Miro o reloxo. Marca as 23:40 horas. É posible? Levo 40 minutos vendo vídeos de xente tirando pedras á auga? Che, pero que pedras, neno. Tremendos pedrolos. Mira esa, como cae. Fuah! Á auga. Pim! E como salpica. Mira estoutra. Desde unha ponte. Boom! O chapoteo case chega ao espazo. Mira esta pedra que tira por un cantil e choca contra outra pedra e ao final caen dúas pedras tochas ao mar! É que fuah! Fuah, pavo! Que tolemia, tete.

Pois así levo 40 minutos, mirando o móbil. A conta chámase ‘Pedras tirar’ -non se comeron o tarro co nome, non- e cumpre todo canto promete. É pena tirando pedras. Desde unha ponte, ou un cantil, ou unha presa, ou un peirao, ou na beira dun lago… E son rapaces, e nenos, e adultos, e chicas, e vellos, e xente que lanza pedras e máis pedras, que se fan fosfatina na súa colisión contra o líquido elemento. Parece sinxelo, verdade? Pois o é. E a conta ten máis dun millón de likes en TikTok e preto de 300.000 seguidores en Instagram. Así é como funciona o mundo: tirando pedras e monetizándolo si pódese, aínda que non é o caos.

É absurdo, pero hai cousas que, sinxelamente, son universais. Tirar unha pedra é tan salvaxe como instintivo. É primitivo e iso conéctanos en calquera punto do globo. Dá igual o país, a cultura, a profesión ou o nivel de estudos, que nalgún momento da túa vida agarraches unha roca e dixeches: “A ver como de lonxe podo lanzala?”. Pero hai outras cousas igual de absurdas que todos absolutamente todos, fixemos e coas que nos podemos sentir identificados. Cruzar un paso de peóns e pisar só o branco. Ir pola beirarrúa, darche conta de que estás a camiñar sobre as baldosas e evitar, custe o que custe, pisar as raias. Dar palmadas na intro de ‘Friends’. Tamén dás palmadas canto cántanche os aniversarios felices porque, que se fai nesa situación?

Estás a facer deporte, correndo, e no medio da carreira ves que vén un coche de fronte, e aceleras o paso porque che autoconvences de que “se ese coche chega antes que eu ao farol morrerei”. Queda pouco xel no bote, de modo que o enches con auga e axítalo. E vas tirando. Igual podes botar unha semana sen pisar o supermercado para substituílo. Sacar unha pateja por fóra da saba para regular a nosa temperatura corporal, sempre correndo o risco de desprotegernos e que o monstro -o que sexa- agárrenos xusto de aí, porque doutra forma a manta pode parar calquera ataque.

Somos animais bípede absurdos e extraordinarios, capaces de crear un instrumento do tamaño da palma da nosa man que pode ser utilizado como unha porta a todo o coñecemento recompilado ao longo da historia a humanidade almacenado nunha rede infinita e empregalo en ver vídeos de pena tirando guijarros de gran tamaño a unha charca. A pedra foi a primeira ferramenta dos homínidos fai miles de anos e acompañounos en todo o proceso evolutivo. Agora que temos mísiles e a nosa capacidade destrutiva é inmensa, xa non nolas tiramos uns a outros con tanta frecuencia e usámolas como entretemento.

Cremos que o Sputnik foi un reto científico, pero só foi outra persoa que un día se dixo: “A que poño este chisme en órbita dun petardazo?”. E todo para que os demais poidamos velo e dicir: “Fuah, neno, miúdo troncho voador!”. Agora o seguinte paso é ver si estamos sós no universo ou si, como creemos, noutros planetas tamén hai pedras que tirar ou que xa se están tirando. En Andrómeda ten que haber uns cantos buenísimos para lanzar ao río, nene.