ERC di si ao pacto e a Puigdemont, Laura Borrás ponlle a proa

Míralas estaban postas hoxe en dúas cidades: Bruxelas e Barcelona. Na primeira, porque Carles Puigdemont reunía na capital belga ao consello permanente de Junts para explicarlle os acordos alcanzados cos representantes do PSOE e pedirlles que os aprobasen, aínda que aínda quedan “pequenos” flocos que solucionar. Até estaba prevista unha rolda de prensa e comparecencia posterior de Puigdemont para explicar que se aprobou o acordo para investir a Pedro Sánchez. Pero a sorpresa saltou cando a reunión estaba a ser máis longa do previsto, case seis horas discutindo. A tardanza podía achacar a dúas cousas: estaban a escenificar a duración, ou porque había discrepancias entre os integrantes. Esta última é a causa. O motivo, entre outros, é a non inclusión dun parágrafo no tema da amnistía. Sería incorporar a Laura Borràs nesa lista que deixa a todos os implicados no procés -incluídos os CRD e os do Tsunami- limpos de po e palla das accións realizadas? Iso parece. Entre os participantes na reunión había máis dun amigo de Borrás que presionaba. Quizais por iso, o secretario do partido, Jordi Turull, nas imaxes previas á reunión, non tiña boa cara.

Ao final, o conclave de Junts terminou sen acordo. As discusións continuarán, sen data fixada para decidir. Non pode ser máis aló desta semana por iso dos tempos. Un refrán romanés di: “Quen cava un buraco para os demais, acabará caendo nel". Iso é o que lle pode suceder a Puigdemont senón é capaz de conseguir a aprobación. Claro que tamén pode suceder que se quite de encima a uns cantos, como fixo co Consell per a República, e problema solucionado. El é o que manda, decide e executa.

Mentres se coñecía a decisión de Junts, os socialistas entraban en pánico ante a noticia. Tiñan previsto entrar esta tarde no rexistro do Congreso a lei de amnistía. Así que se quedaron co texto e sen acordo. Non pasa nada, porque no que queda de semana Puigdemont dará un golpe de efecto - gústalle o protagonismo- e dirá que si. Sacarase algún as da manga para xustificar a súa postura. Como di un refrán xaponés: “Incluso os monos se caen da árbore”.

En Barcelona, a executiva de ERC aprobaba o acordo cos socialistas. Visualizábase o mesmo coa firma do ministro da Presidencia en funcións, Félix Bolaños, e o líder dos republicanos, Oriol Junqueras, diante dos fotógrafos e cámaras de televisión. Horas máis tarde comparecía Junqueras para dar a coñecer algúns dos logros do acordo de investidura; a lei de amnistía; o traspaso completo de Rodalíes con dotación orzamentaria incluída; a condonación de 15.000 da débeda, á que hai que sumar 1.300 millóns de intereses.  Iso é o que se explicou, falta coñecer o documento completo para saber o que non dixeron. Junqueras expresou na súa intervención que con este acordo “hoxe gana Catalunya”.

Mentres, o ministro Bolaños, que se pasou a xornada en Barcelona, comparecía ante os medios de comunicación con Salvador Illa, dándolle protagonismo despois da papeleta que lle fixeron facer defendendo a amnistía, que lle pasará factura electoral. Dicía o disciplinado de Illa “que a maioría de cataláns votou para frear un goberno de dereitas e da ultradereita” e que con acordo como o alcanzado con ERC- espera que Junts diga que si- os socialistas están a actuar “con realismo, determinación e valentía”. E por si non tiña suficiente, engadiu que é unha “oportunidade no camiño da convivencia”. A Illa hai que lembrarlle que os votaron por iso, pero non para que fixesen un pacto cos partidos independentistas e darlles a amnistía e as prebendas para que Sánchez siga sendo presidente do Goberno. Equivócase cando fala do camiño da convivencia, porque a convivencia, do mesmo xeito que o respecto, non se impón, gáñase cada díao, cousa que non se está producindo  Hai un refrán español que di: “Ao mellor cazador, váiselle a lebre”. Pois iso, Salvador Illa.

Cos acontecementos de hoxe, mañá será outro día que algúns esperan que lles achegue máis luz nesta traxedia por capítulos na que se converteu a investidura de Pedro Sánchez. Espéranlle os partidos da oposición que lle van a dar onde máis lles desbaste.