Que o 2026 sexa un ano de esperanza, valores e solidariedade!

Dicía unha canción de Joan Manuel Serrat, con letra do poema Cantases de Antonio Machado, que: “Todo pasa e todo queda, pero o noso é pasar, pasar facendo camiños, camiños sobre a mar”. Unha letra que reflicte o efémero das nosas vidas e que o futuro o marcamos nós, din, aínda que algúns crean que nos vén marcado.

Na vida política, quen marcan os aconteceres son os políticos. Neste ano que termina, a clase política ha estado convulsa como facía tempo que non o estaba. Iso tennos preocupados aos “espectadores” ou “contadores” do que sucede, nada agradable, por certo.

Non faremos un resumo do acontecido, que non é pouco. A política converteuse en dúas cousas ben distintas: un ring onde os protagonistas non respectan as regras do xogo e os golpes danse nesas zonas onde están prohibidas darlle ao contrario. Non lles importa que os espectadores que pagaron “a entrada” reciban un mal exemplo ao non respectalas. Doutra banda, o esperpento escenificado nese teatro no que se converteu a política deixaría pasmado ao mismísimo Val-Inclán

Calquera das dúas situacións débenos levar á reflexión, aínda que, como dirían algúns, “non é época de reflexionar, senón de gozar de todo o que nos provén estas festas”, claro, se se dispón de diñeiro para pagalas, cousa que nestes tempos anda escaso.

O espectáculo ofrecido gratuitamente polos políticos, en maior ou menor medida, cun comportamento pouco exemplar, demostra a degradación na que se converteu a política. Situación que non debe producir o próximo ano. Deixaron de lado os valores, motor da acción humana, os que moven o mundo, segundo dixo máis dunha vez a filósofa Adela Cortina, quen facía unha reflexión sobre a necesidade de “acondicionar o mundo e facelo habitable”. Aplicación que se pode facer á política, que chegou a límites nos que a xente perdeu a esperanza e a ilusión, para dar paso á desconfianza case total nos políticos: non lles teñen confianza, non llos cren porque amenten sen ruborizar e, aínda por riba, a corrupción e a falta de transparencia son máis que evidentes.

A xustiza, outro dos alicerces dunha democracia, sucumbiu; a sociedade perdeulle o respecto de outrora: “a xustiza xa non é xustiza”. Todo iso, e algunha cousa máis, fixo que a desconfianza se apoderase da xente, que está a ver como o mundo se está convertendo nun lugar invivible. É só a sensación que se ten en España? Non, pero é o que nos toca vivir máis de cerca. Dicía Séneca que “non hai vento favorable para o que non sabe a que porto diríxese”, e iso está a ocorrer cos políticos que deben levar a bo porto a este país, gobernos e oposición. A responsabilidade é de todos.

O vento que sopra no mundo non é bo (non só polos efectos do cambio climático). Tense a sensación de que este mundo está gobernado por persoas malas: o mal apoderouse do mundo, e os exemplos témolos a diario, e os seus nomes non fai falta escribilos. Non lles importa facer dano aos demais; é máis, gozan facéndoo. Só impórtanlles tres cousas: poder, diñeiro e facer dano gratuíto ao próximo. Son psicópatas, narcisistas e desapiadados.

Como xa estamos en 2026, o que se lle pide é un cambio na maneira de actuar dos políticos: que deixen de insultar, que dialoguen, que cheguen a pactos (os dous grandes partidos), que dean exemplo, que a súa prioridade sexan as persoas e que devolvan a ilusión e a esperanza no sistema (así a ultradereita deixará de subir), e que con iso transmitan entusiasmo polo futuro. O pasado, como no calendario, xa pasou páxina. Os soños, en ocasións, cúmprense si trabállanse.

E, claro, non me podo esquecer da liberdade de expresión, que segue ameazada; o seu defensa faise moi necesaria. Dicía o Gran Perich que “grazas á liberdade de expresión hoxe xa é posible dicir que un gobernante é un inútil sen que nos pase nada. Ao gobernante tampouco”. E que a cidadanía teña a información do que está a ocorrer.

Feliz 2026, e que a solidariedade non quede só en palabras.