A Puigdemont hai que darlle todo o que pide e un ovo duro

As condicións impostas por Puigdemont son legal e eticamente inasumibles. A xustiza debe ser controlada polo Executivo, segundo el. É democracia ou ditadura? 

O gran teatro da política adoita acoller representacións de obras dramáticas e cómicas. Os actores adoitan ser os mesmos que interpretan os seus papeis segundo convéñalles en cada momento. Non é que o público acuda voluntariamente a gozar da representación, non, é que os actores, sen permiso, métense nas súas casas e nas súas vidas coma se os espectadores forzosos fosen idiotas. Así é o trato que recibe a xente de boa parte dos seus políticos.

Este martes, o fugado Carles Puigdemont, como anunciara e tras a representación de rendición dun membro do goberno de España – a vicepresidenta Yolanda Díaz, gran actriz por certo-, esa España  á que tanto critica fóra e dentro, comparecía diante dun atril, coa claqueta dos seus correlixionarios e os medios de comunicación para, coa solemnidade que el atribúese considerar a peza principal e imprescindible para a hipotética investidura do socialista Pedro Sánchez, dar a coñecer as súas peticións para apoiar a mesma. Unha carta aos reis meigos que é imposible de cumprir. Dicía o escritor Ramón do Val-Inclán que “nunha historia de España, onde lía sendo neno, aprendín que o mesmo dá triunfar que facer gloriosa a derrota”.

Nunha actitude de provocación - para contentar á parroquia dada a proximidade da Diada do 11S- expuña as súas peticións a Pedro Sánchez para sentar a negociar: unha lei de amnistía e a realización dun referendo. Estas son as condicións para sentar a negociar. Despois virán outras, si é que ao final o PSOE acepta as condicións “previas”. E é que o expresidente pretende que iso non sexa unha “chapuza”, senón un acordo histórico. Ou acepta as condicións para que Junts lle dos seus votos, ou que convoque novas eleccións porque di estar preparado para calquera das dúas opcións. Vénme á memoria unha frase que repetía Ortega e Gasset: “En España o mérito non se premia. Prémiase o roubar e o ser lercho. En España prémiase todo o malo.”.  Frases que non perderon vixencia e mentres o mundo siga sendo mundo, continuará tendo sentido e iso que o mando debe ser un anexo á ejemplaridad.

As condicións impostas por Puigdemont son legal e eticamente inasumibles. A xustiza debe ser controlada polo Executivo, segundo el. É democracia ou ditadura? Borrón e conta nova, é dicir volver ao de antes, sen medo a que se lles aplique a lei como a calquera cidadán. Supremacistas? É evidente que si. Con este panorama tan alucinante que parece un sainete dos irmáns Álvarez Quintero, se non fose porque o tema é grave, espérase unha reacción inmediata do líder e presidente en funcións Pedro Sánchez, cuxa mellor opción é convocar eleccións, sen pensarllo dúas veces. Non lle deixan outra saída. Hai que lembrar unha frase de Ortega e Gasset que di “o pasado non nos dirá o que debemos facer, pero se o que deberiamos evitar”. Non lle falta razón ao filósofo.

A reunión de Yolandita a Barbi e o fuxido Puigdemont serviu para deixar en moi mal lugar á vicepresidenta Esas condicións sabíaas e estaba ela de acordo? Si é así, Europa debe estar a se partir de risa ou quizais de preocupación pola gran papeleta que representou a vicepresidenta. Ao final como diría un amigo, a Puigdemont hai que darlle todo o que pida e ademais un ovo duro.