“Ano Novo, problemas vellos”: non se cambia por un díxito distinto

A ilusión das festas que cada un celébraas como mellor quere, ou pode, desvanécese como as luces que dan cor ás rúas enchéndoas de alegría. A maxia termina o día 6 pola noite e retórnase a dura realidade diaria. 

Cando se inicia un novo ano adóitase dicir “ano novo, vida nova”. Os propósitos de cambios sempre están nas mentes das persoas: irei ao ximnasio, estudarei tal idioma, terei tempo para os amigos e a familia, cambiarei a miña visión do prioritario. Así podería seguir cunha lista de bos propósitos que xeralmente se adoitan quedar niso. Son poucas as cousas que se chegan a realizar.

Na política, tamén se espera que as cousas cambien, o mesmo que a situación do país, que a confrontación no Congreso suavícese, que haxa paz, consenso e sobre todo sentido da responsabilidade. As persoas queren, máis ben desexan que iso sexa así pero a realidade, pasadas as festas e só un día despois de que os Reis Meigos haxan feito felices a millóns de nenos e nenas, mostra que a frase cambia a “ano novo, problemas vellos”. A vida diaria non cambia como por encantamento e as cousas non se solucionan por un cambio de díxito. A ilusión das festas que cada un celébraas como mellor quere, ou pode, desvanécese como as luces que dan cor ás rúas enchéndoas de alegría. A maxia termina o día 6 pola noite e retórnase a dura realidade diaria. A xente espertouse do soño.

En política, nin nas festas do Nadal acóuganse os ánimos. Poucos son os días en que os políticos deixan de meter un cos outros. Vanse de vacacións, claro que si, pero deixan algúns compañeiros de partido de garda que aproveitan calquera físgoa para saír coa vara e darlle con ela aos seus rivais políticos.

Na confluencia da Rúa Ferraz con Marques de Urquijo, este fin de ano,  produciuse unha festa protagonizada por uns demócratas de toda a vida . Onde ademais de portar as uvas para dar a benvida ao 2024, os concentrados colgaran un boneco coa cara de Pedro Sánchez e cun nariz que non tiña nada que envexar a Pinocho. Un grupo de alborotadores déronlle unha boa malleira ao boneco até esnaquizalo, evidentemente con insultos ao susodito e coa presenza dalgúns personajillos que estrañan os tempos no que todo o mundo debía estar cara ao sol.

A que se montou por este episodio. O PSOE, en boca do seu portavoz Patxi López, puxo o berro no ceo e anuncia querelas contra os autores do linchamento inxustificado, fóra de lugar e co que moitos estamos en desacordo. A violencia o único que xera é máis violencia, odio e falta de respecto ás institucións e a quen as representan. Este tipo de accións, non se poden tolerar. Agora ben, hai unha vara de medir que debería ser igual para todos. Esta debe utilizar para medir outros actos nos que accións similares, con protagonistas diferentes, e os que agora pon o berro no ceo antes quitábanlles importancia - incluídas algunhas señorías-. Pódense pór bastantes exemplos, como cantas veces aforcaron un boneco coa cara do Rei? Ou os insultos e queima de fotografías do monarca ou outros políticos. A vara de medir débese utilizar co mesmo criterio, non diferente dependendo da quen se lle aplique.

Hai que lembrar que o Tribunal Europeo de Dereitos Humanos deulle onde máis lle desbaste á Xustiza española no 2028 por condenar a dous independentistas que nun “alarde” de valentía queimaron fotos do Rei. As súas señorías europeas consideraron que o acto dos mozos non era un acto de odio, e ía en contra da liberdade de expresión, e quedaron moi tranquilos ante o cabreo dos denunciantes. Así que este acto pode correr a mesma sorte se hai denuncia: terminar no baúl dos recordos. 

Actuacións como a acaecida en Ferraz, non é nova, por desgraza non se poden  a consentir - ou si? - pero todos os actos deste tipo deberían correr o mesmo destino, dar exemplo aos políticos, que as súas señorías impartan a xustiza igual para todos, non selectivamente. Xa sabemos que non son Deuses, son humanos e como tal, teñen as súas debilidades e moitos deles uns egos que chegan a Santiago de Compostela antes que os seus donos. 

Ano novo, intencións vellas. Non se si era un sabio o que dixo esta frase: "A vida non consiste en esperar a que pase a tormenta, senón en aprender a bailar baixo a choiva”.