Este martes, o órgano constitucional que representa ao pobo español, é dicir, o Congreso dos Deputados, foi escenario de dous feitos “significativos” que deixan ben ás claras a calidade humana dalgunhas das súas señorías. As Cortes acollían un encontro de afectados pola esclerose lateral amiotrófica, coñecida como ELA. Unha boa representación de enfermos estiveron presentes alí. O presidente da asociación ConELA, o coñecido futbolista, Juan Carlos Unzué, representantes dos presentes, foron os encargados de reivindicar unha regulación que garanta unha vida digna ás persoas que sofren esta enfermidade. En España afecto a 4.000 persoas, cuxo custo para ser atendidas vai desde os 35.000 aos 45.000 euros anuais. Unha cantidade que non todos poden pagar.

Os enfermos de ELA, co esforzo físico que iso leva, desprazáronse á Carreira de San Jerónimo, máis os profesionais e os familiares que forman un grupo de persoas valentes, decididas a non render. Unzué empezaba a súa intervención no templo da democracia con estas palabras :“O primeiro que querería saber é cantos deputados ou deputadas hai na sala, podedes levantar as mans?”, para proseguir “creo que contei cinco”. “Imaxínome que o resto terá algo moi importante que facer porque ao final viñemos á vosa casa”, lamentaba con tristeza. Nin sequera nesta situación foron acompañados.

Creo que o plantón dos deputados e deputadas a este colectivo que sofre deixou en evidencia a pouca sensibilidade que demostran, a falta de implicación, o sentido de responsabilidade de escoitar ás persoas que soportan as consecuencias da súa enfermidade, e a responsabilidade de interesar polas súas peticións. Non hai que esquecer que hai dous anos aprobouse unha proposición de lei para garantir unha “vida digna” aos enfermos con esclerose lateral amiotrófica que quedou nese caixón no que se depositan aqueles temas que non son “urxentes” de tratar. Todo o contrario do que sucede coas vidas dos enfermos, que cada día que pasa é un día vivido sen saber como serán os próximos - peores?-. A súa calidade de vida vaise deteriorando demasiado rápido, necesitan coidados, medicamentos e diñeiro para sufragar os gastos que son importantes e que non os cobre a seguridade social. É un drama que eles e as súas familias viven a diario. A pesar diso, non se renden, a súa dignidade acompáñalles cada día, aínda que non sexa o mellor da súa vida.

Se só 5 cargos electos interésanse pola situación deste colectivo de persoas, de que estamos a falar? Non me estraña que Unzué e o resto dos asistentes indignásense ante o expoño dos inquilinos do Congreso. Hai que lembrarlles que “as enfermidades non teñen ideoloxía” e que privar dos seus dereitos ás persoas que sofren é unha demostración de inhumanidad dos que poden remedialo e non o fan. É un escándalo suceder este martes . Como dicía Unzué, con esa sensibilidade que vén mostrando na súa longa pelexa non só coa enfermidade, senón tamén cos que teñen responsabilidades e non execútanas: “Eu creo que hoxe posiblemente son mellor persoa que fai un par de anos”. Poderán dicir o mesmo as súas señorías ausentes?” Nos asentos do hemiciclo hai xente, pero poucas persoas.

O outro suceso deste martes é o despropósito de Bildu, ERC, Junts, Podemos e a metade de Sumar: case todos dos Comúns de Colau, incluído o Secretario Primeiro da Mesa do Congreso dos Deputados, Gerardo Pisarello. Todos deixaron os seus escanos para non participar no minuto de silencio que se gardou polo asasinato dos dous gardas civís arroiados por unha narcolancha. A proposta foi de Vox, e algúns dos ausentes manifestaron que Vox quería utilizar politicamente a traxedia. Creo que non é así, e en todo caso, por que ningún outro partido tomou a iniciativa? Aos gardas civís non se lles pode render homenaxe a pesar de ser asasinados no exercicio do seu traballo, pero tanto ERC, Junts, e Podemos poden participar en manifestacións de apoio aos presos de ETA - asasinos?-. Esta dobre vara de medir é algo que non entendo, e por suposto non comparto. As ideoloxías en demasiadas ocasións contraponse á dignidade humana, á solidariedade cos que sofren as consecuencias dos indesexables. É unha vergoña que estes partidos fagan distingos. Asasinos eran os de ETA, asasinos son os narcos que actúan en Cádiz, e tamén no Mediterráneo. Catalunya non se libra, é máis, o Govern debería estar máis que preocupado. Tomar medidas a tempo é urxente, se non lle pasará como co tema da seca. Dicía o médico estadounidense e activista social, Patch Adams, que “a morte non é un inimigo, señores. Se imos loitar contra algunha enfermidade hagámoslo contra a peor de todas: a indiferenza”.

Os postureos cría que eran un tema superado, pero non é así. Do que se trata é de mostrar o que en realidade non se é, ou quizais enganar forma parte da condición humana.