É posible un tripartito en Barcelona, con Colau de vicealcaldesa?

Dentro de catro meses cumprirase un ano das eleccións municipais. Desde entón, sen contar con maioría, o PSC segue gobernando o concello con Jaume Collboni como alcalde. Até agora non foi posible chegar a acordos cos partidos que conforman o pleno municipal, a pesar de que cada semana, mesmo en ocasións a diario, fálase dun pacto inminente, ou ben cun tripartido ou cun bipartito. O certo é que as cousas seguen igual e de momento, por moito que algúns digan que o pacto está feito, séguese igual que hai oito meses: goberno en solitario e orzamentos sen aprobar.

Até hai unha semana dábase por feito o pacto PSC e Trias para gobernar, pero días despois as cousas cambiaron: había un posible acordo con Barcelona en Comú de Colau e ERC, xa que a marcha de Ernest Maragall facilita o posible acordo cos republicanos. Ernest tiña unha guerra persoal coas súas excompañeros de partido e el non ía pactar nunca con Collboni, ao que por certo non dáballe moita credibilidade. Por tanto, a súa marcha era necesaria para poder falar de pactos.

Ernest Maragall non era só o problema para un posible tripartito: Ada Colau, até maio alcaldesa de Barcelona, é outra pedra no zapato de Collboni. Os anos que compartiron de goberno apertoulle ben as porcas ao socialista. É máis, non lle deixou en ningún momento ter perfil propio, só cando faltaban uns meses para os comicios, Collboni empezou a ensinar a patita, non sen o conseguinte enfado de Colau, á que quere fóra do equipo de goberno. Hai un refrán que explica moi ben o por que non debe estar: “Nin sirvas a quen serviu, nin pidas a quen pediu, nin mandes a quen mandou”. Todos tiñan a “sa” esperanza de que a líder dos comúns iríase do concello: primeiro ofrecéronlle ser ministra, despois encabezar a lista ás europeas -están ao virar a esquina- e a todas as propostas dixo que non. Durante uns meses a súa postura foi a do silencio, pero xa se sabe que Colau non pode estar calada, é superior a ela. Mesmo aproveitou para un cambio de imaxe física. Ninguén ve a Colau de vicealcaldesa.

Que quere Colau? Ela di que o seu obxectivo é facer política municipal. Ninguén llo cre, é demasiado ambiciosa. Marchar de Catalunya teno complicado por un tema persoal; retirar nun cargo ben pago, tampouco. Apúntase a que pode pactar o tripartito para non deixar soa a parte do seu equipo como Janet Sanz, por exemplo, que ultimamente nas reunións do concello móstrase moi nerviosa, e mesmo alza a voz máis da conta.

Ao que aspira Colau é ir de cabeza de lista nas autonómicas e calcula que calquera partido que gañe as eleccións necesitará contar cun ou máis partido para gobernar, e aí estará Colau para entrar no goberno como Consellera. Ese é o seu obxectivo, segundo apuntan. Sabe que non se pode afastar de Barcelona, a máis diso un tema persoal, porque ela é o partido. Se se afasta, pode saltar polo aire e pasarlle como a Podemos. Sábeo, é consciente. Hai que seguir aí, ao pé do canón, aínda que estea medio roto.

Isto é o que queda: tripartito ou bipartito, e até o último minuto non se pode predicir. Agora ben, que é o que espera a ciudanía barcelonesa? Un goberno que goberne, que devolva a Barcelona todo o seu esplendor e liderado, que fale con todos os sectores económicos e busque complicidades. Con Colau e os seus raparigos/as vano a conseguir? Hai serias dúbidas en moitos sectores que celebraron a perdida do goberno municipal. Volver agora non se ve como un avance, senón como un retroceso.