Sánchez ten unha flor no traseiro e Feijóo unha mochila nas costas

Feijóo ten unha mochila nas súas costas, e dentro dela atópase Vox, Isabel Díaz Ayuso, os casos de corrupción, e as intrigas internas do seu propio partido que nunha volta de man lle levantarán a camisa. 

Día e medio de debate de investidura, intenso, e unha votación de 179 votos foron os que levaron a Pedro Sánchez a ser elixido de novo presidente do goberno de España. En contra 171 do PP, Vox e UPN. Así é a democracia. Non conta quen gañe as eleccións, senón quen pode formar goberno, é dicir, quen conta cos votos suficientes para constituílo, é constitucional.

O debate foi realmente duro, con intervencións para todos os gustos. Algunhas delas deixaban un sabor amargo, outras se parecían á compra nun mercado onde depende do diñeiro que se dispoña pódese conseguir máis produtos. É o que hai e ao que se prestan os partidos políticos: mercadeo puro e duro. Así llo recoñecían nas súas intervencións os partidos que lle deron soporte.

O que si quedou claro é que Pedro Sánchez ten unha flor no traseiro. Canto máis complicadas pónselle as cousas, máis capacidade ten de sacalas adiante. Demostrouno en varias ocasións, pero nesta foi de libro. É un político hábil, astuto, con pouca ética - en política é o que leva- pero capaz de saír coa súa. O novo presidente do Goberno conseguiu os votos de Sumar - forma parte do Executivo-, ERC, Junts, Bildu, PNV, BNG e CC, toda unha marca. É certo que os votos non son gratuítos, nin porque queiran moito aos socialistas, nin sequera a España, teñen un prezo alto que nestes catro anos  terá que ir abonando. Espérano coa lista para controlalo.

O candidato Sánchez presentaba ás súas señorías o seu programa de Goberno. No preámbulo, que foi amplo, o candidato dedicouse a meter frontalmente contra o líder do PP, Alberto Núñez Feijóo, e VOX. Le refregó pola cara que non fora capaz de conseguir os votos dos partidos que lle ían a votar a el. Culpoulle de incitar á xente a saír ás rúas e lles reponsabilizó dos altercados que se estaban producindo, especialmente diante da sede do seu partido. As súas acusacións foron moi duras... 

A segunda parte do seu discurso estivo enfocado a presentar todas e cada unha das medidas sociais, que son importantes e que serán ben acollidas polas persoas que se verán beneficiadas.Todas as propostas, aínda que non o dixo, teñen uns custos económicos moi altos. A pregunta é, de onde pensa sacar tanto diñeiro para pagalo?. Xa se sabe que os gobernantes poden presentar proxectos, pero estes teñen que ir acompañados de partidas orzamentarias, se non é papel mollado, electoralismo. Por iso a pregunta. E a resposta pode ser, subida de impostos? É máis que probable, o diñeiro non sae das pedras, nin cae do ceo, nin os impostos aos ricos vano a cubrir, nin a maioría das empresas pequenas e mediadas, que son a maioría, están como para tirar foguetes.

A terceira parte da intervención tratou de explicar o tema que máis está a preocupar á cidadanía: a amnistía,. Dicía Sánchez que as circunstancias son as que son, Ademais, expuña que “hai que facer da necesidade, virtude” e ver que o perdón que se aplica coa amnistía  pode ter efectos moi positivos sobre o conflito de Catalunya, que continúa pendente de resolver tras o “trauma” do procés.

O líder do PP, Alberto Núñez Feijóo, levou a cabo unha boa intervención, arremetendo contra os acordos do PSOE cos partidos nacionalistas.  Insistía en que rompe España, que a lei de amnistía non é constitucional e que lles van a ter en fronte. Para Feijóo, a "equivocación" de ceder ás esixencias de Junts e #ERC custaralle moi cara a España.  Repetía unha e outra vez que continuaría dando a batalla pola amnistía, que non o ía a deixar .

Na súa resposta de Pedro Sánchez, foi excesivamente duro, ninguneando ao líder da oposición, até se chegou a rir del. Unha prepotencia innecesaria, inxustificada. Quizais aplicou aquilo de “ao inimigo nin auga”, unha actitude que se pode volver en contra. O que quedou patente é que os dous grandes partidos romperon as pontes, cousa que non debe producir nunca.

Junts e ERC vanlle a esixir que cumpra todo o pactado, un a un os puntos subscritos. Se non se fai, Sánchez vaino a pasar moi mal. Se os cumpre - cousa que creo improbable - terá a batalla 

A lexislatura que acaba de empezar non é un camiño de rosas para o presidente Sánchez. Ten a espada de Damocles encima da súa cabeza: Junts, #ERC vanlle a esixir que cumpra todo o pactado, un a un os puntos subscritos. Se non se fai, Sánchez vaino a pasar moi mal. Se os cumpre - cousa que creo improbable - terá a batalla cos partidos da oposición, a xudicatura, os empresarios - aos que considera inimigos-, as asociacións e unha boa parte da cidadanía.

Pedro Sánchez ten unha flor no traseiro, pero a sorte non dura toda a vida. Alberto Núñez Feijóo ten pola contra unha mochila nas súas costas, e dentro dela atópase Vox, Isabel Díaz Ayuso, os casos de corrupción, e as intrigas internas do seu propio partido que nunha volta de man lle levantarán a camisa. 

Así que, xa hai Goberno, a lexislatura empeza andar, e os problemas seguen o mesmo camiño. Continuarán os de Vox incendiando as rúas? É o recurso que queda, a máis diso rezar o rosario para que deixen de perder votantes.