“Agarrádevos os machos que veñen curvas” na política española

Hai un refrán popular que di “agarrádevos os machos que veñen curvas”, que se adoita utilizar cando as cousas veñen mal dadas, ou en situacións difíciles. Isto pódeselle dicir agora á cidadanía ante a situación que se está vivindo polas negociacións do #PSOE, co seu “portavoz” e mediadora Yolanda Díaz e o seu axudante Jaume Asens, para convencer a Carles Puigdemont de que os sete deputados do seu partido faciliten co seu voto a investidura de Pedro Sánchez. Sete deputados que valen o seu peso en ouro vendo o que piden a cambio: saltar as leis, a constitución e todo o que faga falta. E iso que din que non todo vale na vida e tan pouco debería ser na política. É unha cuestión de ética e respecto.

O fuxido que sente rehabilitado pola emisaria Díaz e a súa correveidile Asens, cada día aumenta as súas peticións para vender os seus sete votos de ouro. Agora quere tamén - irá sumando peticións - un mediador internacional para que estea presente nas negociacións, e que ademais siga durante toda a lexislatura vixiando de que se cumpra o pactado. Un mediador non se adoita utilizar para procesos de paz? Ou nalgunhas ditaduras como a de Venezuela para chegar a acordos - caso de Zapatero-? Neste caso non se dá ningunha das dúas situacións, aínda que Puigdemont venda a ditadura do Goberno opresor de Sánchez, co que á vez está a negociar.

Aínda que os socialistas tratan de disimular, tal e como están a transcorrer os feitos e a tan só poucos días da Diada en Catalunya, é case seguro que todos estean a facer teatro e cando chegue o martes, as cousas explicaranas doutra maneira: é dicir o pacto está feito. Agora tocaralles vestilo para que a xente se poida tragar unha concesión que resultará demasiada cara, co agravante de enganar aos paganinis, que para iso están, votáronos e iso tradúceno en que poden facer, sen consultar, os que lles veña en gana. Así de clarito, e que a cidadanía se vaia amarrando os machos porque os tempos que veñen van ser de curvas perigosas.

Hai unha inmensa maioría que non entende como o que ten só un 1,6% dos votos pode ser o director de orquestra para formar Goberno. Ou que o 6 % dos electores estean a decidir pola totalidade dos españois. Onde se viu tal situación? En España, porque é diferente, como a propia portavoz do Goberno de España que declaraba este xoves que hai que afrontar as situacións e hai que ser valentes. Valentes ou chulos como ela?

Valente debería ser o presidente do goberno Pedro Sánchez, explicando a verdade do que realmente se está traballando detrás do pano, sen luz nin taquígrafo. Ser valente é antepor os intereses xerais en lugar dos de partido. Ser valentes é explicar que os pactos con Puigdemont e ERC- que se subiu ao carro do fuxido- non se poden facer porque o que piden non é posible, nin legal e que, por todo iso, hai que convocar novas eleccións, non seguir nun camiño equivocado. Non se pode vender iso de “un goberno progresista”, porque non o é contando con socios desleais como Junts que están constantemente acusando a España de ser un Estado opresor, ou que a unilateralidad segue vixente. Ou que Catalunya son eles, deixando de lado á maioría.

Ser valente é o que fan cada día as xentes que aguantan estoicamente que os seus dirixentes lles conten unha milonga,  téñanlla que tragar e  que os traten de idiotas. A política é iso?, Si, e algo máis, por desgraza. Así que sigan amarrar os machos que veñen curvas.