinaría 1.045 millóns en investimentos para aumentar a eficiencia da xestión da auga. Cousa que é evidente que non fará. Esquécense, os que estiveron a gobernar antes que o, que proxectaron obras de mellora, algunhas estaban orzadas e que non as chegaron a executar. As prioridades eran outras, a pesar de ser un dereito o garantir o benestar da cidadanía 

de Catalunya. Tamén o resto de España está a quedarse moi tardega en investimento en infraestruturas hidráulicas. Non se ten en conta que é un dos que maior tensión hídrica sofre de Europa, con alto risco de seca, como se está comprobando, e inundacións. O 72% da superficie española sofre tensión hídrica severo e un 50% está en risco de desertización.

Coa falta de orzamentos, os proxectos fóronse ao traste e o grave problema está aí ano tras ano...  Os últimos gobernos desde o 2007-  antes tamén- fixeron abandono das súas responsabilidades, dedicáronse a outras cousas que non eran nin urxentes, nin prioritarias. Agora, con máis atraso,  aumento dos custos e o medo real de máis restricións, os que veñan de inquilinos á Praza de Sant Jaume volverán marear a perdiz. De verdade entenderon que a auga é necesaria para vivir?